การเรียนรู้ สู่ผู้ประสานงานคุณภาพ
บทเรียนอันลำค่า......การประสานงานคุณภาพ
พยาบาล..อะไรก็พยาบาล ก็โรงพยาบาลเป็นของพยาบาลงัยเล่า
เมืองพยาบาลสวย เหมือนดั่งรูปด้านบน...อิอิอิ
แต่ผู้เขียนบล็อกนี้ มิใช่คะ
เพียงแต่อยากให้ผู้อ่านนึกภาพที่ดูสบายตาไว้ก่อน
เรื่องราวที่เป็นบทเรียนจากการเป็นผู้ประสานงานคุณภาพ
ชีวิตดวงชะตากำหนดให้มีโอกาสได้มาสัมผัสงานที่มีความหลากหลายขนาดนี้ จะขอบพระคุณท่านใดดี มีมากมายที่เปิดโอกาสให้เราได้มาเรียนรู้คุณภาพ ชีวิตนีอักไกล เรียนรู้เท่าไรก็ไม่จบ การเรียนรู้คุณภาพกับการเป็นพยาบาล สัมพันธ์กันอย่างลึกซึ้งเลยนะ เราถือว่าเราเป็นส่วนหนึ่งของการบริการที่ดี ช่วยประชาชน คนป่วยให้ได้รับบริการที่มีคุณภาพ แม้จะเป็นทางอ้อม(อ้อมมาก)ก็แอบดีใจอยู่..
เริ่มต้นจากศูนย์ก็ว่าได้ พยาบาลตึกสูตินรีเวชคนหนึ่ง ต้องมาเริ่มต้นกับงานพัฒนาคุณภาพ ไม่ใช่เรื่องยากนะ แต่ไม่เคยรู้สึกว่างานนี้ง่ายเสียที ต้องยอมรับว่าการเรียนรู้ไม่จบสิ้นจริงๆ ขนาดวิ่งตามยังไม่ทันเลย หกล้มบ้าง เข่าแตกบ้างสนุกดีนะ บางครั้งเหมือนจะบ้างานไปหรือเปล่า แต่ไม่ใช่เราเพลินมากกว่า ยิ่งรู้ยิ่งลึก ต้องยอมรับว่า ใครสนใจ ใครก็ได้จริงๆนะ ความรู้เนี้ยะ มันหาซื้อไม่ได้
แต่เวลาเครียดนะ สุดสุด เวลาจะรับเยี่ยมที่นะ สนุกดี ใครๆในโรงพยาบาลจะต้องรับรู้เป้าหมายที่ชัดเจน เหมือนกัน สอดคล้อง เชื่อมโยง .....ต้องอ่านข้อมูลที่มีทั้งหมดของโรงพยาบาล และจับต้นชนปลายให้เหมาะ ต้องประสานทีมที่ต้องเกี่ยวข้องกัน ต้องร่วมประชุมด้วยในทุกทีม ประสานงานบ้าง ประสานงา..ด้วย แต่น้อย อะไรยอมได้ก็ยอม อะไรทนได้ก็ทน ได้สัมผัสบรรยากาศดีดีมากมาย และต้องทุ่มเวลาให้กับงานหมดตัว ครอบครัวที่บ้านต้องมานั่งรอ ส่งข้าว ส่งนำ งอนบ้างในบางครั้งเพราะลูกไม่เข้าใจว่าแม่กำลังทำงานอะไรอยู่ กลับมืดทุกวัน ต้องคอยให้รางวัลกับลูกๆเมื่อมีเวลาที่ถือเป็นการชดเชยสิง่ที่ขาดหายไป..ฮือๆ เรื่องมันเศร้า ว่าแล้วก็คิดถึง...
