ชีวิตที่พอเพียง : 33. เข้าโรงเรียนเตรียม

• ตอนเรียน ม. 6 ผมแอบเอาหนังสือและสมุดจดของพี่วิรัช พยัคฆพันธุ์ ซึ่งเรียนอยู่ ม. 7 โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษามาดูว่าเขาเรียนอะไรกัน   เพราะเราก็ใฝ่ฝันอยากเข้าโรงเรียนเตรียมฯเหมือนกัน   ครูพิเชษฐ์แนะนำพ่อไว้ว่าต้องสอบเข้าโรงเรียนเตรียมฯให้ได้   โอกาสสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้จะได้มากขึ้น  
• ก่อนไปสอบเข้าโรงเรียนเตรียมฯ นักเรียนทั้งหลายต้องไปกวดวิชา    และโรงเรียนกวดวิชาเข้าโรงเรียนเตรียมฯ ที่มีชื่อเสียงที่สุดคือโรงเรียนทัด สิงหเสนี   เราเรียกกันย่อๆ ว่า โรงเรียนทัดสิง    อยู่ที่แม้นศรี    อำนวยการสอนโดยอาจารย์สังเวียน   มีอาจารย์สอนเก่งๆ ทั้งนั้น   คือแต่ละคนจะมีลูกเล่น เคล็ดลับต่างๆ   นอกจากกวดวิชาแล้ว ผมก็ไปซื้อหนังสือข้อสอบเข้าโรงเรียนเตรียมฯปีก่อนๆ มาทดลองทำ เทียบกับเฉลย    ผมพบว่าคำเฉลยข้อสอบบางข้อน่าจะเฉลยผิด แต่ก็ไม่กล้าถามใคร   รวมความแล้วผมได้ความรู้อย่างมากมายจากการกวดวิชาประมาณหนึ่งเดือน  
• แต่ผมสงสัยมากว่านักเรียนที่มากวดวิชาจำนวนมากมาคุยโวทับกัน    มาอวดรู้ว่าตัวเก่ง    ผมบอกกับตัวเองว่าถ้าเก่งขนาดนั้นแล้วมาเรียนทำไม   ผมเจียมตัวมาก กลัวว่าจะสอบไม่ติด   แต่พี่วิรัชช่วยรับประกันว่าผมต้องสอบติด เผลอๆ จะได้อยู่ห้องคิงด้วยซ้ำไป
• ตอนไปสอบแข่งขัน   สถานที่สอบคือโรงเรียนสันติราษฎร์บำรุง   ซึ่งบริเวณนั้นเดี๋ยวนี้เป็นธนาคารทหารไทย สาขาพญาไท  อยู่ตรงหัวมุมสี่แยกพญาไท  เป็นที่รู้กันว่าข้อสอบจะยากมาก และนักเรียนจะทำได้ไม่หมดก็จะหมดเวลา    ผมทำข้อสอบได้เกือบหมดทุกวิชา    และมีวิชาหนึ่งจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าเป็นวิชาคำนวณ ผมแย้งว่าข้อสอบผิด และบอกว่าข้อสอบที่ถูกควรเป็นอย่างไร แล้วจึงทำข้อสอบที่ผมตั้งใหม่นั้น   ออกมาจากห้องสอบเพื่อนๆ ก็โอดโอยกันว่าข้อสอบยากมาก ทำไม่ทัน   บางคนว่าทำได้แค่หนึ่งในสาม   เพื่อนๆ ถามว่าผมทำได้ไหม   ผมตอบว่าก็ทำไม่ค่อยได้เหมือนกัน   แต่ในใจลึกๆ คิดว่าทำได้พอสมควร
• เมื่อประกาศผลสอบ ปรากฎว่าผมสอบได้จริงๆ และได้อยู่ห้อง 22 ซึ่งเขาลือกันว่าเป็นห้องคิง   และมีอาจารย์มาดูตัวแบบไม่ให้เรารู้ตัว ว่าคนไหนชื่อนายวิจารณ์    ผมเดาว่าคงจะเป็นเพราะผมไปอาจหาญบอกว่าข้อสอบผิด
• อาจารย์ศรีศิลป์ สุขานุศาสตร์ อาจารย์หัวหน้าตึกหนึ่งเรียกตัวผมไปพบ    บอกว่ารู้จักกับคุณอาหมอ อนันต์ดี และปีที่แล้วก็ให้นายวิรัช หลานหมออนันต์ ซึ่งอยู่ที่เจริญผล ไม่ไกลจากโรงเรียน เป็นผู้เป่านกหวีดเคารพธงชาติตอนเช้าของตึกหนึ่ง และก็ทำหน้าที่ได้ดี ไม่มาสายให้เสียงานเลย    ปีนี้จึงขอมอบให้ผมทำหน้าที่ หวังว่าผมจะรับผิดชอบได้อย่างดี    ผมทำหน้าที่เป่านกหวีดเคารพธงชาติ (ของจุฬา ซึ่งชักขึ้นอยู่แล้วตอน 8.00 น.) ตอน 8.30 น. ทุกวันเป็นเวลา 2 ปี   มีบ้างเหมือนกันที่หวุดหวิดจะไปสาย   เพื่อนๆ ที่โรงเรียนเตรียมฯ รุ่นเดียวกัน จึงรู้จักผมมากในฐานะผู้เป่านกหวีด
• ที่โรงเรียนเตรียมฯ ผมได้เพื่อนที่เรียกได้ว่าสุดยอดคนเก่ง มาจากทุกสารทิศของประเทศ   ผมคิดว่านักเรียนโรงเรียนเตรียมฯ คงจะเป็นคนขยันและเงียบขรึม   จึงตกใจที่บางคนเจี๊ยวจ๊าวมาก    จะเห็นว่าความคิดของผมในตอนนั้นเหมือนทารก คิดไม่เป็นเลย   แต่ความคิดแบบนี้แหละที่ช่วยตรึงความประพฤติของผมไว้ไม่ให้ออกไปนอกร่องนอกรอยตามกระแสฮอร์โมนวัยหนุ่ม   เพราะแถวเจริญผลมีสาวๆ รุ่นเดียวกันไม่ใช่น้อย

วิจารณ์ พานิช
๒๕ พค. ๔๙