ฟังอย่างสังเคราะห์
สองสามวันนี้ ลักษณะการประชุมที่ผมเข้าร่วมเปลี่ยนไปจากปกติที่ผมจัดประชุมเองในช่วงก่อนหน้านี้มากเลยครับ สองสามครั้งหลังนี้การประชุมมีรูปแบบเป็นทางการมากครับ ที่สำคัญประเด็นการประชุมสร้างความตึงเครียดให้ผมได้มากทีเดียว วันนี้เป็นการประชุมสภามหาวิทยาลัยครับ ความจริงไม่ได้ไปเกี่ยวอะไรด้วยหรอกครับ บังเอิญได้รับมอบหมายจากท่านรองอธิการบดีฝ่ายบริหารให้เป็นคนนำเสนอแผนยุทธศาสตร์ของมหาวิทยาลัยกับสภาแทนท่าน ทีนี้ก็พวงไปอีกเรื่องหนึ่งคือ รายงานผลการดำเนินงานด้านการประกันคุณภาพการศึกษา อันนี้รับผิดชอบแหน่งๆ ครับ เลยต้องนำเสนอเอง ประเด็นหลังนี้ไม่ยากเท่าไรครับ เพราะตัวเลขมันฟ้องชัดๆ นำเสนอง่ายหน่อย แต่แผนยุทธศาสตร์นี้ เอกสารมันสองร้อยกว่าหน้าครับ นำเสนอยังงัยดี เมื่อคืนผมเลยดูฟุตบอลไม่สนุกเลยครับ เพราะสมองและตามันจ่องที่จอมอนิเตอร์มากกว่าทีวี (แต่คืนนี้ผิดกันครับ เพราะนัดนี้คู่สำคัญ ฮา)
จากสองร้อยหน้าเอกสารครับ ผมไม่มีทางออกอื่นนอกจากจะต้องทำสไลด์นำเสนอ แล้วก็ต้องทำให้การนำเสนอสั้นที่สุด ตั้งใจว่าทั้งหมดต้องไม่เกิน 10 นาที สามเรื่องที่ผมจะต้องนำเสนอในการประชุมครั้งนี้ครับ เพื่อประหยัดเวลาผมเลยรวมเป็นสไลด์ไฟล์เดียวกันครับ ที่สำคัญคือผมลืมไปว่าวาระการประชุมจัดเรียงอย่างไร สรุปสุดท้ายคือ เรื่องที่ผมคิดว่าเป็นเรื่องแรก กลายเป็นเรื่องสุดท้าย ส่วนเรื่องสุดท้ายกลายเป็นเรื่องแรกครับ ฮา งานนี้คลิกหาแผ่นสไลด์ซะวุ่นเลย
ฟังความเห็นต่อเรื่องที่นำเสนอในที่ประชุมของกรรมการสภามหาวิทยาลัย โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากนายกสภาแล้ว ผมรับรู้ได้อย่างหนึ่ง (ที่สำคัญมากครับ) คือ ความจริงกระบวนการนี้ทั้งหมดตอบโจทย์งานประกันคุณภาพการศึกษาได้ครบเครื่องเลย ถ้าเราเตรียมข้อมูลนำเสนอดีและครบถ้วน คำตอบงานประกันคุณภาพก็จะครบถ้วนเหมือนกัน ดังนั้นที่ฟังวันนี้ (ซึ่งเป็นครั้งแรกที่ได้เข้าร่วมการประชุมสภามหาวิทยาลัย) ยอมรับว่า เห็นประเด็นที่การประกันคุณภาพกำหนดไว้สำหรับบทบาทของสภามหาวิทยาลัย และระบบของการบริหารจัดการเพื่อคุณภาพการศึกษา
ผมเห็นหลายอย่างที่เราในฐานะคนทำงานต้องปรับเปลี่ยนเพื่อให้บทบาทของสภามหาวิทยาลัยทำงานได้ครบถ้วนขึ้นครับ ผมฟังข้อเสนอแนะหลายข้อจากประธานที่ประชุมและกรรมการหลายๆ ท่านแล้วถึงบางอ้อครับ
