ว้า...เด็กสมัยนี้...น่าอิจฉาจัง
ทั้ง ๆ ที่ตั้งใจไว้แล้วเชียว...ว่าจะเขียนบันทึกทุกวัน
แต่ที่ไหนได้...ผ่านไปแค่วันเดียว...ก็ผิดสัญญากับตัวเองเสียแล้ว
เมื่อวาน...เป็นวันจันทร์ที่เหนื่อยมากพอสมควร...เพราะทั้งงานสอน...
ที่มีคาบว่างเพียงแค่คาบเดียว...กับงานฝ่ายกิจกรรมที่ต้องเตรียมเพื่อต้อนรับวัน
ฮารีรายอที่มาถึง...เลยทำให้ค่อนข้างเหนื่อย...เลยรู้สึกว่าล้า ๆ
บวกกับ...สมอง...ความรู้สึก...รู้สึกว่าค่อนข้างเหนื่อย..
ที่เหนื่อยมากอีกอย่างหนึ่งก็คือ...ไม่เข้าใจระบบการทำงาน...และความคิดของคนเลย...
ไม่เข้าใจว่า...ทำไม...คนที่คิด..หรือจะทำอะไรใหม่ ๆ ขึ้นมา...
จะต้องเป็นคนที่ดำเนินการในสิ่งที่ตนเองคิดทั้งหมดอย่างนั้นหรือ...
(แต่ใช่ว่า...เพื่อนร่วมงานทุกคน...จะเป็นแบบนี้นะคะ...คนส่วนน้อย
(อาจจะแค่คนเดียวมั้ง...ที่คิดแบบนี้...แต่ได้ยินแล้วบั่นทอนการทำงานมากเลยทีเดียว))
เมื่อวาน...ก็เลยส่งผลให้ต้องกลับมาทบทวนดู...การเสนออะไรใหม่ ๆ ของเรา...ทำให้
เพื่อนร่วมงานคนนั้น...ต้องรู้สึกว่าเขาต้องทำงานเพิ่ม...เฮ้อ...ก็เลยเหนื่อย ๆ ๆ เหนื่อยใจ
แต่ในขณะที่รู้สึกเหนื่อยใจนั้น...ก็มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง...ก็คือ...ที่โรงเรียน
จะมีกิจกรรมจับฉลากในงานต้อนรับวันรายอที่จะมีขึ้นในวันพรุ่งนี้...โดยครูหนึ่งคน..จะมี
ของขวัญให้นักเรียนหนึ่งชิ้น...เลิกงาน..ก็เลยบึ่งรถไปซื้อของขวัญที่นนักเรียนน่าจะชอบ
ความเห็น (3)
สลาม ครับ
สู้ๆๆ เหมือนอย่างที่เคยสุ้ในสมัยอดีตก่อนหน้านี้
การเป็นครูเป็นงานที่หนัก และต้องเสียสละ
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
อากาศเปลี่ยนแปลง รักษาสุขภาพด้วยค่ะ
ตอนเป็นเด็ก ผมไม่มีแม้เสื้อผ้าใส่ไปโรงเรียน และเดินไปเรียนไกลมาก แต่ก็ภูมิใจยิ่งกับประสบการณ์สมัยเด้กครับ