นิทานกระต่ายกับเสือดำ

เรื่อง กระต่ายกับเสือดำ(ตอนที่หนึ่ง)

    

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีกระต่ายน้อยสองตัวพากันท่องเทียวไปในป่าอันกว้างใหญ่

ด้วยเหตุจากที่เพื่อนๆ กวาง หมาป่า นก และหมีบอกเล่าว่า ดินแดนนี้มีหลายเรื่องราวให้เจ้าทั้งสองค้นหา........หลังจากร่ำลากันเรียบร้อย กระต่ายน้อยเยาว์วัยทั้งสองตัวก็ออกเดินทางกันอย่างมีความหวังและร่าเริง.....ปานกับว่ามีนัดกับนางฟ้าผู้อารีย์............เพื่อนำพาไปพบกับกระต่ายบนดวงจันทร์

เดินทางกันมาได้ไม่นานนัก ก็รู้สึกว่าเส้นทางเริ่มเปรี่ยวเหงา... กวางป่าผู้ชราแต่เจนจบทุกเรื่องราวก็หาได้สร้างความบันเทิงเริงใจในขณะร่วมทาง เส้นทางเริ่มวกวน ไม่สนุกอย่างที่หวัง และแล้วก็พบเข้ากับพญาเสือดำผู้เป็นหัวหน้าฝูงและเจ้าแห่งถ้ำแต่กระต่ายป่าหาได้ตกใจและหวาดกลัว เพราะส่วนลึกเชื่อมาตลอดว่าทุกสรรพสิ่งร่วมเป็นมิตร กระต่ายน้อยเองก็เพิ่งเดินทางออกจากถ้ำของพญาเสือดำหลังจากพานพบกับบริวารเสือดำด้วยการต้อนรับอย่างเป็นมิตร ......

        นางฟ้ายังไม่มารับ....เพื่อนสัตว์ป่าก็เพิ่งแยกย้ายจากไป....เจ้าทั้งสองมาทำอะไรกันที่นี่ ?....เสือดำเอ่ยถาม...(หากเป็นภาษาเขียนเจ้ากระต่ายคงไม่ตระหนกเท่านี้เพราะในคำถามหาได้มีใดๆเป็นการดุคำราม) แต่ด้วยก็สื่อสารซึ่งหน้า กระต่ายน้อยทั้งสองตัวต่างได้สัมผัสถึงแววตาและน้ำเสียงที่เปร่งออกดุจกับเสียงคำรามราวกับว่ากระต่ายน้อยเพิ่งลงไปเล่นในอ่างน้ำศักดิ์ที่พญาเสือดำใช้ชำระร่างกาย….

..............เจ้ากระต่ายตัวที่หนึ่งตอบไปว่า ข้าสามารถสอนสัตว์ตัวเล็กๆ ลูกกวาง ลูกหมีแม้แต่ลูกเสือ ให้ร้องเพลงและแต่งนิทานป่าใหญ่ได้ นะท่าน

...........กระต่ายอีกตัวตอบว่า ข้าเองสามารถสอนสัตว์ป่าตัวเล็กๆให้รักดอกไม้ รักดิน รักลำห้วย และรักกันเองได้ นะเจ้าคะ........

.............เจ้าต้องทำหน้าที่...สัตว์ทุกตัวที่นี่มีหน้าที่ ไม่มีใครมีเวลาสนุกไปวันๆและทำเรื่องไร้สาระเหมือนกับที่เจ้าว่ามาหรอก ......เช่นบริวารของข้าล้วนทำสิ่งสำคัญและจำเป็นสำหรับผืนป่าแห่งนี้..... พวกเจ้ากลับไปคิดดูให้ดีการร้องเพลงและแต่งนิทานอีกทั้งการปลูกดอกไม้ไม่ได้ทำให้สัตว์ทุกตัวที่นี่ท้องอิ่มกันหรอกนะ...กวางชราผู้ร่วมทางและนั่งฟังอยู่เนิ่นนานก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากตอบออกไปแทนกระต่ายน้อย…. ข้ากำลังพูดกับเจ้ากระต่ายอยู่ไม่ไม่ใช่เรื่องของเจ้า..... บรรยากาศในถ้ำเงียบสงัดอีกครั้ง .......................................................................นาน.......เนิ้นนาน  กวางชรา ที่นั่งขบปากตนเองแน่นราวกับว่าแม้ห้ามจิตไม่ได้อย่างน้อยฟันซี่ใหญ่คงไม่หักหลังมันเพื่อปล่อยให้ปากเอื้อยเอ่ยใดๆ....  ภาพเก่าๆผุดขึ้นในหัวอย่างต่อเนื่อง กวางชราคำถามผุดขึ้นมากมากมาย กวางชราจำไม่ได้แล้วว่าเคยเล่านิทานให้เด็กๆฟังครั้งสุดท้ายเมื่อใด  เขาจำไม่ได้แล้วว่าเคยเห็น เต่าตัวเล็กๆ เล่นซ่อนหากันใต้กอผักริมห้วยครั้งสุดท้ายเมื่อใหร่ เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเขาเคยได้ยินเสียงหัวเราะและเคยสนุกในงานเต้นรำเมื่อไหร่   ใช่แล้ว ...เขาเองจำไม่ได้  เพื่อนๆสัตว์ เริ่มจำไม่ค่อยได้แม้แต่ เจ้าลิงเฒ่าที่ว่าปร์าชเปลื่องที่สุดยังทำได้แค่จำได้เลาๆ

........ แล้วหากวันหนึ่งสัตว์ทุกตัวไม่รู้จักการหัวเราะ  ไม่รู้จักการแต่งนิทาน ไม่รู้จัก ดอกไม้ เด็กๆเกิดมาก็ต้องทำหน้าที่  ทำหน้าที แล้วหน้าที่ของเด็กๆ คืออะไร กวางเฒ่าก็ไม่รู้เช่นกันเพราะเขาเองก็ลืมไปหมดแล้วว่าตอนเด็กๆเขาทำอะไร ....ยังคงเงียบต่อไปและก็เงียบ......กระต่ายน้อยทั้งสองตัวยังคงมีคำถามกับตัวเองมากมาย แล้วหน้าที่ที่สำคัญคืออะไร ??

แล้วจะทำอย่างไรดี..ก็ในเมื่อเขาทำได้คือสิ่งที่เขาบอกกับเสือดำไปเมื่อกี๊แล้วนี่หน่า.......????????????.