อย่ากลัวที่จะทำ....เพราะมันอาจจะสายเกินไป

ทุกวัน...ทุกชั่วโมง...ทุกนาที...มีความหมาย เราไม่รู้เลยว่าเมื่อไรมันจะสิ้นสุดลง

ทุกวันนี้เรามีตึกสูงขึ้น มีถนนกว้างขึ้น แต่ ความอดกลั้นน้อยลง

เรามีบ้านใหญ่ขึ้น แต่ ครอบครัวของเรากลับเล็กลง

เรามียาใหม่ ๆ มากขึ้น แต่ สุขภาพกลับแย่ลง

เรามีความรักน้อยลง แต่ มีความเกลียดมากขึ้น

เราไปถึงโลกพระจันทร์มาแล้ว แต่ เรากลับพบว่า แค่การข้ามถนนไปทักทายเพื่อนบ้านกลับยากเย็น....

เราพิชิตห้วงอวกาศมาแล้ว แต่ แค่ห้วงในหัวใจกลับไม่อาจสัมผัสถึง

เรามีรายได้สูงขึ้น แต่ ศีลธรรมกลับตกต่ำลง

เรามีอาหารดี ๆ มากขึ้น แต่ สุขภาพแย่ลง

ทุกวันนี้ทุกบ้านมีคนหารายได้ได้ถึง 2 คน แต่ การหย่าร้างกลับเพิ่มมากขึ้น

ดังนั้น...จากนี้ไป...ขอให้พวกเรา อย่าเก็บของดี ๆ ไว้โดยอ้างว่าเพื่อโอกาสพิเศษ

เพราะทุกวันที่เรายังมีชีวิตอยู่คือ...โอกาสที่พิเศษสุดแล้ว

จงแสวงหาการหยั่งรู้

จงนั่งตรงระเบียงบ้านเพื่อชื่นชมกับการมีชีวิตอยู่โดยไม่ใส่ใจกับความ...อยาก...

จงใช้เวลากับ "ครอบครัว" "เพื่อนฝูง" "คนที่รัก" ให้มากขึ้น

กินอาหารให้อร่อย ไปเที่ยวในที่ที่อยากจะไป

ชีวิตคือโซ่ห่วงของนาทีแห่งความสุข ไม่ใช่เพียงแค่การอยู่ให้รอด

เอาแก้วเจียระไนที่มีอยู่มาใช้เสีย

น้ำหอมดี ๆ ที่ชอบ จงหยิบมาใช้เมื่ออยากจะใช้

เอาคำพูดที่ว่า...สักวันหนึ่ง...ออกไปเสียจากพจนานุกรม

บอกคนที่เรารักทุกคนว่าเรารักเขาเหล่านั้นแค่ไหน

อย่าผลัดวันประกันพรุ่ง...ที่จะทำอะไรก็ตามที่ทำให้เรามีความสุขเพิ่มขึ้น

ทุกวัน...ทุกชั่วโมง...ทุกนาที...มีความหมาย

...เราไม่รู้เลยว่าเมื่อไร...มันจะสิ้นสุดลง...

ขอคุณภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ตค่ะ

เขียนใน GotoKnow โดย กฤติยา มีวงศ์
ใน ปรัชญาชีวิต

คำสำคัญ (Tags): #ชีวิตคือโซ่ห่วงของนาทีแห่งความสุข#ไม่ใช่เพียงแค่การอยู่รอด

หมายเลขบันทึก: 373217เขียนเมื่อ 9 กรกฎาคม 2010 10:11 น. ()แก้ไขเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2012 15:08 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน