คืนเมือยามบ้าน ตอนที่ 1 คืนสู่เหย้าร่มเกล้ารุ่นเเฟ๊ป
วันที่ 14 เมษายน 2553 ที่ผ่านมาถือว่าเป็นวันครอบครัวตามประเพณีไทย ฉันมีโอกาสได้กลับบ้านที่สกลนครในช่วงเทศกาลสงกรานต์ ช่วงเช้าก็ไปวัดทำบุญกันตามประเพณีเนื่องจากในหมู่บ้านมีงานทำบุญมหาชาติพระเวสสันดรเมื่อวานนี้ เพราะฉะนั้นเช้านี้จึงเป็นการฟังเทศน์
ในช่วงเย็นมีนัดสำคัญกับเพื่อนร่วมรุ่นมัธยมศึกษาที่เคยร่วมเรียนเขียนอ่านเมื่อครั้งยี่สิบสองปีที่ผ่านมา สำหรับเพื่อนๆในรุ่นนี้ที่เราไปมาหาสู่กันเป็นประจำนับตั้งแต่แยกย้ายไปตามล่าหาฝันของตัวเองตั้งเเต่ปี 2530 เราจะพยายามหาโอกาสเจอกันอย่างสม่ำเสมอด้วยความรักและความผูกพันที่มีให้กันเสมอมา เรายังคอยดูแลกัน คอยช่วยเหลือกันอย่างต่อเนื่องไม่เคยขาด และโอกาสที่มักจะได้เจอก็คือช่วงเทศกาลปีใหม่หรือไม่ก็สงกรานต์
วันนี้นอกจากนัดหมายคืนสู่เหย้าร่มเกล้ารุ่นเเฟ๊ปเเล้วเพื่อนๆยังถือโอกาสเลี้ยงฉลองตำเเหน่งพยาบาลชำนาญการพิเศษให้กับฉันด้วย ต้องขอขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคนด้วยไม่ว่าจะเป็น ครูระวี พยาบาลติ๊กตี๋พยาบาลติ๋ม ครูสมเด็จ พัฒนากรศรีทอง ทั้งหมดเรามารวมตัวกันในวันนี้ด้วยความรักเเละความคิดถึงที่มีให้กัน เเละรอคอยวันนัดเจอคือวันนี้ จริงๆเเล้วนัดเพื่อนได้หลายคนเเต่ถึงวันจริงๆก็ติดภารกิจกันบ้าง ไปชมภาพบรรยากาศกันดีกว่านะคะ
บรรยากาศการร้อยมาลัยดอกลีลาวดีซึ่งเป็น Idia ที่คิดได้ตอนบ่าย 3
คุณยายพลเป็นต้นเรื่อง ต้องขอบคุณยายพลเเละเเม่น้องต้อยด้วย
มาถึงหน้างานก็หาห้องไม่ยากเพราะเจ๊อะป้ายนี้เลย
ห้องสกลทวาปี โรงเเรมหนองหาน
ขอบคุณติ๋มเเละติ๊กตี๋ที่ช่วยจัดหาห้องสำหรับงานเลี้ยง
บรรยากาศในงานขณะรับประทานอาหาร
ถ่ายรูปกันสนุกสนาน ดีใจที่ได้เจอ
จากซ้าย ศรีทอง ติ่ม เเละฉัน
ติ๊กตี๋..ทำอะไร ทำอะไรจ่อย..ฮืม!
บรรยากาศเเห่งความสุข ไมค์ข้าใครอย่าเเตะ ติ๋มกับลูกสาวน้องใบหม่อน
ส่วนบนขวา ครูระวี กลางขวา ฉัน ล่างขวา ติ๊กตี๋
โอ ! หนุ่มบาวกับสาวปาน (ปลอม)ไม่เคยร้องเพลงนี้จริงจัง เพราะไม่ถนัดเเนวนี้
ไม่คิดว่าจะร้องจบ สงสัยได้ครูระวีช่วยส่ง ขอบคุณหลายเด้อ
เเต่ เอ! สงสัยว่าทำไมหนุ่มบาวไม่ยอมหันมาสบตาสาวปานเลยน่ะ
ไม่ต้องเขิลล หรอกน่า ขออนุญาตอาจารย์ตุ่มให้เเล้ว เเหม! พี่ดิก็ไม่ได้มา
กลัวเก็บพิรุธไม่อยู่เหรอจ๊ะ อิ อิ
ร้องเพลงปูนาขาเกช่วยลูกๆ
ไผเป็นไผดูเอาเองนะคะ พึ่งรู้วันนี้เองว่าศรีทองฮักสาวเฒ่า อิ อิ
"งามซ้ำเฒ่า สาวเจ้าปากเเด๊ง เเดง ยามน้องเเต่งเสน่ห์เเฮงเเทงใจ"
ม่วน ม่วนอีหลี ละเบ๋อ
เพื่อนให้กล่าวเเสดงความรู้สึกกับความสำเร็จของการก้าวสู่ตำเเหน่งพยาบาล
ชำนาญการพิเศษ(ระดับ 8) จึงบอกกับเพื่อนๆว่าทุกคนทำได้อยู่เเล้ว
