ก้าวแรกของความเป็นครู

        ในชีวิตนี้  สิ่งหนึ่งที่ไม่เคยคิดที่จะทำ  ก็คือ  การเป็นครูของคน สอนคน สร้างคนด้วยมือของตนเอง  เพราะนานมาแล้วอาชีพครู  เป็นอาชีพที่ได้ผลตอบแทนด้วยคำว่า "เงิน" นั้น  ได้ผลตอบแทนน้อยที่สุด  เป็นอาชีพที่เหนื่อยที่สุด  เป็นอาชีพที่คนเห็นค่าน้อยที่สุด  แต่พอได้สัมผัสจากที่สอนที่ไม่ใช่คำว่าครูนำหน้า  แต่เป็นการสอนหน้าสอนหลานในครั้งนั้น  เป็นการจุดประกายตนเองว่า  การเป็นครูนั้นน่าจะมีความสุขมากที่สุด  เพราะผลที่ได้จากการสอนหลานในครั้งนั้น  หลานได้คะแนนที่ดี  และเก่งขึ้น  หลานภูมิใจในตนเอง  เอาคะแนนมาอวดเรา  เมื่อเห็นดังนั้น  ความภูมิใจในตนเองก็เกิดขึ้น  ภูมิใจที่ช่วยหลานหลานเข้าใจในเนื้อหาที่สอน  ภูมิใจที่ช่วยหลานได้คะแนนที่สูงขึ้น  ภูมิใจที่ทำให้หลานเรียนเก่งขึ้น  ภูมิใจที่หลานนั้นมีความสุขทั้งกายและทั้งใจ  จากทุกอย่างที่ทำมานั้น  รู้สึกได้เหมือนกับคนที่เป็นครูเลย  ดังที่คนเคยกล่าวไว้ว่า  อาชีพครูเป็นเหมือนคนขับเรือจ้าง  มีหน้าที่ประคับประคองให้เด็กไปถึงจุดมุ่งหมาย  ไม่ว่าจะยากลำบากเพียงใด  เหนื่อยล้าเพียงใด  ครูมีหน้าที่ช่วยให้เด็กไปถึงฝั่งหรือจุดมุ่งหมายที่วางไว้  แต่สิ่งที่ได้รับ  ความสำเร็จที่ได้พบ  ผลประโยชน์ที่ได้รับกลับมานั้น  ไม่ใช่เป็นของใครเลย  ไม่ใช่เป็นของครู  ไม่ใช้เป็นของพ่อแม่  แต่เป็นของนักเรียนของเด็กคนนั้นเอง  ครูจะมีความสุข  ความภูมิใจลึกๆ อยู่เพียงคนเดียว  เป็นคนที่ภูมิใจในด้านหลังของความสำเร็จนั้น  แต่ก็น้อยคนนักที่จะนึกถึงว่า  ที่จบมานั้น  จบมาเพราะใคร  ใครที่คอยช่วยเหลือ  ใครที่คอยสั่งสอน  ใครกันที่ช่วยเราโดยไม่เคยหวังสิ่งตอบแทนสิ่งเหล่านี้  จึงเป็นก้าวเรกที่ทำให้อยากเป็นครู  อยากมีความสุขทั้งกายทั้งใจ  อยากจะสอนให้ทุกคนเป็นคนดี  อยากจะช่วยทุกๆคนให้เอาตัวรอดได้ในสังคมสมมัยนี้  ดังนั้น  ก่อนที่จะสอนใคร  เราจะต้องงเรียนรู้  เข้าใจ  วิธีทางที่ถูกต้อง  ก้าวแรกก็คือ  ทำอย่างไรให้ได้เป็นครู  และทำอย่างไรถึงเป็นครูที่ดี  ที่เก่ง  ที่จะสร้างคนดีได้