เมื่อเผลอดึงฟ้า...ลงมาสู่...เหว
ฉันเป็นคนที่ต่างจากคนทั่วไป มีคน ๆ หนึ่งเคยบอกฉันไว้ ซึ่งฉันก็ยอมรับคำพูดนั้น
ฉันเป็นคนที่บุคคลที่เดินผ่านและมองแวบเดียว จะเห็นว่าเข้มแข็ง และมองนาน ๆ ก็จะพบว่าฉันเข้มแข็ง
ยกเว้น เขา ที่มองฉันออกภายในเวลาไม่นาน ว่าฉันไม่ได้เข้มแข็งเหมือนที่แสดงออกไป
และหลายครั้ง ที่เขารับรู้ถึงความอ่อนแอที่อยู่ในหัวใจของฉัน
ฉันเป็นคนที่กลัวความมืดจนขึ้นสมอง และชอบฝันร้ายอยู่เสมอ และบางครั้ง ฝันนั้นก็ทำฉันนอนไม่หลับ...ทั้งคืน หรือไม่ก็หลับ ๆ ตื่น ๆ เช้ามาก็คราบน้ำตาเต็มใบหน้า
ความหวาดกลัวแบบเด็ก ๆ ที่ไม่มีทางเกิดขึ้นในตัวของคนที่เรียนวิทยาศาสตร์และโตจนป่านนี้
ฉันรู้สึกเหมือนฉันได้คุยกับพ่อ ที่ไม่เคยมีเวลาว่างให้ฉันเลยในแต่ละวัน
ได้คุยกับพี่ชาย ซึ่งฉันใฝ่ฝันว่าจะมี
ได้บอก ได้เล่า ถึงความหวาดกลัวที่มีอยู่เต็มหัวใจและความรู้สึก
ฉันคิดแค่นั้นจริง ๆ
แต่ฉันก็ลืมไป ว่าเขาไม่ใช่พ่อ ไม่ใช่พี่
แต่เขาคือผู้ชาย ที่ฉันไม่สามารถยุ่งเกี่ยวได้ตามหลักการของอิสลาม
ฉันลืม! ลืมที่จะใคร่ครวญ! ถึงความไม่ถูกต้องนั้น
เลยทำให้ฉันแสดงถึงความเป็นตัวตนที่แท้จริงออกไป โดยไม่คำนึงถึงความเหมาะสม
ฉันไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ เขาถึงได้แสนดีกับฉันอย่างนี้
แต่สำหรับฉันแล้ว เขาเหมือนพ่อ ที่ช่วยปลอบฉันเวลาที่ฉันหวาดกลัว เวลาที่ฉันฝันร้ายเหมือนตอนเด็ก ๆ และฝันจนกระทั่งเป็นผู้ใหญ่
การที่เขารู้และเข้าใจฉัน มันทำให้ ฉันทั้งตกใจและดีใจ
ตกใจ เพราะสิ่งที่เราเคลือบด้วยความนิ่งเฉยมาโดยตลอด มีคนมองเห็นสิ่งที่เราปกปิดไว้
ดีใจ เพราะอย่างน้อย ก็มีคนเห็นเราในความเป็นจริง โดยที่เราไม่ได้บอกกล่าวอะไรมากมาย
และเขาก็พยายามชี้ให้เห็นว่า ฉันปกติดี การหวาดกลัวแบบเด็ก ๆ นั้น แก้ไขได้ ไม่ได้เลวร้ายอะไรมาก
เขาทำให้คนที่หวาดกลัวการปิดตาอย่างฉัน กล้าที่จะสัมผัสกับความมืด
ทำให้คนที่กลัวแบบไม่มีเหตุผล ยอมรับและลืมตาดูความเป็นจริงได้
สำหรับฉันแล้วเขาคือผู้มีพระคุณ
และที่สำคัญ เหนือสิ่งอื่นใดทั้งหมด เขา ทำให้ฉัน หัวเราะได้
ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีนัก ฉันรู้ตัวอย่างนั้น ถึงแม้ว่าหลายครั้ง ฉันจะได้ยินคำเยินยอจากคนอื่นในแง่ที่ดีก็ตาม
ซึ่งนั่นก็เป็นแรงบันดาลใจหนึ่งที่ทำให้ฉันพยายามปรับปรุงตัวเองอยู่เสมอ
เพื่อที่ให้ตัวเองได้เป็นไปตามที่คนอื่นพูดอย่างสมบูรณ์แบบ
ถึงแม้ว่าฉันจะบอกตัวเองให้ปรับปรุง แต่มันก็มีหลายครั้งเหมือนกันที่ฉันพลั้งเผลอ
ทั้งโดยเจตนาและไม่เจตนา ทั้งที่ไตร่ตรองไว้ดีแล้ว และไม่คิดใคร่ครวญ
แต่ในความพลั้งเผลอนั้น บางครั้งฉันก็ชนะนัฟซูตัวเองได้
