ตามไปดูเด็กทำความดี พาเด็กศูนย์ฝึกจักรยานกองบิน 46 ไปแข่งจักรยาน

พาเด็กศูนย์ฝึกจักรยานกองบิน 46 ไปแข่งจักรยาน

สวัสดีครับ พบกับรายงานกิจกรรมของเด็กจักรยานจากบ้านศูนย์ฝึกจักรยานกองบิน 46 จังหวัดพิษณุโลก โดยในครั้งนี้ เป็นการพาเด็กไปร่วมกิจกรรมนอกรอบของแผนการฝึกซ้อม ด้วยการไปร่วมการรณรงค์ต่อต้านยาเสพติด เมื่อวันเสาร์ที่ 26 ก.ค.53 จัดโดยอำเภอกงไกรลาศ จังหวัดสุโขทัย เป็นกิจกรรมที่ทางอำเภอกงไกรลาศ ได้มีการจัดการแข่งขันกีฬาชุมชน โดยมีการแข่งขันหลายประเภทกีฬา และในปีนี้ ท่านนายอำเภอชอบปั่นจักรยาน เลยจัดการแข่งขันจักรยานเพิ่มเติมขึ้น โดยมีนักจักรยานทั้งประเทศ มาเข้าร่วมการแข่งขัน ซึ่งทางด้านของเด็กจักรยานจากบ้านศูนย์ฝึกจักรยานกองบิน 46 จังหวัดพิษณุโลก ได้เข้าแข่งขันเพื่อร่วมกิจกรรมการทำความดี และผลผลิตของความเพียรดังกล่าวในการฝึกซ้อม จึงได้ส่งผงให้กับบุคลที่มีความตั้งใจจริงทุกท่าน

......

กระผมขอเรียนเชิญท่านผู้มีเกียรติทุกท่าน เข้าไปชมภาพเล่าเรื่องการทำความดีดังกล่าวขอรับ ขอขอบพระคุณมากครับ

เขียนใน GotoKnow โดย เนิ่ม ขมภูศรี
ใน ผลผลิตของความเพียร

คำสำคัญ (Tags): #ผลผลิตของความเพียร

หมายเลขบันทึก: 371086เขียนเมื่อ 1 กรกฎาคม 2010 12:41 น. ()แก้ไขเมื่อ 16 มิถุนายน 2012 23:14 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (12)

วิทยาการการฝึกซ้อมก้าวกระโดดไปมาก แต่ผมยังย่ำอยู่กับที่ เนื่องจากอุปกรณ์ช่วยฝึกแต่ละอย่าง หลักหมื่น หลักพัน จึงมีความจำเป็นที่จะต้องถอยกลับไปพึ่งตนเองแบบพื้นฐาน ในเรื่องของการใช้ความสามารถดัดแปลง แก้ไข ค้นหา สิ่งที่ทดแทนกันได้ เรื่องวิทยาการมีความสำคัญ เรื่องไฮเทคโนโลยีมีความจำเป็น แต่ยังไม่ใช่ในปฐมบทพื้นฐาน ที่ว่าด้วยรากเหง้าแห่งตนเอง วันนี้กับกิจกรรมของเด็กจักรยาน จึงเป็นเรื่องการเรียนรู้ตนเองจากภายใน เรียนรู้การอยู่ร่วมกัน เรียนรู้เรื่องความรักในการกระทำ กระทำการด้วยความรัก ตรงนี้คือเครื่องมือที่เงินเรือนหมื่นเรือนแสนหาซื้อไม่ได้ มีเงินมากไปก็เท่านั้น หากใจไม่สงบสุข หากใจไม่ปิติสมบูรณ์ หากใจเป็นทุกข์ ขอทานนอนตากแดดตากฝนอยู่ข้างถนนยังหลับสบายกว่าคนมีเงินนับแสนพันล้าน เพียงเพราะบาทเดียวที่รับทานะ ย่อมพอเพียงได้ด้วยการรับจากใจ รับด้วยการสื่อถึงการให้ที่ปิติสุข การให้ที่สมบูรณ์จากภายใน และการให้เช่นนั้น คือความสุขสบายใจอย่างสมบูรณ์ทั้งผู้ให้และผู้รับ ผมเปรียบได้ดั่งขอทานที่นอนข้างถนนคนนั้น ฉนั้น เงินเรือนหมื่นแสนพันล้านจึงไม่มีความหมาย เพราะเราต้องการเพียงข้าวอิ่มท้อง ต้องการช่วยเหลือกันเท่าที่จะส่งเสริมกันได้ แค่นี้พอแล้วครับ ไม่จำเป็นเลยที่จะต้องให้เด็กเก่งระดับโลก เก่งระดับเหนือใครในปฐพี แต่ขอให้เขาเก่งจากภายใน ให้เขามีจิตใจที่สมบูรณ์ สุขสงบ พอเพียง สำนึกตน สัมมาคาระวะครบถ้วน รู้จักพระคุณ ทุกอย่างควรเป็นเรื่องที่เราจะเฝ้าดูแลใส่ใจได้ ในแนวทางการเรียนรู้ร่วมกันใหม่ ล้างใจเขาออกไป ล้างสิ่งติดตัวที่ไม่สำนึกรู้ ชำระล้างเรื่องแห่งการติดในสิ่งไม่รู้ และสิ่งที่ข้าพเจ้าเฝ้าเพียรให้เกิดขึ้น คือโครงสร้างทางภายในใหม่ ที่เด็กทั้งหมด จ ะลุกขึ้นไปดำรงชีวิตตนเอง ด้วยการเกิดภูมิปัญญาแห่งตนขอรับ ...