วันนี้ประชุมวาระเยอะมากครับที่คิดว่าน่าจะขอนำเสนอได้ก่อนก็คือ สภามหาวิทยาลัยรับรองและแสดงความยินดีกับการขอตำแหน่งวิชาการของอาจารย์สองท่านแรกในประวัติศาสตร์ของมหาวิทยาลัยเรียบร้อยแล้วครับ
อีกประเด็นหนึ่งเรื่องการรับนักศึกษาใหม่ครับ ท่านประธานต้องการให้มีการกำหนดเป้าหมายจำนวนรับที่ชัดเจน สุดท้ายท่านก็เคาะตัวเลขออกมาครับ ดูตัวเลขแล้ว สำหรับผมที่เช็คตัวเลขเรื่องนี้มานานบอกได้ว่า งานหนักครับ แต่ถ้าดูความประสงค์ของการกำหนดตัวเลขนี้ก็รับได้ครับ เพราะท่านต้องการให้มีการทำงานเชิงรุกมากขึ้นเท่านั้นเอง
เสร็จจากประชุม ผมได้รับคำชมและกำลังใจในการทำงานจากกรรมการสภามหาวิทยาลัยสามท่านครับ ต้องขอบอกว่า เป็นปลื้มครับ (ฮิฮิ ไม่ได้บ้ายอนะครับ) เพราะอย่างนี้ในความรู้สึกผม สองท่านในที่นี่มาตรฐานสูงมาก คำชมไม่ได้เกิดขึ้นได้บ่อย ที่สำคัญผมได้ความรู้เพิ่มจากคำชมครับ นั่นคือ ประเด็นการฟังอย่างสังเคราะห์ครับ ผมว่าโดยปกติครับ เวลาเรานำเสนองานอะไรต่อที่ประชุมแล้วมีความเห็นคัดค้าน เห็นแย้ง เราก็มักจะตอบในลักษณะของการปกป้องงานของเรา ซึ่งความจริง เราต้องฟังและสังเคราะห์ให้ออกครับว่า อะไรคือความจริง อะไรเป็นข้อตำหนิ อะไรเป็นการต่อยอด ซึ่งหากเราตอบโต้ทุกประเด็น เราเองจะเสียครับ
งานนี้สรุปง่ายๆ ว่า ผมเกิดความรู้เยอะแยะเลยครับสำหรับการปรับปรุงการทำงาน แต่ตอนนี้ประเด็นสำคัญคือ ผมต้องหาเวลาไปหาหมอแล้ว รู้สึกว่า ขาที่เคยหักมันมีอาการแปลกๆ ฮือ นั่งประชุมนานเกินสองชั่วโมงนี่ เห็นอาการเลยครับ ประชุมวันนี้เลยต้องขอเวลานอก ออกมายืนนอกห้องประชุมแป๊บหนึ่ง ไม่งั้นแย่กว่านี้แน่ๆ
ช่วงเกือบๆ จะเลิกงาน แอบฟุบหลับบนโต๊ะทำงานไปแป๊บหนึ่งครับ ฮา ตื่นมาทีหนึ่งก็เกือบสี่โมงครึ่ง ฮิฮิ ก็มันเพิ่งรู้สึกผ่อนคลายจากความกดดันมาหลายวันครับ
ความเห็น (3)
มาให้กำลังใจครับ การที่เขาบอกเราถือว่าเราจะได้ปรับปรุงงานให้ดีขึ้น ทำงานมากขนาดนั้น พักผ่อนบ้างก็ได้นะครับ...
เป็นกำลังใจให้ค่ะอาจารย์ ช่วงนี้ดิชั้นก็ต้องเข้าประชุมกับผู้ทรงคุณวุฒิบ่อยครั้งเหมือนกัน ทั้งการประชุมสภามหาวิทยาลัยและประชุมกรรมการชุดต่างๆ เคยเจอช่วงกดดัน ตึงเครียดและต้องแก้ปัญหาเฉพาะหน้าบ่อยครั้งเลย ทุกวันนี้ก็ยังไม่เก่ง แต่สักวันเราคงจะเก่งขึ้นนะคะอาจารย์ เป็นกำลังใจให้จิงๆ ค่ะ
ขอบคุณครับ ดร. ขจิต ฝอยทอง
บางทีคำแนะนำมีคุณค่ากว่าคำชมครับ เพราะมันจะไม่ตีบตันในการพัฒนา
ขอบคุณครับอ.ฟ้าใส
อยู่กับคนเก่ง จะช่วยให้เราพัฒนาได้ดีครับ