ชุมชนคนขายขยะ
ชุมชนแออัด ซาเล้ง ขยะ
ชุมชนคนขายขยะ
ถนนสายรัชดาภิเษกในกรุงเทพมหานคร นับเป็นถนนสายเศรษฐกิจสายหนึ่งที่มีบริษัทห้างร้านและธุรกิจบันเทิงเปิดเต็มสองข้างถนน จึงไม่แปลกตั้งแต่เช้าจรดค่ำในวันทำงาน รถราจะติดแน่นขนัด ส่วนในยามราตรีสองข้างทางจะเต็มไปด้วยแสงสีจากป้ายโฆษณาขนาดใหญ่เชิญชวนนักเที่ยวทั้งหลายให้เดินทางไปหาความสุข
แต่จะมีสักกี่คนที่ล่วงรู้ถึงความจริงส่วนหนึ่งว่า ด้านหลังฝั่งหนึ่งของถนนสายนี้คือด้านหลังมหาวิทยาลัยราชภัฎจันทรเกษม จะมีเพิงพักจำนวนมากปลูกอาศัยกันมานานหลายสิบปีจนกลายเป็นแหล่งสลัมใหญ่แห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ ย่านนี้จึงแออัดด้วยผู้คนหาเช้ากินค่ำ โดยเฉพาะอาชีพที่ทำกันแทบทุกครอบครัวคือ “หาเก็บหาซื้อของทิ้ง (ขยะ)ขาย”
อดีตกว่าสิบปีมาแล้วที่ผมเคยตระเวณดูแลช่วยเหลือเด็กในชุมชนแห่งนี้ เมื่อมีเวลาเข้าไปเยี่ยมเยียนอีกครั้ง จึงเห็นพัฒนาการที่ชัดเจนอย่างน้อย 2 เรื่องคือ หนึ่ง...อาชีพใช้แรงจากสองขาถีบรถซาเล้งเร่หาขยะไปตามที่ต่างๆ ละแวกใกล้เคียง มาสู่การมีซาเล้งติดเครื่องเร่งไปหาขยะในที่ห่างไกลได้ สอง...เกิดอาชีพพ่อค้าคนกลางรับซื้อและขายขยะขึ้นมากมายในชุมชนนั้น
รูปธรรมที่ชัดเจนคือเมื่อสองอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมได้ติดตาม “ครูชุมชน”ของมูลนิธิสร้างสรรค์เด็ก เข้าไปเยี่ยมเยียนเด็กกลุ่มหนึ่งที่มูลนิธิฯให้การดูแลอยู่ พร้อมทั้งมีโอกาสได้พบปะพูดคุยกับชาวชุมชนจำนวนมาก ทำให้รับรู้ถึงพัฒนาการเหล่านั้น คือ
รถซาเล้งติดเครื่อง มาจากการกู้เงินซื้อไว้ใช้เอง มีทั้งของใหม่และซื้อต่อมือสอง แต่ที่มีมากคือเจ้าของโรงงานรับซื้อขยะ จัดหาให้ผู้เก็บขยะใช้ในลักษณะเช่าซื้อด้วยเงื่อนไขสองประการคือผ่อนส่งค่ารถซาเล้งและต้องเอาขยะที่หามาได้มาส่งที่โรงงานนี้เท่านั้น จึงไม่แปลกที่ชุมชนแห่งนี้จะเห็นซาเล้งขับขี่ขวักไขว่ไปมา ประมาณกันว่าในชุมชนมีไม่น้อยกว่า 1,000 คัน
โรงงานรับซื้อขยะ จากการบอกเล่าของผู้นำชุมชนและตระเวนดู ทำให้ทราบว่าในชุมชนมีโรงงานรับซื้อขยะเกือบ 20 โรงงาน แต่ละโรงงานมีเนื้อที่ไม่ต่ำกว่า 150 ตารางวา เมื่อไปเยี่ยมดูที่โรงงาน ทำให้เห็นขยะมากมายที่รับซื้อไว้ แยกเป็นเศษเหล็ก สังกะสี กระดาษ พลาสติค ขวด กระป๋อง ไม้ ฯลฯ ที่แต่ละโรงงานจะมีรถหกล้อ สิบล้อจอดรอเพื่อขนไปส่งยังโรงงานขนาดใหญ่อีกที
แหล่งรับซื้อของเก่า มีผู้คนจากภายนอกชุมชนและคนในชุมชนที่มีหัวในทางค้าขาย เปิดร้านรับซื้อของเก่าบางส่วน เช่นขวดสวยๆ แจกัน เฟอร์นิเจอร์โต๊ะเตียงเก้าอี้ โทรทัศน์ วิทยุ รถจักรยาน พัดลม ฯลฯ นำมาแก้ไข ซ่อมแซมหรือวางขาย โดยจะมีผู้คนจำนวนไม่น้อยเข้ามาหาซื้อไปใช้หรือนำไปขายต่ออีกที
กระนั้นก็ตาม มีปรากฎการณ์ที่น่าห่วงใยอยู่ไม่น้อยเช่นกัน คือ “สภาพของเด็กๆ”ที่นั่น ที่ยังถูกปล่อยปละละเลย ไม่ได้รับการดูแลที่ปลอดภัยเพียงพอโดยครอบครัวพาตระเวณขึ้นรถซาเล้งเร่ไปตามที่ต่างๆ ทั้งต้องตากแดดตากลมตากฝนและอันตรายจากการขับขี่ไปตามถนนหนทาง อีกทั้งยังขาดโอกาสได้รับการศึกษาเป็นจำนวนมาก
ผมจึงได้หารือกับ “ครูชุมชน มูลนิธิสร้างสรรค์เด็ก” ให้เคลื่อนที่ลงมาในชุมชนเหล่านี้ด้วย เพื่อทำงานช่วยให้เด็กๆ ได้เข้าโรงเรียนให้มากที่สุด ซึ่งครูชุมชนได้รับปากและเร่งลงทำงานทันที ซึ่งเชื่อว่าเปิดเทอมนี้จะมีเด็กๆ จากชุมชนได้เข้าเรียนเพิ่มมากขึ้นอย่างแน่นอน
คำสำคัญ (Tags): #ชุมชนแออัด รถซาเล้ง ขยะ
หมายเลขบันทึก: 355570เขียนเมื่อ 2 พฤษภาคม 2010 15:59 น. ()ความเห็น (1)
มาเยี่ยมแล้วค่ะ และเอางานของนักศึกษาที่เขียนถึงพี่มาให้อ่านด้วย http://learners.in.th/blog/thann/366222
คลิกที่ link เลยค่ะ มีรูปการประชุมด้วยค่ะ