คนไม่ยอมแพ้ที่ปลายทางโลก

คนไม่ยอมแพ้ที่ปลายทางโลก

ลมเย็นยะเยือกเสียดกระดูก ลมหายใจเย็นชืดทันทีที่ระบายออกจากร่าง ท้องฟ้าสีขาว เส้นขอบฟ้าสีขาว แผ่นดินสีขาว

พวกเขาติดกับกลางทุ่งน้ำแข็งในพื้นที่ห่างไกลจากความเจริญ ฤดูหนาวแสนโหดของ ‘ปลายทางโลก’ กำลังมาเยือน หากไม่ทำอะไรสักอย่างทันเวลา พวกเขาจะไม่รอดไปจากนรกเย็นแห่งนี้แน่นอน

แล้ว เออร์เนสต์ แช็กเคิลตัน ก็ตัดสินใจ...



เออร์เนสต์ แช็กเคิลตัน เป็นกัปตันเรือชาวไอริช เกิดที่อังกฤษในปี 1874 พ่ออยากให้เขาเรียนแพทย์เหมือนตน แต่เขาอยากท่องทะเลมากกว่า เมื่ออายุสิบหกเขาก็ออกจากวิทยาลัย เดินทางไปตามทางสายฝัน

ประสบการณ์ทางทะเลครั้งแรกของเขาหนักหนาสาหัสเกินกำลังเด็กหนุ่มอายุสิบหก เรือผ่านแหลมฮอร์นกลางฤดูหนาว สู้พายุนานสองเดือน เขากลับถึงบ้านในสภาพร่างกายทรุดโทรม กระนั้นเขาก็มิได้ทิ้งฝันของเขากลางทะเล

ยุคนั้นเป็นยุคของนักผจญภัยเลือดข้นที่นิยมแสวงหาดินแดนแปลกใหม่ แช็กเคิลตันละลายเวลาห้าปีต่อมาเดินทางไปมาระหว่างอเมริกากับตะวันออกไกล เมื่ออายุยี่สิบสี่ เขาก็กลายเป็นกัปตันหนุ่มที่ท่องทุกทะเล

ในปี 1901 เขาร่วมเดินทางไปกับเรือดิสคัฟเวอรี ของกัปตันสกอตต์ สำรวจทวีปแอนตาร์คติกา พื้นที่ล่างสุดของโลก ณ สถานที่นี้ กัปตัน เจมส์ คุก เคยล่องเรือผ่านไปในปี 1773 แต่ไม่ได้เห็นแผ่นดินทวีป

ขั้วโลกใต้ต่างจากขั้วโลกเหนือตรงที่มันเป็นเกาะ เป็นพื้นที่ที่หนาวเหน็บที่สุดในโลก บางคนเรียกมันว่า ‘ปลายทางโลก’

เจ็ดปีถัดมา แช็กเคิลตันกับทีมของเขามุ่งหน้าสู่ขั้วโลกใต้ ก่อนถึงจุดหมายที่ปลายทางโลกเพียง 180 กิโลเมตร เขาก็ต้องหันหัวเรือกลับเพราะขาดเสบียง

อีกแปดปีถัดมา เขากลับไปที่นั่นอีกครั้ง ครั้งนี้เขาตั้งใจจะข้ามทวีปล่างสุดของโลกจากทะเลเว็ดเดลล์ (ทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของแอนตาร์ติกา) ฝ่าไปยังทะเลรอสส์ (ทางทิศใต้ของแอนตาร์ติกา) ระยะทางสองพันไมล์ด้วยเรือชื่อ The Endurance และทีมลูกเรือ 28 คน (กับหมาฮัสกี 68 ตัว) ตั้งต้นจากเกาะจอร์เจียใต้ ทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของแอนตาร์ติกา

อีกครั้งเขาไปไม่ถึงจุดหมาย

The Endurance ติดกับแผ่นน้ำแข็งในทะเลเว็ดเดลล์ เรืออับปาง แต่สภาพน้ำแข็งหนาช่วยพยุงเรือไม่ให้จมเร็วนัก กินเวลานานสิบเอ็ดเดือนกว่าเรือจมใต้ผิวทะเลในปลายปี 1915

แช็กเคิลตันเฝ้าดูเรือที่ค่อยๆ จมหายไปวันละน้อย เขาเขียนในบันทึกว่า “เป็นความรู้สึกที่แย่มากๆ เมื่อสัมผัสรู้ว่าพื้นดาดฟ้าเรือใต้เท้าที่เหยียบกำลังปริแตก คานเรือถูกอัดจนโค้งและหักเสียงดังเหมือนปืนลั่น” พวกเขาเหลือเพียงเรือเล็กสามลำ แช็กเคิลตันตัดสินใจพาลูกเรือทั้งหมดเดินทางด้วยเรือเล็กมุ่งหน้าไปยังเกาะช้าง (คนละที่กับเมืองไทย) ในเดือนเมษายน ปี 1916 เป็นเกาะหินผสมน้ำแข็ง มีนกเพงกวินและสิงโตทะเลประปราย

นี่คือทุ่งน้ำแข็งในพื้นที่ห่างไกลจากความเจริญ ฤดูหนาวแสนโหดของแอนตาร์คติกากำลังมาทักทาย หากไม่ทำอะไรสักอย่างทันเวลา พวกเขาจะไม่รอดชีวิตอย่างแน่นอน

แล้วแช็กเคิลตันก็ตัดสินใจกระทำสิ่งที่ยากแสนเข็ญ คือเดินทางด้วยเรือเล็กขนาด 22 ฟุต ไปกับลูกเรือห้าคน มุ่งหน้าฝ่าทะเลที่โหดที่สุดแห่งหนึ่งของโลก เป้าหมายคือกลับไปยังเกาะจอร์เจียใต้ เพื่อขอความช่วยเหลือ การเดินทางด้วยเรือเล็กระยะทาง 800 ไมล์ ในสภาพทะเลคลั่ง พายุแรง เป็นเรื่องที่หลายคนเชื่อว่าฆ่าตัวตาย แต่พวกเขาก็ไป

หลายวันและหลายคืน รอบตัวมีแต่น้ำกับฟ้า คลื่นยักษ์กับพายุ หลายครั้งและหลายครั้งเขาคิดว่าเรือต้องจมแน่นอน แต่พวกเขาก็เดินหน้าต่อไป สิบห้าวันหลังออกจากเกาะช้าง พวกเขาก็ขึ้นฝั่งของเกาะจอร์เจียใต้จนได้

แต่นั่นยังมิใช่จุดหมาย เพราะจุดขึ้นฝั่งยังห่างไกลจากความเจริญนัก นั่นคือสถานีปลาวาฬที่สตรอมเนสส์ แช็กเคิลตันไม่ได้คิดนาน พวกเขาเดินเท้าข้ามภูเขา มวลน้ำแข็งแห่งกลาเซียร์ และฝ่าท้องทุ่งหิมะหนาวเหน็บไปโดยไม่หยุดยั้ง

พวกเขาไปถึงจุดหมาย โดยไม่มีใครอยากเชื่อว่าพวกเขารอดชีวิตมาได้จริงๆ



กินเวลาอีกสามเดือนครึ่ง ในความพยายามสี่ครั้งเพื่อช่วยชีวิตลูกเรือ 22 คนที่ติดเกาะช้างออกมาได้

ไม่มีใครเสียชีวิตสักคนเดียว

เป็นการเดินทางยาวนานสองปีที่ล้มเหลว แต่เป็นความล้มเหลวที่ประสบความสำเร็จ

น่าแปลก ชื่อเรือ The Endurance หมายถึง ความสามารถกับความตั้งใจที่จะฝ่าความทุกข์ยากลำบากอย่างอดทน และไม่บ่นแม้เจออุปสรรคและความเป็นไปไม่ได้

บางครั้งความล้มเหลวที่ยากลำบากกลับมีคุณค่าสูงกว่าความสำเร็จที่ได้มาง่ายๆ