เนิ่ม ขมภูศรี

เขียนเมื่อ 1 กรกฎาคม 2010 14:08 น. ()

ใจคนนั้นยิ่งใหญ่..สูงค่ากว่าภูผาหิน กว้างไกลกว้าท้องทะเล นิรันดร์ยิ่งยืนนาน.....

ข้าพเจ้ารู้สึกสำนึกรู้ในเรื่องการดูแลช่วยเหลือกัน ซึ่งบางครั้งเหมือนกัน...ที่มีโอกาสนั่งทบทวนถึงสิ่งที่สร้าง ผมว่าค่อนข้างจะเป็นเรื่องมืดมน..เพราะไม่มีผลรองรับ โดยเฉพาะเรื่องที่ตั้งความหวังไว้ในใจ ว่าเมื่อเด็กเจริญเติบโตต่อไปในภายภาคหน้า หนึ่ง ...อยากให้เขาเกิดความรักในสิ่งที่ตนเองกระทำ ปัญหาข้อที่หนึ่งนั้น ครอบครุมไปทั่วทุกปัญหาทั้งหมด เพราะหากเด็กขาดจุดนับก้าวที่หนึ่ง นั่นก็สื่อได้ถึงความล้มเหลว สื่อได้ถึงการไม่รู้จักตนเอง แน่นอนครับ ไม่มีสิ่งใดที่จะสมบูรณ์พร้อม ผมเคยทบทวนดูว่า ในสมัยเด็กเราก็ไม่แตกต่างจากเยาวชนที่อยู่ร่วมกัน ไร้รัก ไร้ระเบียบ ต้องได้รับการบังคับ ถึงจะลุกขึ้นไปกระทำการอันใดได้ .....

....สิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนแปลงได้ คือพลังแห่งความเชื่อมั่น ว่ามนุษย์สามารถเปลี่ยนแปลงตนเองได้ ข้าพเจ้ามั่นใจว่ามนุษย์สามารถเปลี่ยตนเองได้ มีเด็กและยุวชน เยาวชนหลายคนมาก ที่ขาดเรียน หนีเรียน หรือเร่ร่อนนอนในสถานที่ต่าง ๆ ..ผมเข้าใจว่า ถ้าเราดึงจิตด้วยการเดินทางร่วมกับเด็กอย่างถึงรากโคน จนเกิดการตระหนักรู้ดั่งลูกรัก นั่นหมายความว่า ปัญหาเด็กและเยาวชนไม่ใช่สิ่งที่เราจะมาวิพากษ์วิจารณ์ เพราะถ้าเด็กทุกคนเป็นลูก เราย่อมใส่ใจดูแลอย่างถึงที่สุด โดยไม่มีเรื่องตำหนิติเตียน วันนี้ .....เมื่อถึงเวลาสนทนา ผมมักใช้คำว่าเสวนา เพราะไม้ต้องการเป็นรูปแบบบังคับข่มขู่ ผมไม่ว่าเด็กเลย ว่าทำไมถึงไม่ล้างจาน แต่ผมจะสื่อสารกันว่า ข้าวที่เราทานนั้น ขอให้เกิดความตระหนักรู้ว่า บุคคลที่ดูแลเราอยู่นั้น ญาติมิใช่ พี่น้องไม่เกี่ยว พ่อแม่หรือก็ไม่ใช่ มีคำถามกลับไปสู่เด็กตลอดว่าทำไมเขาถึงตื่นแต่ดึกแต่ดื่น ลุกขึ้นมาหุงข้าวให้เธอทาน บางคนพ่อไม่มี....ผมไม่ว่าหรือถามทำไมเขาถึงไม่ล้างจาน เพียงแต่ให้เขาเกิดความใส่ใจต่อบุคคลรอบข้าง ใส่ใจต่อการช่วยเหลือกันด้วยวาจาใจ ใส่ใจในเรื่องแห่งความรักกระทำการ ญาติพี่น้องก็ไม่ใช่ พ่อก็ไม่เชิง ทำไมเขาถึงหุงหาอาหารให้เราทานได้ ......

