ข้อคิดจากกระต่ายและเต่า
การใช้ชีวิตประจำวัน ทุกคนต่างมีเข็มนาฬิกาของตนเอง เข็มนาฬิกาของเราอาจไม่ตรงกัน
คนหนึ่งช้าไป อีกคนเร็วเกิน ความพอดีดูเหมือนถูกถ่างออกด้วยนิสัยประจำตัว
ชีวิตที่เร่งรีบ เหมือนกระต่ายที่รีบวิ่ง เพื่อให้เข้าเส้นชัยในนิทานอีสป เวลาอยู่โดดเดี่ยว ความรู้สึกที่เหมือนกับ สิ่งต่าง ๆ มันไหลไปตามสัญจรของมัน
จะก้าว จะเร่ง จะทำอะไร มันอยู่ในการควบคุมของความคิด จนบางครั้ง เผลอ ละเลย..
หนึ่งชีวิตที่ไม่เร่งรัด เร่งรีบ เอ่อระเหยลอยชาย ดื่มด่ำช่วงเวลาจนดูเหมือน โอ้เอ้ ดำรงในสิ่งที่ตนเป็น ก้าวช้า ๆ เอื้อย ๆ ในฝ่าเท้าของตัวเอง
ดุจเต่าน้อยในสนามแข่งขัน
ชมนกชมไม้ รายทาง ปลาบปลื้มสิ่งละอันพันน้อย ที่ชื่นชม จนเหมือนกับจะ หลงลืม
ลืมสิ่งที่กระทำ เพราะมัวทำในสิ่งที่คิดว่าต้องทำ หลงเป้าหมาย เพราะลืมไปว่ากำลังอยู่ในสนาม
และเมื่อนิทานเรื่องนี้ เริ่มต้น เต่ากับกระต่ายถูกจับมายืนนะจุดเคียงคู่กัน ไม่ได้แข่งขัน มิใช่การชิงชัยเพื่อโดดเด่น เป็นเลิศในวิถีแห่งตน มันเป็นเพียงแค่เส้นทางเดิน
ที่ทั้งสองจะต้อง เคียงข้างกันไปตลอดเส้นทาง ถนนอาจกว้างขวางพอให้กระต่าย โลดแล่นด้วยฝีเท้ารวดเร็วทะยานสู่เบื้องหน้า รายทางอาจรื่นรมย์ จนเกินกว่า เจ้าเต่าน้อยจะละเลยที่จะชมความงาม ช่องว่างระหว่างกัน บ่งบอกถึงความ หลงลืมและละเลย กระต่ายเร่งรีบ
พุ่งทะยาน จนละเลย บางสิ่งบางอย่าง
เจ้าเต่ามัวโอ้เอ้รื่นรมย์ จนหลงลืม ในบางสิ่งบางอย่าง เช่นกัน
หลงลืมว่า เมื่อเริ่มออกเดินทาง ทั้งสองเคียงคู่กัน ละเลยว่า เมื่อมีความสุข ทั้งสองมีความสุขด้วยกัน
หลงลืมว่า เมื่อใครคนใดคนหนึ่งเดือนร้อน ทั้งสองต้องร่วมฟันฝ่าไปด้วยกัน
หลงลืม และ ละเลย ทั้งคู่อยากจะบอก กันและกันถึงข้อด้อยของแต่ละคน
เพียงแค่กระต่าย เหลียวหลังชะลอเท้า และเต่าน้อยหันหน้ามาสนใจในเส้นทาง
ไม่ยากเลย... ใช่มั้ย...
ทำได้แค่นี้ อะไร ๆ ก็ไม่ยากเลย.........ที่ทั้งสองจะเคียงคู่กัน
ความเห็น (4)
ผมไม่เคยอ่านนิทานเรื่องไหนที่มันดีขนาดนี้เลย...โอ้ย...ดีเหลือเกิน
อ่านเพลินและยังได้ข้อคิดดีดีอีก
ขอบคุณค่ะ...น้องเพชร
แต่งเรื่องได้ดีมากเพื่อน อุษณี
ขอบใจมากเพื่อน ดา