เมื่อเช้าผมซื้อปิ้งไก่ไม้ละห้าบาทมาสามไม้ พร้อมกับข้าวเหนียวหนึ่งห่อ
ระหว่างทางผมก็บ่นเพ้อกับตัวเองไปว่า
เจ้าไก่เอย.. เจ้าจะรู้ไหมนะว่าค่าตัวของเจ้านั้นแสนถูก
ชีวิตของเจ้านันถูกแบ่งซอยออก เหลือราคาเพียงไม้ละห้าบาท
ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าชีวิตของเจ้าตกมาเป็นกรรมสิทธิ์ของเหล่ามนุษย์อย่างพวกฉันตั้งแต่เมื่อไหร่
อ้อ ไม่ใช่เพียงแต่เจ้าสินะ
ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างก็ถูกมนุษย์ถือกรรมสิทธิ์ตีตราครอบครองไปแทบจะหมดสิ้นแล้ว
ไม่ว่าสิ่งมีชีวิตหรือไม่มีชีวิต ต่างก็ถูกตีคุณค่า ตีราคามั่วซั่วไปหมด
เหมือนเป็นวัตถุดิบให้มนุษย์นำมาเล่นเกมเศรษฐีกันอย่างบ้าคลั่ง
ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ ว่าฉันจะทำอะไรได้บ้าง เพื่อให้คนได้ฉุกคิดถึง "ความอปกติ" ที่เป็นอยู่นี้
ฉันรู้แต่เพียงว่า ในตอนนี้
ฉันอยากจะขอโทษและขอบคุณเธอเหลือเกิน เจ้าไก่เอย...
ง่ำ
สวัสดีค่ะคุณอโลหะ
ต่ออีกรอบค่ะ คือเมื่อกี่พูดถึงเข้ามาคนแรก ก็เลยต้องรีบกดบันทึกก่อนค่ะ "จอง" เกรงว่าจะไม่ได้เป็นคนแรกจริง...อิอิ
เห็นชื่อที่สอง...เอ้า..เสมสิกขาลัย เอ...หนอทำไมนะถึงชื่อคล้องกับสำนักเราอีก "เขลางค์สิกขาลัย" เชิญเยี่ยมบ้านครูตาฟรีค่ะ ไม่คิดตังค์ ฮา...