แต่นั่นมันก็ไม่เสมอไป และยิ่งนานวัน ฉันก็พ่ายแพ้มันทุกที
ฉันรู้ตัวดี...ว่าบางครั้ง ฉันก็ทำตามอารมณ์ใฝ่ต่ำของตัวเอง เพียงเพราะ ฉันอยากให้ตัวเองได้หัวเราะบ้าง
และฉัน...ก็รู้ตัวเหมือนกัน ว่านอกจากตัวเองจะตกต่ำแล้ว ฉันก็ดึงผู้ชายที่ดีคนหนึ่งให้ตกต่ำ เพราะฉันด้วย
ผู้ชายคนหนึ่ง...ที่ไม่เคยไปไหนกับผู้หญิงสองต่อสองกลับต้องมาเริ่มต้นทำสิ่งนั้นเพราะฉัน
ผู้ชายคนหนึ่ง....ที่ไม่เคยที่จะหัวเราะกับผู้หญิงคนไหน ด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความสนุกสนาน ฉันเป็นคนเริ่มต้นให้เขากระทำ
ผู้ชายคนหนึ่ง...ที่หลีกเลี่ยงการยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงมาโดยตลอด กลับต้องมาหาอะไรมาทำ เพื่อที่จะให้ฉันหัวเราะได้
ผู้ชายคนนั้น...เริ่มต้นทำในสิ่งที่ไม่ดีเพียงเพราะฉัน เป็นสาเหตุ!
และเขา...ก็ทำให้ฉันหยุดเศร้า ทำให้ฉันยิ้มได้ ทำให้ฉันหัวเราะ และทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัย
ส่วนฉัน...ทำให้เขาต้องทำฟิตนะฮ ทั้ง ๆ ที่ไม่เคย ทำให้เขาโดนคนอื่นมองในแง่ลบ
และฉันก็รับรู้ถึงความอึดอัดของเขาดี...
และเขาคงคิดว่า...มันคงจะใจดำจนเกินไป
หากจะทิ้งให้ฉันต้องต่อสู้กับคนอื่นเพียงลำพัง
ฉันแค่เหงา เพราะฉันเป็นคนไม่ชอบเที่ยวเตร่ข้างนอกเหมือนคนอื่น ๆ
ฉันแก้ตัวให้ตัวเองเสมอเวลาทำความผิดทุกครั้ง ยังไงมันก็ไม่ใช่ความผิดมากมาย
ฉันแค่เหงา... ฉันให้คำตอบกับตัวเองได้...
แต่ฉัน...คงแย่...หากฉันต้องตอบคำถามนี้กับอัลลอฮหลังจากที่ฉันหมดลมหายใจไปแล้ว
เห็นที...ฉันคงต้องหยุดตั้งแต่ตอนนี้...เพราะฉัน...คงจนปัญญาที่จะตอบคำถามกับผู้ทรงตอบแทน...ทุกการกระทำของฉันได้
ถึงแม้ว่าจะเหงา...
ถึงแม้จะไม่ได้ยิ้ม...
ถึงแม้จะไม่ได้หัวเราะ...
ถึงแม้จะฝันร้าย...
แต่มันก็แค่บททดสอบในโลกนี้....
ที่ความทรมาน ความทุกข์ เราพอที่จะทนได้
แต่...หากเป็นความทุกข์ในโลกหน้านี่ซี
คงทรมานหลายพันเท่า ที่ต้องทนเจ็บปวด
ความเห็น (6)
อัสลามูอาลัยกุม
แวะมาเยี่ยมเยียนครับ
วาอาลัยกุมมุสลามค่ะ อาจารย์จารุวัจน์ شافعى เพิ่งสมัครสมาชิก
ยังงง ๆ อยู่ค่ะ...^_^
Assalamualaikum
- น้องซิลเวียแวะมาให้กำลังใจค่ะ
- บททดสอบมีรอบด้าน..เมื่อผ่านมาแล้วจึงจะยิ้มออกได้ค่ะ
- สู้..สู้ ค่ะ
สวัสดีค่ะ
แวะมาเยี่ยมชมนะคะ
ขอบคุณค่ะ
- ว่าแต่ทีมงานมาเขียนบล็อกกันหมดแล้วใครจะอยู่โพสต์ในฟอรั่มคะเนี่ย ..อิอิ
เหมือนเรื่องราวของหนูเลยค่ะ ตอนนี้หนูคิดถึงคนคนนั้นมาก ถึงแม้ว่าหนูจะมีครอบครัวแล้ว แต่ก็ยังอดเป็นห่วงเขาไม่ได้เพราะทราบข่าวว่าเขาทำงานหนัก เป็นกำลังใจให้พี่นะค่ะ เขียนได้เหมือนเรื่องจริงเลย