ความปรารถนา

ชื่อเรื่อง ความปรารถนา

ผู้เล่า นทพ. ตวงพร ศรีศุกร์เจริญ (ส้ม)

แก่นของเรื่อง  ชีวิตของคนเราต่างมีความปรารถนาที่แตกต่างกัน ถ้าเราใส่ใจที่จะนำมันมาใช้ คงเป็นการดีที่จะสร้างกำลังใจให้กับใครบางคนได้

เนื้อเรื่อง        

             ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ เสียงนาฬิกาปลุกบอกเช้าวันใหม่ พร้อมกับแสงแดดที่ทอดรำไรทำให้ฉันตื่นจากภวังค์ วันนี้ก็เป็นเหมือนเช่นวันเดิมๆ ที่ฉันต้องเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการไปเยี่ยมบ้านร่วมกับทีมไม้เลื้อย

             สายตาทอดยาวไปตามฝุ่นตลบที่ฟุ้งกระจายบนถนนลูกรัง นำฉันไปหยุดอยู่ที่บ้านหลังหนึ่งที่ดูเงียบงัน ราวกับไม่มีผู้ใดอาศัยอยู่ เสียงตะโกนร้องเรียกลุงสมหมายดังขึ้น แต่ก็ไม่ได้รับเสียงตอบแต่อย่างไร ทุกคนในทีมต่างทำสีหน้าผิดหวัง แต่ในทันใดนั้นก็มีชายร่างใหญ่  ปรากฏตัวขึ้นจากมุมหนึ่งบนถนนเดินมาพร้อมกับ วอล์กเกอร์ เครื่องช่วยพยุงในการเดิน แต่ที่แปลกกว่านั้นคือ เขาได้ยกวอล์กเกอร์ขึ้นจากพื้นแล้วเดิน ซึ่งดูเหมือนว่าจะใช้มันผิดวิธี ฉันไม่ปล่อยให้ความสงสัยรอช้าจึงได้ถามลุงออกไป และได้คำตอบกลับมาว่า

“อยากลองเดินแบบไม่ต้องใช้ที่พยุงดูบ้าง” ลุงตอบ

             จากคำตอบนั้นฉันได้เห็นความพยายามของลุง แต่ในความพยายามนั้นก็ยังแฝงไปด้วยความไม่มั่นใจ กลัวว่าตนเองจะล้ม และแล้วสายตาของฉันก็สะดุดอยู่ที่ปลายเท้าของลุงที่เปลือยเปล่า

          “ลุงไม่ใส่รองเท้าเหรอคะ” ฉันถาม

          “มันชินแล้ว ปกติก็ไม่เคยใส่” ลุงตอบ

          จากนั้นเรื่องราวต่างๆของลุงสมหมายถูกถ่ายทอดลงมาสู่ความทรงจำของฉัน ลุงเล่าว่าเคยบวชเป็นพระตั้งแต่อายุ 23 ปี จนป่านนี้ก็ผ่านมา 25 ปีแล้ว แต่ก็ต้องมาสึกเพราะป่วยเป็นทั้งเบาหวานและวัณโรคที่ไขสันหลัง ก่อนหน้านี้ลุงได้รักษามาหลายวิธี ญาติโยมต่างสรรหายาวิเศษมาให้ก็ไม่ดีขึ้น อาการกำเริบหนักขึ้นจนต้องสึกออกมาอยู่บ้านให้น้องสาวดูแล

           เมื่อลุงเล่าจบ ฉันก็ชวนลุงเดินเข้าไปในบ้าน รอบๆตัวฉันเต็มไปด้วยข้าวของเครื่องใช้ของพระสงฆ์ไม่ว่าจะเป็นบาตร จีวร และปัจจัยต่างๆ ถูกเก็บเรียงอย่างเป็นระเบียบ ทำให้ฉันเกิดความสงสัยและพูดออกไปว่า

“คุณลุงยังเก็บจีวรไว้อยู่เหรอคะ” ฉันถาม

“อืม เผื่อว่าสักวันจะได้กลับไปใช้อีก” ลุงตอบ

          ฉันสัมผัสถึงความปรารถนาของลุงที่ยังอยากกลับไปใช้ชีวิตบั้นปลายภายใต้ร่มกาสาวพัตร์ นี่แหละคือจุดที่จะมาเปลี่ยนชีวิตของลุงได้ ฉันเกิดความคิดที่จะนำสิ่งนี้มาใช้ จึงพูดกับคุณลุงว่า

          “ถ้าลุงฝึกเดินบ่อยๆ จะได้หายป่วยเร็วๆ แล้วกลับไปบวชได้อีก” ฉันพูดให้กำลังใจ และแอบหวังว่าลุงจะกล้าเดินโดยที่ไม่กลัวการล้มอีก

           ก่อนจะลากลับบ้านลุงได้มอบพระให้พวกเราไว้เป็นที่ระลึก และฉันเองได้เก็บเอาไว้บนหัวเตียง เพื่อเตือนให้ฉันรู้ว่าชีวิตของคนเราต่างมีความปรารถนาที่แตกต่างกัน ถ้าเราใส่ใจที่จะนำมันมาใช้ คงเป็นการดีที่จะสร้างกำลังใจให้กับใครบางคนได้

ผู้บันทึก นทพ. ตวงพร ศรีศุกร์เจริญ                วันที่ 21 ม.ค. 2553