สองพิราบ ตอน ๓

มาเรียได้รายงานต่ออัรมะนูสะฮฺ นายหญิงว่า  “ฉันได้นำสาส์นของนายท่านไปให้เขา  เขากล่าวว่า “ นายหญิงของเธอคิดกับเราอย่างไร ” ฉันตอบว่า  “เหมือนคิดต่อกัลยานชนที่อยู่ภายใต้บัญชาการของสองสิ่ง  คือ ความเอื้ออารีย์และศาสนา”  เขาจึงกล่าวว่า “จงไปบอกแก่นางว่า  ท่านนบีของเรา ขอพรและสันติแห่งอัลลอฮฺจงมีแด่ท่าน  กล่าวว่า  “พึงปฏิบัติต่อชาวอียิปต์ด้วยดี  เพราะพวกเขามีความเกี่ยวดองและพันธะสัญญากับพวกท่าน ” และบอกแก่นางว่า  เราไม่ได้มาทำสงคราม แต่เรามาเพื่อเปลี่ยนแปลงตัวตนของคน  ”

อัรมะนูสะฮฺ  “ เขาเป็นอย่างไร ”

มาเรีย “ เขามาพร้อมกับอัศวินอาหรับกลุ่มหนึ่ง  อาชาของพวกเขาประหนึ่งภูตที่บรรทุกภูตประเภทหนึ่ง  เมื่อเข้ามาไกล้  วัรดานล่ามซึ่งเป็นอดีตทาสที่เขาปล่อยให้เป็นไท  ให้สัญญาณกับฉัน ฉันจึงมองไปเห็นเขานั่งอยู่บนหลังม้าสีน้ำตาลเข้ม ไม่ค่อนไปทางสีดำหรือสีแดง  คอยาวมีขนงามประหนึ่งชายผมสตรี   มีหางดก  มันก้าวอย่างภาคภูมิใจต่ออัศวินของมัน  มันร้องไม่ดังมาก เหมือนจะกล่าวอะไรบางอย่าง มันใหญ่มาก...”

อัรมะนูสะฮฺตัดบท และกล่าวว่า  “ ฉันไม่ได้ถามถึงเรื่องม้าของเขา...”

“ สำหรับอาวุธของเขาก็....”  มารียะฮฺกล่าวต่อ

“ ไม่ใช่เรื่องอาวุธของเขาด้วย  บอกมาว่าเขาเป็นอย่างไร ” อัรมะนูสะฮฺถาม

“ เขามีรูปร่างสันทัด บ่งบอกถึงความแข็งแรงบึกบึน  ศีรษะใหญ่บ่งบอกถึงสติปัญญาและความมุ่งมั่น  นัยน์ตาคม ...” มารียะฮฺ ตอบ

“ แล้วมันบ่งบอกถึงอะไร ? ”    อัรมะนูสะฮฺกล่าวพลางหัวเราะ

“ สดใส ใบหน้าเบิกบานประหนึ่งประกายทองคำที่ระยิบระยับ  ทรงพลังสูงสุดจนถึงขั้นสามารถที่จะใช้สายตาบัญชาสิ่งใดๆได้   ความเฉลียวฉลาดปรากฎให้เห็นอยู่บนหน้าผากที่ผู้ใดก็ตามสามารถสัมผัสได้  คราใดที่ฉันพยายามอ่านความหมายบนใบหน้าของเขา ก็ไม่อาจเข้าใจได้นอกจากจะต้องมองซ้ำอีกครั้ง ”

มาเรียทอดสายตาลงต่ำ พลางกล่าวว่า “ขอสาบานต่ออัลลออฺ เขาเป็นเช่นที่ฉันบรรยาย ฉันมองเขาอย่างเต็มตา  ฉันเกือบคิดไปว่าเขาไม่ใช่มนุษย์จากความสง่าดังกล่าว”

อัรมะนูสะฮฺ กล่าวว่า “เพราะความสง่าหรือนัยน์ตาคมกันแน่หือ ? ”