ภัทรานิษฐ์
นางสาว ภัทรานิษฐ์ เจริญธรรม ภัทร(จิ๋ว) เจริญธรรม

เพราะไม่หวังพึ่งพิง จึงดูสดใส


"ความคิดพึ่งตนเอง ทำให้ไร้ราคิน ไม่มีปมด้อย ทำให้ชีวิตมีคุณค่า"

สวัสดีค่ะ วันนี้ผู้เขียนจะกล่าวถึงการพึ่งพิงตนเองเพื่อความมีคุณค่าของชีวิตที่เป็นปมเด่นที่เป็นอิสระเสรีเพื่อชีวิตในอนาคตที่สดใสโดยจะกล่าวเป็นบทกลอน วันนี้มาเป็นกลอนเพื่อจรรโลงใจค่ะ มีการผ่อนคลายบ้าง ให้แนวคิดบ้างก็เพื่อวันที่สดใสบ้างในวันทำงานซึ่งมีดังนี้ค่ะ

 

เพราะไม่หวังพึ่งพิง  จึงดูสดใส

       อันชีวิตหนอชีวิตนั้นมีค่า                 ถ้าพึ่งพาอาศัยใครๆเขา

แม้ชีวิตที่คิดจิตมัวเมา                           ย่อมอับเฉาเบาปัญญาน่าฉงน

ถ้าหากคิดพึ่งพิงยิ่งตนเอง                      ไม่มีใครข่มเหงให้อายเขา

เพราะความคิดเพ่งพิศที่จิตเรา                ความอับเฉาพลันมลายหายไปพลัน

      แค่ความคิดพึ่งตนเองก็สำเร็จ           ไม่หมกเม็ดสำเร็จใสในใจหนา

ทำอะไรด้วยตนเองเกรงพึ่งพา                 ด้วยปัญญาของตนให้พ้นภัย

เพราะหวังพึ่งผู้อื่นจึงมีทุกข์                     ไร้ความสุขสมหวังยังสงสัย

คิดทำอะไรที่พึ่งตนเองตลอดไป               เพราะในใจความสุขเข้ามาเยือน     

       ที่กล่าวมานี้มีทุกเรื่อง                      เพราะฝันเฟื่องเรื่องพึ่งซึ่งไร้พวกเขา

อันความจริงทุกสิ่งสิงใจเรา                     เฝ้าตัวเราสำเร็จเพชรเม็ดงาม

สิ่งใดใดที่คิดไว้ว่าสักวันหนึ่ง                    จะมาถึงซึ่งเสรีที่เฝ้าถาม

เฝ้าคำนึงลึกซึ้งทุกโมงยาม                     อันความไร้ราคินจงผินไป

       ภัทรานิษฐ์  ประพันธ์ (9 มิถุนายน 2553)

 

หมายเลขบันทึก: 365383เขียนเมื่อ 9 มิถุนายน 2010 22:54 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 23:02 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (12)

มาอ่านการพึ่งพิงตนเองเพื่อความมีคุณค่าของชีวิต ครับ

สวัสดีค่ะ พี่เดชา

เชิญอ่านได้ด้วยความยินดีค่ะ

เพื่อความสดใสของชีวิต...เพียงแค่คิดนะคะ

ขอบคุณค่ะ

ถูกต้องค่ะน้องรักหวังพึ่งพิงคนอื่น  ชีวิตจึงเศร้า

ชีวิตเรา  เราขอลิขิตเองไม่หวังพึ่งใคร  แต่จะวางตนให้คนอื่นพึงได้

เพื่อความสุขเพราะการให้ "ชีวิตสดใส" แน่นอน

เก่งนะ...พี่ดาวเรืองอ่านแล้วเข้าใจอะไรง่ายๆ

ขอให้สดใสในสิ่งที่พึ่งพิงตนเอง

แค่คิดในการพึ่งพิงตนเองก็สดใสแล้วค่ะ...ถ้าได้ทำแล้ว...ยิ่งดีใหญ่เลยค่ะ

นึกถึงนะ

 

สวัสดีค่ะอาจารย์

 

ชอบบทกลอนนี้มากๆ  อาจารย์แต่งเก่งจัง

ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน  อยากไปมัวรอหรือหวังพึ่งคนอื่น เหมือนเอาจมูกของคนอื่นมาหายใจ...  

ทำทุกอย่างด้วยตัวเราเองดีที่สุด  เมื่อสำเร็จบรรลุเป้าหมายเราย่อมเกิดความสุขและปิติ อิ่มเอม และเกิดความภูมิในใจตัวเอง...ที่เรายืนด้วยลำแข้งของตนเอง

ขอบคุณที่ให้เกียรติไปอ่านบันทึกของครูใจดี ยินดีที่ได้แลกเปลี่ยนเรียนรู้ค่ะ

ขอบคุณมากค่ะ

 

ครูใจดีคะ

ชอบมากหรือคะ....นำไปใช้ได้เลยค่ะ

คิดได้หลายมุมมองนะ...พี่แต่งเอง

ขอบใจนะที่เข้ามาเยี่ยมชม

-สวัสดีครับ...

-"เพราะหวังพึ่งผู้อื่นจึงมีทุกข์ ไร้ความสุขสมหวังยังสงสัย

คิดทำอะไรที่พึ่งตนเองตลอดไป เพราะในใจความสุขเข้ามาเยือน "

-ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน.....

-ขอบคุณครับ

ดีใจที่ได้รู้จักค่ะ คุณเพชรน้ำหนึ่ง

ยินดีที่ไปที่บันทึก ค่ะ....

จะพยายามอ่านบันทึกให้ทุก เรื่องค่ะ

cheer...

สวัสดีค่ะ

แวะมาเก็บเกี่ยว การไม่หวังพึ่งพิง จึงสดใส...ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนนะคะ

ด้วยความยินดีค่ะ คุณphayorm แซ่เฮ

แล้วค่อยคุยใหม่นะ

อิสระ สดใส ไร้พันธนาการ นะคะครูพี่จิ๋ว หายเงียบไปหลาย สบายดีนะคะ ยังคิดถึงค่ะ

น้องปู....ยังนึกถึงนะ...ก็สบายดีค่ะ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท