มีคน 2 คนเป็นเพื่อนซี้กัน..มากกกกกกกกกกกกกก..
ต่างร่วมเดินทางไปในทะเลทรายด้วยกัน...
ระหว่างทาง... เกิดโต้เถียงขัดแย้ง ไม่เข้าใจกัน
เพื่อนคนหนึ่ง...พลั้งลงมือ...ตบหน้าอีกฝ่าย
คนถูกทำร้าย...
เจ็บปวด... แต่ไม่เอ่ยวาจา... กลับเขียนลงบนผืนทรายว่า
"วันนี้...ฉันถูกเพื่อนรักตบหน้า"
พวกเขายังคงเดินทางต่อ...
กระทั่งถึงแหล่งน้ำ
พวกเขาตัดสินใจอาบน้ำ...ชำระกาย...
พลันคนที่ถูกตบหน้ากลับจมน้ำ...
เพื่อนอีกคนไม่รั้งรอ...เข้าช่วยชีวิต
คนรอดตาย...ยังคงไม่เอ่ยวาจา...กลับสลักลงไปบนหินใหญ่...
"วันนี้...เพื่อนรักช่วยชีวิตฉันไว้"
อีกคนไม่เข้าใจ...ถามว่า...
"เมื่อถูกฉันตบหน้า...เธอเขียนลงทราย...แล้วทำไมเมื่อครู่...ต้องสลักบนหิน"
อีกคนยิ้มพราย... กล่าวตอบ
"เมื่อถูกเพื่อนรักทำร้าย...เราควรเขียนมันไว้บนทราย
ซึ่งสายลมแห่งการให้อภัย...จะทำหน้าที่พัดผ่าน...ลบล้างไม่เหลือ
แต่เมื่อมีสิ่งที่ดีมากมาย... บังเกิด
เราควรสลักไว้บนก้อนหินแห่งความทรงจำในหัวใจ...
ซึ่งจะไม่มีสายลมแรงเพียงใด... ลบล้างทำลาย...."
**** คุณ...http://nastyboy.exteen.com/20050812/entry......ที่สอนให้รู้จักให้อภัยและเก็บมิตรภาพไว้ให้นาน ๆ ๆ
อยากทราบข้อมุลเกี่ยวกับการสัมมนา การอภิปรายแบบเสียงกระซิบ
ถ้าท่านคุณครูท่านใดมีกรุณาส่งให้ผมด่วนด้วยครับ ขอบคุณครับ
สวัสดีค่ะคุณปราณี
ดิฉันขอเป็นกำลังใจในการเขียนบล๊อกครั้งต่อไปนะ
บทความนี้ทำให้เราคิดว่าการให้อภัยกันนั้นเป็นสิ่งสำคัญ
ทำให้เรามีความสุขเเละมิตรภาพค่ะ
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีนะ น่ารักดีนะเขียนมาให้อ่านอีกนะ จะเป็นกำลังใจและจะรออ่านจ๋า
หนูปราณี ใช้ได้เลยครับ สาระที่นำมาฝาก กระชับและได้ความหมาย
เพียงแต่ ตัวเล็กมาก สงสารคนสูงอายุด้วยนะจ๊ะ
อยากได้หลักสูตรท้องถิ่นด่วนคุณครูท่านใดมีช่วยบอกด้วย