ก้าวย่างต่อไปคือเรื่องการเดินทางในเส้นทางชีวิต ที่พยายามจะสร้างงานออกไปให้ได้รับการศึกษา เนื่องจากเด็กที่อยู่ที่นี่ อันดับตำแหน่งที่ในชั้นเรียนนั้น ไม่รองสุดท้ายก็รองอันดับสุดท้าย เราคงจะให้เขาเล่นกีฬาอย่างเดียวมิได้ เนื่องจากโลกตามความเป็นจริงมิใช่เช่นนั้น การศึกษาจะช่วยพยุงตนให้โผล่พ้นขึ้นเหนือก้อนดิน ดั่งการงอกและเจริญพันธ์แตกแขนงบนผืนแผ่นดินโลก นับว่าเป็นเรื่องท้าทายอย่างยิ่ง แต่คงมิใช่เรื่องยากแต่ประการใดที่เราจะทำ.....

บางคนบอกว่าเราไม่สามารถเลือกที่จะกระทำการอย่างใดอย่างหนึ่งได้พร้อมกัน สำหรับทัศนะของข้าพเจ้าแล้วคงมิใช่ เพียงแต่เราเลือกกระทำด้วยความรัก ทุกอย่างจะเป็นเรื่องที่เป็นปกติสุข สวยงาม ถามว่าไม่มีเวลาอ่านหนังสือหรือ แน่นอนว่ายามที่อยู่ในห้องน้ำ เวลายังมีอยู่ให้เรากระทำได้ ...การค้นหาต้นเหตุที่บิดเบือนตนจึงเป็นเรื่องหัวใจหลัก ด้วยการเรียนรู้เรื่องแห่งรัก เมื่อเราเรียนรู้ได้ การรู้จักตนเอง ความใส่ใจ การใช้ชีวิตที่เกิดจากความตระหนักรู้ ย่อมเปลี่ยนตนเองไปสู่วิถีแห่งการเกิดใหม่ ที่ยืนยาวมั่นคงสืบต่อไป......

หัวใจ...เป็นเรื่องสำคัญดังที่ได้กล่าวไว้ในคำขึ้นต้น วันพ่อปีนี้ ขอทำความดีให้กับแผ่นดิน ....เด็กทุกคนย่อมมีพ่อและบางคนที่อยู่ที่นี่ไม่มีพ่อ เราพี่น้องมาช่วยกันเป็นพ่อบุญ....ให้เขาเถิด การช่วยเหลือเขานั้น มิใช่เรื่องเงินทองหรือของมีค่า เพียงแค่ส่งพลังใจมอบให้แด่กัน เด็กได้พลังใจกันอย่างต่อเนื่อง จนกลายเป็นเรื่องการตระหนักรู้ได้อีกทางหนึ่งที่เห็นผลชัดเจน คือเขารู้ว่า มีพี่น้องช่วยเหลือเขาจากใจ สัมมาคาระวะเกิดขึ้นกับตัวเขาเอง โดยไม่ต้องเตือนให้เด็กยกมือไหว้ ขอความดีงามนี้ มอบให้กับกัลยาณมิตรทุกท่าน ขอให้คำว่าพ่อนั้น...ดำรงอยู่ในจิตใจทุกท่าน เพราะคำว่าพ่อ....ยิ่งใหญ่เกินขอบเขตคำบรรยายถึงได้ขอรับ......

..........................................................ด้วยดวงใจ ......เนิ่ม ชมภูศรี