ภาษาจิต...

ผมมีโอกาสกลับไปทำหน้าที่วิทยากรอีกครั้งหลังจากหยุดทบทวนตัวเองเกือบปี...

เริ่มต้นด้วยการไปเป็นวิทยากร Mindmap ให้กลุ่มอาจารย์และนิสิต ศูนย์พม่าศึกษา มหาวิทยาลัยนเรศวร... ผมตั้งคำถามแรกหลังจากแนะนำตัวกันเรียบร้อยแล้วว่า...

ภาษาแรกที่มนุษย์สื่อสารกันคือภาษาอะไร (เหตุที่นึกถึงคำถามนี้ เพราะมีอาจารย์และนิสิตเป็นพม่า...รวมทั้งจีนด้วย...ซึ่งต้องเว้นจังหวะให้มีการแปลด้วย) 

อึ้งกันไปพักนึง...ผู้อำนวยการศูนย์ฯตอบว่า ภาษาจิต... ซึ่งโดนใจผมเต็ม ๆ

 

หลังจากนั้นผมกลับมาทบทวนเรื่องนี้อีกหลายรอบ...โดยเชื่อมโยงกับคำว่า...ภาษาสากล... ซึ่งเคยได้รับรู้รับทราบมาว่า...จังหวะดนตรีนี่แหละเป็นภาษาสากล...

มีเพียงคนบ้าเท่านั้นที่ไม่รู้จักจังหวะดนตรี...คนบ้าก็คือคนที่เป็นโรคจิต...หรือจิตรับรู้สูญเสียไปแล้ว...

 

หลังจากครุ่นคิดพินิจนึกอยู่หลายรอบ...มุมมองของผมเริ่มเปลี่ยนไป...

หรือว่า จังหวะดนตรีไม่ใช่ภาษา... จังหวะดนตรี เป็นเพียงเครื่องมือช่วยในการสื่อสารภาษาจิต...

เด็ก ๆ....โมสาร์ท

วัยรุ่น....ฮาร์ดร็อค สตริง

ผู้ใหญ่....ลูกทุ่ง...ลูกกรุง

ชรา....สวดมนต์

 

ผมนึกไปถึงจิต 89 ดวงในพระไตรปิฎก(ผมมักจะเปรียบเทียบเป็นลิงป่า 89 ตัว)

ปุถุชนที่ไม่รู้ต่างก็ปล่อยจิตโลดแล่นไป ไร้ทิศทาง...เมื่อพบกับจังหวะดนตรีที่ถูกจริต...จิตก็จะเคล้าเคลีย คล้อยตาม...สงบลงได้...เป็นเหตุใกล้ให้เกิดสมาธิ...

 

ผมเอาประเด็นนี้มาพูดคุยกับลูก...ว่าทุกครั้งที่มีการสื่อสารระหว่างมนุษย์...ต้องสื่อสารกันอย่างน้อย 2 ภาษาเสมอ

โดยที่ภาษากายกับวาจา มักจะมีภาษาจิต...ซ่อนอยู่เบื้องหลัง...

ซึ่งต้องยั้งคิดอยู่เสมอว่า...ผู้ที่ต้องการสื่อสารกับเรา...การพูดและการกระทำของเขา อาจไม่ใช่ความต้องการที่แท้จริงในใจก็ได้...

 

มีเพียงผู้เข้าถึงซึ่งพรหมจรรย์อย่างแท้จริงเท่านั้น...ที่สื่อสารกันได้จากจิตสู่จิต...