โลกของวันพรุ่งนี้เริ่มต้นที่เด็ก

หลายคนบอกว่า....วันพรุ่งนี้ยังอยู่อีกยาวไกล....ไม่ต้องใส่ใจนักก็ได้...แต่ว่าเราทำเป็นลืม  ๆ  หรือว่า...ยุ่ง ๆ อยู่กับตัวเองไม่นาน วันพรุ่งนี้ก็มาถึงเสียแล้ว...หลายคนยังไม่ทันได้เตรียมการอันใดเลย...เด็ก  ๆที่วิ่ง ๆ อยู่รอบ ๆ ตัวเรา..ที่เรายังไม่ได้ใส่ใจนัก...พวกเขาก็ค่อย ๆ โต อย่างที่เรายังไม่ทันสังเกตุก็ได้ เคยเห็นเด็กผู้หญิงบางคน พ่อแม่เที่ยวรับ เทียวส่งไปโรงเรียนอนุบาล มาประถม ขึ้นมัธยม ยังไม่ทันจะจบม.๓ ก็มีเซอร์ไพร์เสียแล้วเมื่อพ่อแม่ก็มัวแต่ทำงาน...จู่ ๆ วันหนึ่งก็ได้รับข่าวดี  ว่าลูกสาวพาใครคนอื่นที่ไม่รู้จักมานับเป็นญาติ เป็นทองแผ่นเดียวกันเสียแล้ว....เมื่อพ่อแม่ยังไม่ทันตั้งตัว ก็ได้ข่าวเช่นนี้แล้ว...เลยไม่รู้ว่าจะเรียกว่าเป็นข่าวร้ายหรือข่าวดีมีคนมาสมัครเป็นญาติ...วันเวลาผ่านไปเร็วเสมอ ถ้าผู้ใหญ่ไม่ได้ระวังอะไร ๆ กับลูกสาว ลูกชายตัวน้อย...ในเมื่อพ่อแม่หมกหมุ่นอยู่กับงาน ๆ และก็งาน แล้วลูกก็หมกหมุ่นอยู่กับทีวี วีซีดี อินเตอร์เน็ต มือถือ เกมส์และเพื่อน ๆ ของเขา พวกเขาเหล่านั้นล้วนแต่มีมุมพวกเขาเสมอ...โดยที่ผู้ใหญ่อย่างเราเข้าไม่ค่อยถึง...ไม่รู้เหมือนกันว่า...หลาย ๆ มุมที่พวกเขาพากันไปซุกตัวอยู่นั้นจะมีมุมดีดีซักเท่าไหร่...บางครััง บางครอบครัวกว่าที่พ่อแม่จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร เขาก็กลายเป็นอสูรเสียแล้ว...(อุปมาหนักไปหรือป่าวน่ะ) เด็กคือโลกของวันพรุ่ง แล้วเราจะสร้างโลกวันพรุ่งนี้ผ่านเด็กได้อย่างไร...คิดว่า...ในช่วงของการปิดภาคเรียน อย่าตามใจลูกมากเกินไป หรือพาเขาไปเทียวกวดแต่วิชา ๆ  น่าจะพาพวกเขาไปอบรมศีลธรรมมั่ง...อบให้หอมน่ารัก รมให้แกร่งอดทน....แม้ว่าว่าพวกเขาจะต่อรองกับพ่อแม่เหมือนนปช.และรัฐบาลเจรจาการเมืองกัน ว่าอยากอยู่บ้าน อยากทำอะไรดีดีให้พ่อแม่บ้าง...แน่นอนเขามักจะมีวาระซ่อนเร้น มีนัยยะทางการเล่นซะเสมอ ก็อย่าใจอ่อน...ปลอบเขา ให้กำลังใจเขา ขู่บ้างเล็ก ๆ เพื่อจะได้พาเขาไปใกล้ชิดกับความดี...แม้การเข้าวัด  การบรรพชาเป็นสามเณรภาคฤดูร้อนจะไม่ใช่ยาวิเศษจะเปลี่ยนเขาอย่างหน้ามือเป็นหลังมือหรือชั่วระยะเวลาข้ามคืนก็จริง...แต่ก็ยังดีที่เขาจะใกล้ชิดธรรมะขณะเป็น ๆ ก่อนที่เขาจะซิ่งมอเตอร์ไซต์ชนเสาไฟฟ้าตายไปเสียก่อน... ธรรมะสอนเขาให้รู้จักบุญคุณของพ่อแม่ ผู้มีคุณ หรือซึมซับแนวทางแห่งการทำความดีบ้าง....แล้วค่อย ๆ สะสมไปเหมือนหยอดกระปุกออมสิน ที่เด็ก ๆ สมัยนี้ไม่ค่อยจะรู้จักนักนั่นแหละ... ช่วงปิดภาคเรียนนี้ชี้ทางสวรรค์ให้ลูกกัน...

นี่คืองานบรรพชาสามเณรภาคฤดูร้อนพาเด็กใช่เวลาว่างเป็นบุญ...

ต้องแปลงร่างกันก่อน...

พี่เลี้ยงมาช่วยด้วย...

พ่อก็มาช่วยห่มผ้าให้...

เทห์อย่างมีระบบและเป็นระเบียบ...

เราเป็นสามเณรต้องรักษาศีล...ต้องสมาทานศีลก่อน...

หลวงพ่อให้ศีลเพื่อนำไปปฏิบัติเราต้องเป็นสามเณร...ไม่ใช่สามลิง...

หน่อเนื้อสมณะ....

ฝึกฝนตนด้วยการเดินทางไกลเพิ่งฝ่าสายฝนมา...ทั้งเหนื่อยและหนาว...

หนาว...

กองทัพต้องเดินด้วยท้อง...ออกไปโปรดญาติโยมได้ทำบุญ

สีกาใส่บาตรด้วย....

ระเบียบสวยงามน่าศรัทธา....

เหนื่อยหนอ...หนักหนอ..แม่อุ้มท้องเรามาตั้งเก้าเดือนคงจะหนักกว่านี้แน่...

สู้ตายขอรับ...พระอาจารย์

ใกล้ถึงวัดแล้ว....