เรื่องเล่าครั้งก่อน
นานแสนนานมาก่อนจะเข้าสู่ยุค iT เช่นทุกวันนี้
มีเรื่องเล่าที่สวยงาม หลายเรื่อง กล่าวขาน
ตอนเรียนประถม บริเวณห้องอาจารย์ใหญ่ ส่วนที่เราเรียกว่าหน้ามุก
จะมีคำขวัญ ติดไว้ อ่านขึ้นใจ
กล้วยไม้ออกดอกช้าฉันใด การศึกษาก็เป็นไปฉันนั้น
วันนี้ วันนี้ต่างจากวันนั้น เปลี่ยนและผ่านจนเป็นคนต้องนั่งอยู่ในมหาวิทยาลัย
ก่อนไปเรียนต่อก็จำได้ว่าตั้งแต่ปี 43 เป็นอาจารย์ปัญหาพิเศษในนิสิต
ปีนี้ปี 53 นับว่า 10 ปีผ่าน ทำไม่หลายสิ่งเปลี่ยน
กล้วยไม้การศึกษา ต้องออกดอกเร็วขึ้น เพราะการตัดแต่งพันธุกรรมไหม ยุคนี้สมัยนี้
การรดน้ำใส่ปุ๋ยอย่างดี เหมือนไม่ตรงกับความต้องการของเหล่ากล้วยไม้
ปัญหาพิเศษของนิสิต ที่เคยเป็นเรื่องที่ทำให้นิสิตได้ใช้ความรู้ความสามารถเชิงทักษะวิชาการของตนเอง กลายเป็นค่า KPI ที่สำคัญตัวหนึ่งที่อาจารย์บางคนก็หวังผลงานเพื่อการนำเสนอ
ด้านนิสิตก็คิดแค่เพียงว่าทำให้จบกระบวนการพ้นผ่าน ขาดการเอาใจใส่
เพียงวันนี้ที่ทำได้
นั่งดูกล้วยไม้เหี่ยว
เร่งดอกเร่งใบชั่วประเดี่ยว
แดดแรงร้อนแล้งฉุนเฉียว
เพียงเสี้ยวเวลาล้าครั้น
คืนวันเก่าของคนแก่
ความท้อแท้ เริ่มฉาบฉาย
วันเวลา ที่ปล่อยว่าง ข้างกาย
มีจุดหมาย มีจุดไปตรงไหนดี
ไม่มีความเห็น