เ พื่ อ น แ ท้

เ พื่ อ น แ  ท้

จาก รางวัลดีเด่นงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ

ผู้แต่ง ลัดดา  ภุชงค์ ,ripw klongluang patumtani 13180 กรุงเทพฯ:ต้นอ้อ,2534

      เมื่อดวงตะวันลอยเด่นเหนือขอบฟ้า ลำแสงที่สาดฉายทอดมาก็ปลุกชีวิตทั้งหลายให้ตื่นขึ้น พร้อมกับความร่าเริงยินดี  สัตว์ป่านานาชนิดเริ่มออกหากิน ฝูงนกโบยบินร่อนถลาหาเหยื่อ  ทุกหนทุกแห่งเต็มไปด้วยรอยยิ้มอันแจ่มใส

      แต่สำหรับเจ้าลูกหมีพิการ  ซึ่งกำพร้าทั้งพ่อและแม่  กลับมีแต่ความเหงาหงอยเศร้าซึม  เมื่อถึงเวลาที่จะออกไปหาอาหารมาเลี้ยงยายผู้มีพระคุณ“อ้ายขาเป๋เดินโซเซ  อ้ายขาเกเหไปหันมา...ฮ่า ๆ ๆ” นี่คือเสียงตะโกน  ล้อเลียนของลูกเสือลายกับเพื่อนพ้องดังขรม  ยิ่งไปกว่านั้นบางครั้ง  เจ้าลูกหมีพิการ ก็ยังถูกกลั่นแกล้งขว้างปาเอาอีกด้วย  ทั้ง ๆ ที่มันไม่เคยสร้างความเดือนร้อนให้กับใครเลย“ยายจ๋า  ทำไมขาฉันจึงพิการอย่างนี้”  เสียงของเจ้าลูกหมีพิการสั่นพร่า พร้อมหยาดน้ำตาที่เอ่อริน“วันหนึ่งเมื่อเจ้ายังเล็ก ได้เกิดพายุพัดโหมต้นไม้ใหญ่โค่นล้มกิ่งไม้ฟาดมาโดนขาเจ้า  เจ้าก็เลยพิการตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา”  ยายเล่าจบก็ดึงลูกหมีพิการเข้ามากอดด้วยความสงสาร “แล้วขาพิการของฉัน มันเป็นความเลวที่ใคร ๆ ต้องพากันเกลียดฉันด้วยหรือยาย” “ความพิการมิใช่ความเลว  ความชั่วต่างหากที่เป็นความเลว  จงอดทนและหมั่นทำความดีเข้าไว้ แม้วันนี้จะยังไม่มีใครรักเจ้า แต่ยายนี่แหละที่รักเจ้าอยู่ทุกวัน”  ยายปลอบโยน ลมร้อนเริ่มพัดผ่าน ใบไม้สีเขียวเริ่มเหี่ยวเฉา ผืนดินบางตอนเริ่มตกระแหงลำธารเคยมีน้ำเอ่อล้น  เริ่มแห้งขอด  ปีนี้แห้งแล้งกว่าปีใด ๆ  สัญญาณภัยครั้งใหญ่เกิดขึ้นแล้ว“ไฟไหม้ ๆ ๆ”  เสียงตะโกนบอกข่าวร้ายดังก้องไพร สัตว์ป่าทุกชนิดต่างหอบลูกจูงหลาน  หนีความตายกันโกลาหล  รวมทั้งเจ้าลูกหมีพิการกับยายเฒ่าด้วย“เพื่อน ๆ  เราขาแพลง  ช่วยพยุงเราไปด้วยเถิด”  กระต่ายน้อยออดอ้อน “เพื่อนรัก...เราหมดแรงเสียแล้วช่วยอุ้มเราไปด้วยเถิด”  เจ้าลิงวิงวอน“กรุณาเถิดเพื่อนรัก...เรากำลังเป็นไข้  ช่วยแบกเราไปด้วย”  เจ้าหมูร้องขอต่อหน้าเพื่อนลูกเสือลาย “ตัวใครตัวมันโว้ย !”  แล้วเจ้าลูกเสือลายผู้มีร่างกายสมบูรณ์ก็วิ่งแจ้นตามแม่และพ่อของมันไป โดยทิ้งเพื่อนของมันไว้ข้างหลัง  ส่วนเจ้าลูกหมี  แม้ขาของมันจะพิการแต่จิตใจของมันกลับมีความสงสาร มันทั้งอุ้ม ทั้งแบก ทั้งพยุงเพื่อนเกเรเหล่านั้นหนีภัย  อย่างทุลักทุเลไฟป่าโหมไหม้ไล่หลังใกล้เข้ามาแล้ว  เจ้าลูกหมีขาพิการทั้งหนักแสนหนัก  และเหนื่อยแสนเหนื่อย  แต่มันก็กัดฟันทน  จนกระทั่งมันพายายและเพื่อน ๆ หนีไฟมาถึงริมลำธาร เมื่อมันโซเซปีนขึ้นฝั่งตรงกันข้ามได้    ความเหนื่อยล้าทำให้ลูกหมีพิการรู้สึกหน้ามืดมึนงง  จนทรงตัวไม่อยู่  มันถึงกับล้มทรุดลง  และหมดสติไป ดวงตะวันแห่งวันใหม่ขับไล่ราตรีให้หนีไป พร้อมกับตัวมันเองไต่ฟ้าลอยตัวสูงขึ้นช้า ๆ  จนพ้นแนวสันเขา  เจ้าลูกหมีพิการรู้สึกปวดร้าวไปทั้งร่าง

          ขณะที่มันรู้สึกตัวและลืมตาตื่น  มันก็ต้องพบกับความประหลาดใจเป็นที่สุด  เจ้าหมูโบกพัดอยู่ใกล้ ๆ  เจ้ากระต่ายนวดเฟ้นอยู่ที่ขาเข้าลิงยื่นผลไม้ส่งให้  สัตว์ทั้งหลายต่างมองและส่งยิ้มอันอบอุ่นต้อนรับลูกหมีพิการยิ้มตอบด้วยความสุขเมื่อรู้ว่า  ผลของการที่ได้ทำความดี  ด้วยการให้ความช่วยเหลือกับทุกชีวิตที่ประสบทุกข์ภัย    คือ  หนทางของการสร้างความรักและมิตรแท้ที่ตนปรารถนา

 นางพรนิต    ศิริเดช