การจัดการความรู้ในสถานศึกษา : 85
ไมยราบต้นไม้ที่มีความสุภาพ อ่อนน้อม
วานนี้กลับจากการทำงาน เจ้าลูกชายก็มาชวนผมออกไปวิ่งเล่นกับเขา ถนนหน้าบ้าน ซึ่งเป็นถนนหรืออาจเรียกได้ว่าซอยจะดีกว่า เพราะเป็นถนนเล็กๆ เข้าหมู่บ้านชาวสวนไม่กี่หลังคาเรือน
ก็วิ่งเป็นเพื่อนกับเขาไปเรื่อยๆ ผลัดกันขึ้นแซง ผลัดกันเป็นผู้นำและผู้ตาม ผู้ชนะและผู้แพ้ไปในตัว เวลาเล่นกับลูกชายผมมักจะเป็นทั้งผู้ชนะและผู้แพ้ทุกครั้ง เพื่อสอนให้เค้าได้เรียนรู้ทั้งความสมหวังและผิดหวังไปพร้อมๆ กัน ไม่รู้ว่าผมทำถูกหรือเปล่า ลูกชายอายุ 3 ขวบกว่าๆ
สังเกตจากลูกชายตอนนี้เค้ากำลังอยู่ในวัยของการเรียนรู้ ช่างซักช่างถาม กลับมาจากโรงเรียนมักจะมาร้องเพลงให้คนที่บ้านฟังประจำ ซึ่งคุณครูชอบมาจากที่โรงเรียน
เด็กในวัยนี้เป็นเด็กที่ช่างจดจำอะไรได้ง่ายดีจริง ๆ ครูที่โรงเรียนสอนอะไรมาแกกลับมาเล่าหรือบอกเป็นเพลงได้เกือบหมดเลย ขนาดปรัชญาของโรงเรียนของเค้าที่ยาวมากเลย
วันหนึ่งเราถึงกลับบ้าน ทึ่งมากเลยจู่ๆ แกก็ท่องปรัชญาขอโรงเรียนออกมาให้คนทั้งบ้านที่กำลังทานอาหารเย็นกันอยู่ฟัง ยาวมากประมาณว่าสองบรรทัดยาวๆ น่าจะไม่ผิดเพราะสังเกตุแกท่องได้เป็นจังหวะของเขาจนจบ
เคยพูดกับกับแม่บ้านว่าโรงเรียนอนุบาลนี้ หากมีครูดีๆ ครูเก่งๆ คงจะสามารถฝังหัวเด็กที่เป็นความรู้คงทนได้มากเลย เพราะเด็กในวัยนี้กำลังเรียนรู้ได้ดี ช่างจำ ช่างสังเกต
วานนี้เมื่อแกวิ่งเล่นไปได้ระยะหนึ่ง ก็ไปพบกับต้นไมยราบ แกก็ชวนผมหยุดแล้ว ก้มลงเล่นต้นไมยราบ
แล้วก็ถามว่า"ทำไมใบมันจึงหุบ"
ผมตั้งตัวไม่ทัน ก็เลยตอบไปแบบเจ็บสีข้างไป เช่นเดียวกันว่า "มันหุบเพราะเกิดจากการสั่นสะเทือน มันก็เลยหุบหนี" (ข้อมูลที่แท้จริงอยู่ที่นี่ หน้า 40)
เพราะจำได้ว่า เคยมีนักเรียนทำโครงงานเกี่ยวกับ"ไมยราบ"ได้รางวัล เลยไปค้นมา อ่านได้จากที่นี่
เจ้าพอดีก็เลยเล่นอยู่พักหนึ่ง
หลังจากกลับมาผมก็มาคิดของผมไปเรื่อยเปื่อย ไปถึงบันทึกของคุณครูคิม เรื่องของเด็กที่สอนยาก วันนั้นผมอ่านแล้วก็อึ้ง คอมเม้นอะไรไม่ออกเลย
คิดไปถึงต้นไมยราบ ผมมองว่ามันเป็นต้นไม้ที่อ่อนน้อม ถ่อมตนเป็นอย่างมากๆ ไม่เคยทำร้ายใคร เว้นใครมาเหยียบย่ำมัน ดึงมัน ก็จะโดนหนามของมันเกี่ยวหรือตำเอา หากมีคนแค่เอามือเข้ามาใกล้ มันก็รีบหุบหนีแล้ว ไม่เคยหยิ่งทรนงว่าตนเองก็มีกิ่งหรือหนามที่พร้อมจะทิ่มตำให้เกิดอาการบาดเจ็บได้เลย
คนเราก็เหมือนกัน หากเรามีการยอมกัน รู้จักแพ้ รู้จักอ่อนน้อม ถ่อมตน ปัญหามันคงไม่เกิด แต่ก็หายากเน้อ คนที่เป็นเยี่ยง"ต้นไมยราบ" ต้นไม้ที่สุภาพ อ่อนน้อม
วันนี้ผมจึงมาแบบเพ้อๆ ฝันๆ
ว
ความเห็น (17)
ร่วมกัน หยุดความรุนแรง หยุดทำร้ายประเทศไทย
สวัสดีค่ะ
