กระรอกเก่งกระต่ายดี

กระรอกเก่งกระต่ายดี

จาก รางวัลชมเชยงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ

ผู้แต่ง นางสาวลัดดา  ภุชงค์ ,ripw klongluang patumtani 13180 วันที่ 14 ก.พ.2545

      ชายป่าใกล้ทุ่งกว้างเวิ้งสุดสายตา   คือแนวไม้สูงใหญ่แผ่กิ่งก้านและใบหนา  จึงกลายเป็นร่มเงาอย่างดียามแสงแดดแผดจ้า  เป็นที่หลบภัยในขณะมีพายุ  และเป็นที่ ๆ  มีบริเวณสำหรับอาบแดดรับไออุ่น  เพื่อบรรเทาความหนาวเย็นในยามเช้า  ดังนั้นจึงทำให้สัตว์ป่าทั้งหลาย  ต่างอพยพมาพักอาศัยกันเป็นจำนวนมากมาย

      ณ  ที่นั้น  ยังมีกระต่ายครอบครัวหนึ่ง  อาศัยอยู่ในบ้านโพรงไม้  โดยพ่อแม่กระต่ายครอบครัวนี้  ชอบกระทำแต่ความดี  มีจิตใจเมตตาและช่วยเหลือผู้ตกทุกข์ได้ยากเสมอ “ลูกรัก  จงจำไว้ว่า  ค่าของคนอยู่ที่การกระทำความดีนะลูก”  แม่กระต่ายกล่าวอย่างอ่อนโยน ก่อนที่ลูกจะออกเดินทางไปโรงเรียนในช่วงปลายภาคเรียน บนคาคบไม้ ยังมีกระรอกอีกครอบครัวหนึ่ง ปลูกบ้านอาศัยอยู่ โดยพ่อแม่กระรอกครอบครัวนี้  มีความเฉลียวฉลาดมาก  แต่ก็มีนิสัยชอบใช้ความฉลาดของตน  คอยเอารัดเอาเปรียบผู้อื่นตลอดเวลา“จำไว้นะลูก  เรียนหนังสือให้เก่งเข้าไว้  อนาคตจะได้สดใส”  พ่อแม่กระรอกปลูกฝังลูกทุกวันก่อนไปโรงเรียน ลูกกระต่ายกับลูกกระรอก  มักจะออกจากบ้านเดินไปโรงเรียนพร้อมกันทุกวันและทุกครั้งที่พบกัน  ลูกกระรอกก็จะใช้เล่ห์เหลี่ยมหลอกลวงว่าตนไม่สบาย  เพื่อจะได้ขี่หลังลูกกระต่ายไปโรงเรียนเสมอวันนี้ก็เช่นกัน  ลูกกระรอกแกล้งโอดครวญว่าปวดท้อง  ลูกกระต่ายใจดี  ฟังแล้วก็สงสาร  จึงยอมให้ลูกกระรอกขี่หลังไปโรงเรียนอีกตามเคย  ครั้นถึงโรงเรียน  ลูกกระรอกก็กระโดดแผล็วลงจากหลังลูกกระต่าย  แล้วเดินจากไป โดยไม่มีแม้แต่เอ่ยคำว่า“ขอบใจ”  ส่วนลูกกระต่ายก็ไม่ว่าอะไร  กลับดีใจเงียบ ๆ ที่ได้ช่วยแบกลูกกระรอกมาส่งถึงที่หมาย ตกเย็น

“ผลการเรียนเป็นอย่างไร  สอบได้ที่เท่าไหร่”  พ่อกระรอกถามลูก“ก็ที่หนึ่งอีกตามเคย  เบื่อจริง ๆ  ได้ที่หนึ่งติดต่อกันหลายครั้งแล้ว”  พูดพลางยักไหล่ “แล้วไอ้ลูกกระต่ายในโพรงใต้ถุนบ้านเราล่ะ”  แม่ถามบ้าง “สอบได้ที่สุดท้าย  มันโง่จริง ๆ  เมื่อสักครู่  ลูกแกล้งขาเจ็บมันยังแบกมาส่งจนถึงบ้าน

