อยากขอโทษอีกครั้ง….จากใจจริง

อยากขอโทษอีกครั้ง….จากใจจริง

 

วันนี้ข้าพเจ้าเดินทางไปร่วมประชุมกับเครือข่ายสินธุ์แพรทอง อ.ศรีนครินทร์ จ.พัทลุงในประเด็นของการปรึกษาหารือกับร่างพระราชกฤษฎีกาในการป้องกันปัญหายาเสพติด และการหารือโครงการปี 2553 ของเครือข่าย ในหลายครั้งที่ไปจังหวัดพัทลุงจะไปด้วยรถส่วนตัว แต่วันนี้ข้าพเจ้าโดนปฏิเสธจากเพื่อนร่วมทีมในการพารถส่วนตัวไป นั่นแสดงว่าข้าพเจ้าต้องเดินทางไปคนเดียว ไม่แปลกค่ะ แต่ที่ต้องรู้สึกเสียใจก็เพราะว่าคำนวณเส้นทางผิด

 

ข้าพเจ้าเดินทางออกจากบ้าน 9.40 น. รอรถประจำทางด้วยยามไปจังหวัดสตูลก็รอตรงนั้นแหละ นั่งรอจนเวลาล่วงไป 10.50 น. รู้สึกไม่ดีแล้วทำไมไม่มีรถตรังผ่านเลยมีแต่พัทลุง สตูล 4 คันแล้วนะ(ในใจคิดจะทันไหมเนี้ย) เริ่มใจไม่ดีแล้ว พลางหยิบโทรศัพท์ “พี่เหลิมนัดเครือข่ายกี่โมงค่ะ” “บ่ายโมงครับ” “น้องยังนั่งรอรถอยู่เลย” “ที่ไหนเดี๋ยวพี่ไปรับก็ได้” “หาดใหญ่” “น้องมารถอะไร” “น้องนั่งรอรถเมลล์ตรังค่ะ เหรอช้ามากเลยเหรอค่ะ แล้วให้ทำไง ไปรถตู้เร็วกว่าได้ค่ะ” มองเข็มนาฬิกาเกือบ11.00 น.พลางโบกรถมอไซด์รับจ้างไปตลาดเกษตรถึงที่นั่น 11.25 น.

 

ตรงเข้าไปซื้อตั๋วโดยไม่ได้ถามใครเลยว่าออกกี่โมงเพราะกลัวไม่ทัน ซื้อเสร็จ“พี่รถออกกี่โมงค่ะ ห่า!!!อีก 50 นาที” นาฬิกา 11.40 น. พี่เหลิมน้องไม่ทันแล้วทำไงดี ตอนนั้นเชื่อหรือไม่ว่า ฉันอยากปล่อยโฮออกมาเลยเพราะหัวใจมันบอกว่า ฉันสายแน่ ผู้ใหญ่หลายคนต้องนั่งรอฉันที่เป็นเด็กทำไง ปรึกษาใครดีส่งข้อความบอกพี่เหลิม “น้องไปถามรถพัทลุงว่าออกกี่โมง” เป็นคำแนะนำจากพี่เหลิม.....แล้วน้องก็นั่งรถพัทลุงเพื่อไปให้ถึงที่นัดหมายคือเครือข่ายสินธุ์แพรทอง  

 

อีกครั้งที่อยากบอกว่ารู้สึกเสียใจเพราะว่าเครือข่ายต้องนั่งรอการเดินทางของข้าพเจ้าที่ใช้เวลาเกือบสองชั่วโมง ไปถึงจุดหมาย 13.55 น. “ทุกคนขาสวัสดีค่ะ น้องขอโทษนะค่ะที่มาสายผิดพลาดในการวางแผนการเดินทาง” สายตาทุกคนมองน้องไม่ได้กล่าวโทษนะ แต่ข้าพเจ้ารู้สึกแย่มาก ๆ พลางได้ยินหนึ่งในกลุ่มพูดว่า “มาทำไมเอาป่านนี้ แล้วนอนนี้หรือเปล่า กลับอีกแล้วมาทำไม” มันเป็นคำหยอกล้อหรือจริงไม่ทราบได้ แต่มันทำให้ข้าพเจ้าหน้าชาไปจริงๆ ไม่ได้โกรธหรือโทษใคร แต่โมโหตัวเองที่คำนวณผิด

 

“ป่านนี้แล้วเราคงไม่ประชุมแล้ว เอาแค่คุยกันดีกว่า” เป็นคำพูดของแกนนำ “ดีค่ะ เพราะน้องก็รู้สึกว่าไม่อยากประชุมแล้ว เรามานั่งคุยกันดีกว่า รู้ค่ะว่าสายมากแล้ว” และแล้วเราก็ตั้งวงคุยประเด็นที่ได้ตั้งใจ

 

เกือบห้าปีที่ข้าพเจ้าทำงานชุมชนครั้งนี้เป็นครั้งที่สองที่ทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกแย่ขนาดนี้ เพราะนัดแล้วไปสาย คนอื่นอาจจะคิดว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยหากจะสายบ้าง แต่การไปสายสำหรับข้าพเจ้าแล้วเป็นเรื่องใหญ่ แม้เวลายังรักษาไม่ได้แล้วจะรักษาอย่างอื่นได้อย่างไร   .....สุดท้ายของบทความนี้สิ่งที่อยากบอกคือ ขอโทษนะค่ะพี่เล็ก พี่โชติ พี่เหลิม พี่โก้ ผู้ใหญ่บ้านทุกคนในตำบลลำสินธุ์ เครือข่ายสินธุ์แพรทองทุกคน รองนายกฯลำสินธุ์ และปลัดอาวุโสศรีนครินทร์ ที่เด็กคนนี้ไปสายแม้ไม่ได้ตั้งใจ แต่อยากบอกว่าเสียใจจริง ๆ ค่ะ......................................................

[มาตายี]

ขอเป็นกำลังใจนะคะ...

เรามีความมุ่งมั่นที่จะทำอยู่แล้ว...สู้ๆๆค่ะ

[ส.ศรัณ]

ขอบคุณค่ะที่เป็นกำลังใจให้ และขอเป็นกำลังใจในการเคลื่อนงานเยาวชนด้วยนะค่ะ