- ขอขอขอบคุณที่กล่าวพาดพิงค่ะ
- กำลังสนใจเรื่องคุณหนูพอดีและความเจริญวัยอย่างน่าชื่นชมค่ะ
- พี่คิมไม่มีลูก ก็เลยไม่ทราบว่าเขาเลี้ยงลูกนั้นอย่างไร แต่นึกถึงพ่อแม่เลี้ยงพี่คิมมา สองรูปแบบค่ะ คุณ๊พ่อเป็นทหาร เด็ดขาดคำไหนคำนั้นแต่ตามใจลูกสาว "ลูกข้าใครอย่าแตะ" เพราะเป็นลูกสาวคนเดียว
- ส่วนคุณแม่เป็นครูเลี้ยงแบบบ้าน ๆ เพราะคุณแม่เป็นคนบ้านนอกติดดินติดฝุ่นมาจากครอบครัวคนทำนา จึงให้ลูกประหยัดทุกบาททุกสตางค์ ไม่ตามใจ ตรงข้ามกับคุณพ่อค่ะ
- เมื่อพี่คิมนำเด็กมาดูแลผ่านไปแล้ว ๕ รายค่ะ น้องนัทเป็นรายที่ ๖ เด็กทุกคนได้รับการศึกษาดี และมีความประพฤติดีทุกคน ทั้ง ๆที่บางคนไม่ทราบว่าพ่อแม่ของตัวเองคือใคร
- ไม่เคยอ่านตำราการเลี้ยงดูมากนัก เจตนาหลักก็คือต้องการให้โอกาสเด็กมีความอยู่รอดเพื่อชีวิตก่อน การศึกษาตามมา ความดีงามควรสำนึกเอง
- พี่คิมเคยเลี้ยงเด็กแถวบ้าน พ่อแม่เขานำมาฝากเมื่อมีธุระค่ะ วัย ๒ ขวบขึ้นไป เมื่อเล่นแข่งขัน หากเขาแพ้เขาก็จะเบื่อไปค่ะ หากเขาชนะเขาก็มีกำลังใจเล่นต่อไป
- เคยคิดเหมือนกันว่า..กลัวจะทำให้เด็กเสียคน เป็นแต่ผู้ชนะ เมื่อมาอ่านบันทึกของอาจารย์ พี่คิมว่าอาจารย์ทำเหมาะสมแล้วค่ะ
- เด้ก ๆ เล็กวัยนี้สนใจต้นไมยราพ เมล็ดต้อยติ่ง และเมล็ดแพงพวยค่ะ เพราะมันแตกกระเด็นน่าตื่นเต้น
- ขอขอบพระคุณอีกครั้งที่มีโอกาสแลกเปลี่ยนค่ะ
- แต่ทั้งพ่อและแม่ไม่เคยตีลูก
- ขออภัยค่ะ ข้อความหลุดตอนค่ะ
- พี่คิมไม่มีลูก ก็เลยไม่ทราบว่าเขาเลี้ยงลูกนั้นอย่างไร แต่นึกถึงพ่อแม่เลี้ยงพี่คิมมา สองรูปแบบค่ะ คุณ๊พ่อเป็นทหาร เด็ดขาดคำไหนคำนั้นแต่ตามใจลูกสาว "ลูกข้าใครอย่าแตะ" เพราะเป็นลูกสาวคนเดียว
- ส่วนคุณแม่เป็นครูเลี้ยงแบบบ้าน ๆ เพราะคุณแม่เป็นคนบ้านนอกติดดินติดฝุ่นมาจากครอบครัวคนทำนา จึงให้ลูกประหยัดทุกบาททุกสตางค์ ไม่ตามใจ ตรงข้ามกับคุณพ่อค่ะ
- แต่ทั้งพ่อและแม่ไม่เคยตีลูก
สวัสดีครับคุณครูคิม
ต้องขอบคุณอย่างมากที่กรุณามาแลกเปลี่ยนประสบการณ์
ผมก็เป็นคุณพ่อมือใหม่เช่นเดียวกัน ก็พยายามเรียนรู้ไปครับ
และต้องขออภัยที่พาดพิงครับ แต่ต้องยอมรับว่าเรื่องของคุณครูคิม"เรื่องมันเศร้าจริงๆ" ครับ ใครเป็นครูก็ต้องคิดครับ เมื่อเด็กที่เราพร่ำสอนเขาเป็นเด็นที่มี"คุณลักษณะอันไม่พึงประสงค์" อย่างนั้น
เป็นกำลังใจให้คุณครูทุกท่านครับ
* ยอมกัน รู้จักแพ้ รู้จักอ่อนน้อม ถ่อมตน
สำหรับผม ถ้าเป็น "คนจริง ของจริง" ผมจะยอมให้ครับ ไม่ว่าคนๆนั้น จะเป็นใครก็ตาม ไม่เกี่ยวกับอายุ ความรู้ หรือ ตำแหน่ง
