เป้าหมายชีวิต

ตั้งแต่เด็กฉันไม่เคยวางเป้าหมายในชีวิตเลยว่าเมื่อโตขึ้นอยากจะเป็นอะไร และมุ่งมั่นไปตามความฝัน ตอนเด็ก ๆ ทุกคนคงได้รับคำถามเหมือน ๆ กันว่าโตขึ้นอยากเป็นอะไร เช่นเดียวกับฉัน ทุกครั้งที่มีคนถามคำถามนี้ มันทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดที่จะตอบ เพราะเรายังไม่ค้นพบตัวเองเลยว่าอยากจะเป็นอะไร คำตอบจึงเป็นคำตอบเหมือนกับเด็กทั่วไป คือ อยากเป็นครู ทั้งที่ในใจก็ไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ ตั้งแต่เรียนอนุบาลจนจบชั้นมัธยมปลาย ฉันไม่ค่อยตั้งใจเรียนเท่าไหร่ ผลการเรียนก็อยู่ในระดับปานกลาง เกือบ ๆ ดี โดยฉันมักจะได้เรียนอยู่กับห้องที่เป็นเด็กเก่ง ๆ เสมอ แต่ผลการเรียนก็จะไม่โดดเด่น แค่พอจะเอาตัวรอดได้ ตอนช่วงมัธยมปลายเพื่อน ๆ ในห้องก็จะมีความฝันกันมากมาย มุ่งมั่นที่จะเข้ามหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง แต่ฉันก็ไม่ค่อยจะกระตือรือร้นเท่าไหร่ ตอนเลือกสอบเข้ามหาวิทยาลัย ครอบครัวไม่ได้กำหนดกฎเกณฑ์อะไร ให้เป็นอิสระของเราเอง แต่แม่พูดเสมอว่าอยากให้เป็นพยาบาล คงเหมือนคนรุ่นเก่าทั่วไปที่อยากเห็นลูกรับราชการ สวมเครื่องแบบสีขาว และได้ดูแลพ่อแม่ยามเจ็บป่วย ฉันเลือกสอบโควตาพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยของรัฐแห่งหนึ่งให้กับแม่ สัญญากับท่านว่าถ้าสอบได้ฉันจะเรียนพยาบาล ฉันสอบข้อเขียนได้แต่ไม่ผ่านสัมภาษณ์ ฉันจึงเลือกมาสอบโควตาของมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ตั้งใจว่าจะเลือกเข้าภาควิชาส่งเสริมและนิเทศศาสตร์เกษตร (เลือกภาควิชาตอนขึ้นปี 2) เพราะอ่านจากแผ่นพับแล้วเห็นว่าได้เรียนเกี่ยวกับคน จิตวิทยา พฤติกรรมมนุษย์ และฉันอยากเรียนจิตวิทยา แต่ไม่สามารถเลือกคณะสังคมศาสตร์ได้ เพราะเกรดเฉลี่ยไม่ถึง 3.00 ฉันสอบได้และเลือกที่จะเรียนโดยไม่รู้ว่า คณะเกษตรคืออะไร ต้องเรียนอะไรกันบ้าง แต่ก็ตั้งใจว่าจะเลือกภาควิชาส่งเสริมฯ ให้ได้ ตอนเรียนช่วงแรก ฉันรู้สึกอายที่จะบอกใคร ๆ ว่าเรียนเกษตร ใคร ๆ มักเข้าใจว่าเรียนเกษตร คือ ทำนา ทำไร่ ขุดดิน แต่เมื่อฉันได้เข้ามาเรียนแล้วทำให้รู้สึกว่าการเกษตรเป็นสิ่งที่สำคัญต่อชีวิต แต่นั่นก็ยังไม่สามารถทำให้ฉันตั้งเป้าหมายในชีวิตได้ ยังไม่ได้คิดว่าจบไปจะทำงานอะไร แต่ฉันรู้สึกว่าฉันรักมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ที่นี่ให้อะไร ๆ กับฉันมากมายที่เป็นสิ่งดี ๆ ฉันโชคดีที่มีแต่เพื่อนที่ดี โดยเฉพาะเพื่อนร่วมห้องในหอพักนิสิตที่เป็นคนทำให้ฉันตั้งใจเรียนมากขึ้น จนจบปริญญาตรีด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง ที่ฉันและครอบครัวภาคภูมิใจ แต่เมื่อจบแล้วฉันก็ยังไม่รู้ว่าอยากทำอะไร เลยเรียนต่อปริญญาโทสาขาส่งเสริมการเกษตร ตั้งใจว่าจบแล้วคงจะหางานอะไรก็ได้ที่ได้อยู่ใกล้บ้าน จะได้ดูแลครอบครัว ตอนเรียนปริญญาโท มีโอกาสได้สัมผัสชีวิตของเกษตรกรมากขึ้น และคิดว่าถ้าเราสามารถทำอะไรให้พวกเขาดีขึ้นได้ คงเป็นสิ่งที่ดี เมื่อเรียนจบได้มาทำงานเป็นผู้ช่วยนักวิจัยกับอาจารย์ในภาควิชาส่งเสริมฯ และเป็นอาจารย์ในภาควิชาส่งเสริมฯ ในปัจจุบัน การเป็นอาจารย์ไม่เคยอยู่ในความฝันหรือเป้าหมายในชีวิตเลยเพราะรู้สึกว่าเป็นอาชีพที่ต้องเป็นคนเก่งมาก ๆ เท่านั้นที่จะทำได้ แต่เมื่อมีโอกาสได้ทำงานนี้แล้ว แม้ไม่ใช่เป้าหมายในชีวิตตั้งแต่แรก แต่ก็เป็นสิ่งที่ตั้งใจพยายามจะทำให้ดีที่สุด ส่วนเป้าหมายที่ได้ตั้งไว้ในตอนนี้คือตั้งใจเรียนให้สำเร็จตามความมุ่งหวัง

[นายสามารถ เศรษฐวิทยา]

ผมว่าอาจารย์เก่งมากๆครับ วันนี้ไม่ได้มาประชุม มีสอนหรือครับ

[คนึงรัตน์ คำมณี]

ขอบคุณค่ะคุณสามารถ วันนี้มีเรียนค่ะ ลาเรียนแล้วค่ะ ไม่ได้สอนแล้ว เสียดายจัง อดกินขนมเลย