สวัสดียามเย็นค่ะชาวG2K แดดร่มลมตกแบบนี้หลายคนคงได้กลับบ้านแล้วใช่มั้ยคะ
แต่ถ้าใครยังไม่ได้กลับบ้าน หรือยังต้องทำงานกันอยู่องศาก็ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ
เรื่องเล่าจากบนดอยที่องศาจะเล่าสู่กันฟังในวันนี้ เป็นเรื่องราวความน่ารักของเด็กๆที่
บ้านอมพายนี่เองล่ะค่ะ .........
เรื่องราวมีอยู่ว่าองศาเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมานี้เอง องศาขับมอ ไซด์ แล้วล้มลงไปใน
กอหนามขนาดใหญ่ เจ็บก็เจ็บ อายก็อาย แต่ก็โชคดีหน่อยที่ไม่มีใครเห็น
ก็พยายามขับรถมาให้ถึงที่โรงเรียน ...พอเด็กๆเห็นเขาก็จะรีบเข้ามาถามทันทีเลยค่ะว่า
ครูเป็นอะไร? เจ็บมากมั้ย? เดี๋ยวหนูจะทายาให้นะคะ? ได้ฟังแล้วทำให้คิดถึงพ่อ แม่
ขึ้นมาทันทีเลย เพราะการที่เราใช้ชีวิตอยู่นอกบ้านเราต้องพึ่งพาตัวเองให้มากที่สุด เจ็บ
แค่ไหนก็ต้องอดทน ปวดแค่ไหนก็ต้องทน ... ก็ไม่นึกเลยว่านอกจากพ่อ กับแม่แล้ว
ยังมีคนเป็นห่วงเราอีกหรอ ? ? เวลาได้อยู่กับเด็กเป็นช่วงเวลา ช่วงชีวิตที่ดีที่สุดเลยก็ว่า
ได้ เพราะเราไม่ต้องแกล้งทำอะไรต่างๆที่เราไม่อยากทำ เวลามีเรื่องตลกก็หัวเราะ
เวลามีเรื่องเศร้าก็ร้องไห้ ...มีอยู่ครั้งหนึ่งองศาปิดตู้แล้วตู้หนีบมือ เจ็บมากๆ น้ำตาจะ
ไหลให้ได้เลยค่ะ ...แต่เด็ก ป. 1 บอกว่า "เป็นผู้ใหญ่เขาไม่ร้องไห้นะครับ" อืม
เป็นเด็ก แต่รู้จักคิด จึงทำให้องศามีกำลังใจที่จะต่อสู้ต่อไป
ณ วันนี้เด็กๆคือ กำลังใจในวันที่อ่อนล้าจริงๆ ...
สวัสดีค่ะ
ความสุขเล็กๆ แต่กลับยิ่งใหญ่สำหรับบางคน
ด้วยความปรารถนาดีค่ะ
เป็นกำลังใจด้วยคนครับ
แวะมาเยี่ยมครับ
สบายดีนะครับ
สู้ สู้ สู้
เป็นกำลังใจให้นะครับ
สวัสดีค่ะ คุณธรรมทิพย์
ขอบคุณนะคะที่แวะมาให้กำลังใจ
ถ้าว่างๆเชิญแวะมาเที่ยวที่อมพายนะคะ
สวัสดีค่ะ คุณตันติราพันธ์
ขอบคุณนะคะที่แวะมาให้กำลังใจ
บางทีการได้อยู่ห่างไกลจากพ่อ แม่ก็ทำให้เราได้รู้ว่า
นอกจากพ่อ แม่แล้วเรายังมีคนที่ห่วงใยเราอยู่ค่ะ
สวัสดีค่ะ ดร.ธวัชชัย ปิยวัฒน์
ขอบคุณนะคะที่แวะมาให้กำลังใจองศา
ทำให้รู้ว่า ณ วันนี้ยังมีคนที่ห่วงใยองศาอยู่ค่ะ
สวัสดีค่ะ ครูดอย
สบายดีมั้ยค่ะ หน้าหนาวแล้ว ยังไงก็รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
สวัสดีค่ะ คุณcharung
ขอบคุณสำหรับกำลังใจดีๆนะคะ
แวะมาเยี่ยมรุ่นร้อง มรภ.เชียงใหม่ ครับ
สวัสดีค่ะ คุณหนานเกียรติ
ขอบคุณที่แวะมาให้กำลังใจค่ะ
ว่างๆเชิญแวะมาเที่ยวที่อมพายนะคะ
บ้านอมพาย เลยโครงการหลวงโน่นเหรอครับ ไกลมากมากๆ บรรยากาศดี