การพบปะระหว่างทีมทั้งหมดของโรงพยาบาล จะช่วยให้ทุกคนที่เกี่ยวข้องเข้าใจตรงกัน ไม่หลงประเด็น การหาเวลามาพบกันบ้างมันยาก...แต่ละคนมีภาระงานมากมาย ล้นมือ แต่ไม่เกินความสามารถของแต่ละคนที่จะสละเวลาอันมีค่ามาร่วมพูดคุยกันได้ เรานี้แสนจะแฮปปี้
การแลกเปลี่ยนเรียนรู้ในโรงพยาบาลสำคัญมาก โรงพยาบาลโพธาราม ดำเนินการมาไม่หยุดนิ่ง สิ่งที่จะให้เรียนรู้มีล้นฟ้า แต่เราต้องเลือกสิ่งที่จำเป็นและสิ่งที่เหมาะสมกับบริบทของโรงพยาบาลเรา ได้แก่ Clinical Tracer 16 เรื่อง ปี 2551, Trigger tool และ SIMPLE ปี 2551, R2R 27 เรื่อง ปี 2552 และกำลังจะต่อยอดในปี 2553 อีกประมาณมากกว่า 20 เรื่อง การพัฒนาCPG CQI มากมายจนอ่านกันแทบไม่ไหว แหม คุณหมอคุณพยาบาลที่นี่เก่งชะมัด
ทุกทีมในโรงพยาบาลร่วมเรียนรู้ไม่หยุด เรียนรู้กันอย่างสนุกสนาน แม้จะบ่นกันบ้าง ก็เห็นกิจกรรมต่างๆมากมายเกิดขึ้นในโรงพยาบาลเพียบ สิ่งที่ภูมิใจ เมื่อไปโรงพยาบาลอื่นๆ เกิดการBenchmark พบว่า เราเทียบกับโรงอื่นได้สบายในเขตนี้ (ไม่ได้โม้) ผลงานเรามีมากมาย ทำอะไรไปเยอะแยะ จนกลายเป็นงานประจำไปแล้ว ในหลายเรื่อง ไม่คิดว่าจะโชว์ได้ ใครมันเป็นเรื่องธรรมดา คำพูดนี้เจอบ่อยมาก แต่พอเอาไปแลกเปลี่ยนเรียนรู้แล้ว เกิดประโยชน์มากมายเลยนะคะ
จบเท่านี้ก่อน ต้อนนี้เวรตรวจการต้องลงเวรบ่ายแล้วคะ
แล้วเจอกันใหม่ในบล็อกหน้าเจ้าข้า....
ความเห็น (2)
อ่านบันทึกนี้ มันใช่จริงๆ ใช่เราทั้งหมดเลย 555
"ยิ่งรู้ยิ่งลึก ต้องยอมรับว่า ใครสนใจ ใครก็ได้จริงๆนะ ความรู้เนี้ยะ มันหาซื้อไม่ได้"
ทำไมเราต้องทุ่มเทมากมาย องค์กรไม่ใช่ของเราคนเดียว เคยตั้งคำถามนี้กับตัวเอง แต่จนแล้วจนรอดเราก็ต้องกลับมาทำ ไม่ทำก็ไม่เดิน เพราะน๊อตตัวอื่นมันหมุ่นไปแล้ว
ไม่ใช่เราลำดับ หรือจับต้นชนปลายไม่ถูก แต่มันเยอะเน๊อะ อะไรๆก็ ศูนย์คุณภาพ
เป็นกำลังใจให้กันและกันค่ะ
ประสานงานบ้าง ประสานงา..ด้วย แต่น้อย อะไรยอมได้ก็ยอม อะไรทนได้ก็ทน และต้องทุ่มเวลาให้กับงานหมดตัว มันเยอะเน๊อะ อะไรๆก็ ศูนย์คุณภาพ การเรียนรู้คุณภาพกับการเป็นพยาบาล สัมพันธ์กันอย่างลึกซึ้งเลยนะ ที่บอกมามันใช่ๆๆๆทุกอย่าง บางทีก็ท้อ บางครั้งก็สุดแสนเหนื่อย เครียดๆๆๆ ทำไมต้องเป็นเรา ทุกคนก็มีความสำคัญหมดไม่ใช่เหรอ คือคำถาม...แต่จงภูมิใจในสิ่งที่ทำเพราะมันไม่มีสักนิดเดียวที่ทำเพื่อตัวเอง...มันคือคำตอบค่ะ
เป็นกำลังใจซึ่งกันและกันนะคะและอยากให้มีคนอย่างเราเยอะๆๆคะ่