"... อาจรู้ตัว แต่ว่าสาย ไปเสียแล้ว
ด้วยดวงแก้ว ลาลับ ดับสังขาร
ด้วยบุญน้อย วาสนา พาพบพาน
ไม่มีใคร รู้เท่าใจ ของเราหรอก
ไม่มีใคร เขาดูออก เขาอยู่ไหน
มีเพียงเรา รู้เรา เฝ้าหัวใจ
หนึ่งห่วงใย ปลายฟ้า รอหาคุณ
เห็นสะพาน ข้ามดาว ราวรุ้งไหม
มีดอกไม้ รายทาง วางเกื้อหนุน
แสงสีทอง ส่องทาง วางเป็นทุน
ช่วยส่งบุญ แผ่จิตรัก พิทักษ์ทาน...
...ทำบุญส่งให้เธอเยอะๆนะคะ...
เธอจะรับรู้เองคะ...สู้ๆๆๆๆๆ"
ไม่มีใคร รู้เท่าใจ ของเราหรอก
ไม่มีใคร เขาดูออก เขาอยู่ไหน
มีเพียงเรา รู้เรา เฝ้าหัวใจ
หนึ่งห่วงใย ปลายฟ้า รอหาคุณ
ชอบบทนี้คะ
สวัสดีคะ แวะมาทักทายคะ
กลอนไพเราะ ภาพงาม เปี่ยมความหมายมาก ๆ ค่ะครูพี่
ยังมีหนทางก้าวไปไต่ฝัน ร่วมกัน ส่งกำลังใจ ขอบคุณค่ะ
ชื่นชมมากครับครูจ่อย ภาพและแง่คิดดีมากเลย..
ขอบคุณครับคุณราชิต สุพร