แต่สำหรับคนที่ไม่ใช่ "คนจริง ของจริง" ยอมรับว่าผมยอมให้ลำบากครับ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไปสู้รบปรบมืออะไรกับเขานะครับ ถึงแม้จะยอมไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้ไปเอาชนะเขา ประมาณว่าช่างเขาเถิด ปล่อยเขาไป ประมาณนั้น
ผมจึงต่างกับไมยราบอยู่นิดตรงที่
ไมยราบ มันอ่อนน้อมให้กับคนทุกๆคนที่โดนใบ แต่ผมอ่อนน้อมกับคนทุกคนที่โดนใจครับ
สวัสดีครับท่านรองฯ
" ไมยราบ มันอ่อนน้อมให้กับคนทุกๆคนที่โดนใบ แต่ผมอ่อนน้อมกับคนทุกคนที่โดนใจครับ"
คมโดนใจมากครับ
ขอบคุณครับ
สวัสดีค่ะ
เป็นอีกมุมมองที่มีต่อสิ่งมีชีวิต
ที่น่าประทับใจมากค่ะ
ขอบคุณค่ะ
ใช่แล้วค่ะ
ปัญหาเด็ก คือ ปัญหาของครูเช่นเดียวกัน ถ้าทุกฝ่ายเห็นความสำคัญ
ทั้งผู้บริหาร ผู้ปกครอง ครู ชุมชน
ร่วมกันแก้ปัญหาก็น่าจะดีนะ
สวัสดีครับพี่ณัฐรดา
ขอบคุณครับที่มาแวะเยือนเรื่องราวเพ้อๆ ฝันๆ ของผม
สวัสดีครับ
บางครั้งปัญหาบางปัญหามันแลดูเป็นเรื่องเล็กๆ แต่ถ้าปล่อยไว้ก็เป็นปัญหาใหญ่ได้ในอนาคต โดยเฉพาะปัญหาของเด็กยังไม่ควรละเลยครับ
ไมยราบ มันอ่อนน้อมให้กับคนทุกๆคนที่โดนใบ แต่ผมอ่อนน้อมกับคนทุกคนที่โดนใจครับ
โดนใจค่ะ กับความคิดเห็นของ คุณ small man แต่ในการดูแลลูก ดิฉันก็ทำเช่นเดียวกับคุณบินหลาดงค่ะ คือให้ลูกรู้จักแพ้-ชนะ
เรียน คุณครูคมสัน
หากหนูไม่เคยเห็นคุณครูเป็นเด็กมาก่อน คงไม่ต้องสงสัยล่ะ หลังจากเห็นรูปนี้
ถ้าเรียนชีววิทยา นี่ล่ะ เขาเรียกว่า Dominant Gene
ไม่น่าเชื่อเลย...อย่างกับทำสำเนาออกมา ขอแสดงความนับถือจริงๆ
หนูก็แซวไปอย่างนั้นล่ะ..แต่คุณครูสอนลูกเก่งมากค่ะ
แม่บอกว่า ตอนเด็กๆ หนูดื้อและก็ซนมากๆ เรื่องดื้อน่ะ ไม่เถียง มันอยู่ในสายเลือด แต่เรื่องซนเนี่ย เป็นไปไม่ได้ ใครๆ ก็บอกว่า
หนูเรียบร้อย เผื่อหนูมีบ้าง จะมาขอคำแนะนำ
แต่ที่สำคัญ หนูต้องเป็น Dominant Gene ให้ได้ก่อน 5555+
รักและเคารพเสมอ
อัญชนก
สวัสดีสาวแป๋ว
วันนี้เอาศัพท์แสงชีววิทยา มาทบทวนเลยน่ะ
เป็นไงบ้างอีกสามวิชาดีขึ้นหรือยัง
เอาใจช่วยอยู่น่ะครับ
เรียนคุณครูคมสัน
สามวิชานั้น อธิบายได้คำเดียว แย่...ค่ะ คุณครูคมสัน มีแต่ทรงกับทรุด
สงสัย...อาจารย์ที่ปรึกษาพูดจะเป็นเรื่องจริง ว่าหนูนี่ หายนะของภาษาอังกฤษชัดๆ
หนักใจมาก แต่ความตั้งใจมากกว่า 5555+
เอาเป็นว่า"สงครามยังไม่จบ อย่าพึ่งนับศพทหาร"
ไปลอยกระทง เป็นไงบ้างคะ
รักและเคารพเสมอ
อัญชนก
สวัสดีครับสาวแป๋ว
ไม่มีคำว่า"แย่" ในหมู่คนที่มีความตั้งใจ และพยายามกับสิ่งที่เรามีความมุ่งมั่นตั้งใจ เพราะ มันคือความภาคภูมิใจในการผลของการกระทำเสมอ ไม่มีคำว่า "แย่"
ไม่เป็นไรหรอกครับ ชีวิต คือ การเรียนรู้กับมัน
ครูคิดว่าคำว่า"ชีวิต"แป๋ว ย่อมรู้ดีว่ามีคุณค่า แค่ไหนในวันนี้
ครูเป็นกำลังใจให้เราเสมอ ไม่เคยรู้สึกผิดหวังในตัวเราเลยน่ะ
สู้ๆๆๆๆๆ