ทั้งพ่อแม่และลูก  ต่างหัวเราะให้กันอย่างมีความสุข ส่วนที่โพรงกระต่าย  ในเวลาใกล้เคียงกัน“เป็นไงบ้างลูก  ไปโรงเรียนวันนี้มีเรื่องอะไรเล่าให้แม่ฟังบ้างล่ะ”  แม่กระต่ายถาม ซึ่งคำตอบของลูกกระต่าย  นอกจากจะเล่าเรื่องที่ช่วยลูกกระรอก  ทั้งขาไปและขากลับจากโรงเรียนแล้ว  ก็ยังเล่าถึงเรื่องช่วยเพื่อน ๆ  รดน้ำในแปลงผักอีกด้วย “ดีแล้วลูก  แล้วผลการเรียนล่ะ”  ผู้เป็นพ่อถามบ้าง

“ได้ที่สุดท้าย”  ตอบพลางก้มหน้าและตาเศร้า“อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิลูกรัก  เชื่อพ่อเถิด  ลำดับที่สอบได้นั้นไม่ใช่ลำดับของความดีเลว”  ผู้เป็นพ่อกล่าวปลอบใจ วันเวลาผ่านไป  ยิ่งนานเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้ลูกกระรอกมีเพื่อนน้อยลง  ในขณะที่ลูกกระต่ายกลับมีเพื่อนมากขึ้น ๆ  ถึงกระนั้นลูกกระต่ายก็รู้สึกหวั่นไหว  ที่ผลการเรียนของตนไม่ดีขึ้นไปจากเดิม  จนคุณครูช้างต้องกล่าวเตือนอยู่เสมอว่า  หากปลายปีนี้สอบได้คะแนนไม่ดีขึ้น  จะต้องตกซ้ำชั้นแน่นอน “ครูรู้ว่าเธอเป็นเด็กดี  แต่ความดีมีคะแนนให้ไม่มากนัก  หวังว่าเธอคงจะเข้าใจนะ” ครูช้างพูดอย่างเห็นใจ แล้วเวลายามเย็นก็มาถึง  ลูกกระต่ายกับลูกกระรอก  ก็เดินทางกลับบ้านเหมือนเช่นทุกวัน  ต่างกันแต่ว่า  เย็นวันนี้  ลูกสัตว์ทั้งสองต่างมีใบหน้าที่เศร้าซึมปาน ๆ  กัน “ฉันอยากเป็นคนดีอย่างเธอ  จะได้มีเพื่อนเล่นมาก ๆ”  ลูกกระรอกสารภาพ“แต่ฉันอยากเรียนเก่งอย่างเธอ  จะได้ไม่ต้องเรียนตกซ้ำชั้น”  ลูกกระรอกเปิดเผยความในใจ

ทั้งสองปรับทุกข์กัน  แล้วในที่สุดต่างก็ตกลงกันว่า  ลูกกระต่ายจะช่วยสอนวิธีทำความดีให้ลูกกระรอก  ส่วนลูกกระรอกจะสอนวิธีการเรียนหนังสือให้เก่งกับลูกกระต่ายเป็นการตอบแทน  จากนั้นไม่นานลูกกระรอกผู้ว้าเหว่ก็มีเพื่อนมากขึ้น  ในขณะที่ลูกกระต่ายก็เรียนหนังสือดีขึ้นกว่าเดิม

      “ขอให้พวกเราจงจำไว้ว่า  การเรียนเก่งอย่างเดียวนั้นไม่เพียงพอ  แต่จะต้องเป็นคนดีด้วย  จึงจะเป็นคนที่สมบูรณ์  และเช่นกัน  การมีแต่ความดีโดยขาดความเก่ง  ก็จะทำให้หนทางที่จะประสบกับความสำเร็จ  ในอาชีพน้อยลง  จึงขอให้พวกเราดูการปรับปรุงแก้ไขตนเอง  ทั้งของลูกกระต่ายและลูกกระรอกเอาไว้ให้จงดี” ครูช้างพูดขึ้นในวันประกาศผลสอบว่า  ทุกคนสอบได้ทั้งหมดซึ่งเพื่อน ๆ  ต่างแสดงความดีใจ  และปรบมือให้กับลูกกระต่ายกับลูกกระรอกด้วยความชื่นชม
 

 นางทิพย์ผกา    ทิพย์มณเฑียร