หากทำงานด้วยใจเเละมุ่งมั่น
ครูตุ่ม(ภรรยาครูระวี)ก็ไม่ยอมเเพ้ น้องเเคนขอร้องด้วยคน ส่วนศรีทองร้องหลายเพลงขนาด
คนนี้ ครูสมเด็จ ก็คาดไม่ถึงว่าจะร้องเพลง(หมอลำเก่งขนาดนี้)
สาวอุบลคอฮัก เอ๊ย ! รอรักฉบับ กุ้ง -ติ๊กตี๋
สามหนุ่ม สามมุม หนุ่มหล่อสุดของรุ่น ศรีทอง ครูระวีเเละครูสมเด็จ
ส่วนคนขวาสุดนั้นท่าน ผอ.ยุทธ เขยรุ่น
รุ่นเรารวยเเล้ว เย ! 3 ล้านเเล้ว
ตั้งใจอย่างยิ่งยวดในการทำ multivision รุ่นมีภาพเก่าๆตั้งเเต่มัธยม
เเละพัฒนาการของพวกเรา การเจอกันเเต่ละครั้งจนวันนี้
เเต่เสียดายเครื่องฉายไม่เป็นใจ ขอบคุณครูระวี ครูสมเด็จกับความพยายามในการที่จะเปิดให้ได้ สุดท้ายเลยต้องเเจกเเผ่นไปดูกันที่บ้าน ไม่เป็นไร
ติ๊กตี๋ประธานรุ่นคนสวยเขี้ยวเสน่ห์ของเราเเละ อิ๊ดสมเด็จนำประชุมเพื่อนๆ เพื่อปรึกษาหารือตั้งกองทุนช่วยน้องสรุปว่าเราจะร่วมกันเปิดบัญชีระดมทุนช่วยกันเเล้วก็ให้ครูระวีซึ่งอยู่ในพื้นที่ดูแลเรื่องการ คัดเลือกนักเรียนที่เหมาะสมจะมารับทุนเราก็ได้ทุนตั้งต้นเเล้วจำนวนหนึ่ง คิดว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดีสำหรับพวกเราที่จะทำอะไรให้กับน้องเเละสถาบันเก่าที่เราเคยร่วมเรียนเขียนอ่าน
ลูกๆ ก็ไม่ยอมเเพ้น้องมิว(ลูกเเม่ติ๋ม) น้องเเคน (ลูกเเม่กุ้ง)
ขวาสุดน้องอายลูกพ่ออิ๊ด
รอยยิ้มเเห่งความสุข
ถ่ายภาพร่วมกันก่อนกลับ เสียดายที่เวลาเเห่งความสุขมันช่างสั้นเหลือเกิน
ถ่ายรูปหมู เอ๊ย รูปหมู่จ้า
ยังไม่อยากกลับเลย ฮือ ฮือ
ความเห็น (6)
มาชมบรรยากาศม่วนหลายเด้อค่ะ
ดอกลีลาวดี สีขาว ดอกใหญ่ๆ นี่เวลาที่หล่นบนพื้นหญ้าสีเขียว สวยมาก ชอบที่สุดเลย ค่ะ
สวัสดีค่ะน้องกุ้ง
พี่อุ้มมาชมบรรยากาศสกลบ้านเฮาค่ะ
อิ่มอร่อยและม่วนซื่นหลายๆเด้อ
พรุ่งนี้พี่อุ้มก็กลับสกลบ้านเฮาเหมือนกันจ้า ช่วงสงกรานต์อยู่บุญที่รพ.เลยต้องกลับหลังสงกรานต์
ยินดีกับความสำเร็จค่ะ
ชื่นชมน้องเสมอ
ขอบคุณคุณชาดานะคะที่มาเป็นกำลังใจ ม่วนอีหลีค่ะ ดอกลีลาวดีตอนนี้เอาไปทำอะไรก็สวยนะคะ
พี่อุ้มพึ่งได้กลับบ้านเหรอคะ ไม่เป็นไรไปเก็บตกสงกรานต์นะคะ คงจะยังม่วนอยู่ดอกเนาะ
ขอบคุณที่มายินดีอีกครั้งนะคะ
ขอบคุณนะกุ้งที่ทำให้ความรักของเพื่อนเรามีคุณค่า ความรักนำมาซึ่งสันติสุข อยากให้คนทั้งโลกรักกันนะอย่าแบ่งพรรคแบ่งพวกกันเลย ถึงแม้เราจะเป็นกลุ่มเล็กๆแต่ความรักเรายิ่งใหญ่นะเผื่อแผ่ความรักให้คนรอบตัวเราด้วย
ทุกครั้งที่เราได้มีโอกาสเจอกันนั่นคือช่วงเวลาที่เราได้เเบ่งปันความสุขให้กัน มันก็เเปลกนะติ๊กตี๋ ความรักความผูกพันของพวกเรามันยาวนานจนมานั่งถามตัวเองว่ามันยี่สิบกว่าปีเเล้วหรือ ยิ่งนานยิ่งรู้สึกว่าเราโตขึ้นมากเเละคิดว่าเราจะดูแลกันตลอดไป ความเป็นเพื่อนจะอยู่คู่พวกเรายาวนานร่มเกล้ารุ่นเเฟ๊ป