อยากหวนอดีต...กลับเป็นนักเรียนพยาบาล(ในหอ)
เมื่อวันก่อนขณะรอเข้าห้องน้ำในห้องผ่าตัด ฉันปีนไปนั่งบนโต๊ะยาวหน้ากระจกแต่งตัว ห้อยขาแกว่งไปมา รอห้องน้ำว่าง แล้วเลยมองไปทางขวามือ เห็นน้องผู้ช่วยพยาบาล 3 คน ใส่ชุดพยาบาลขาว หมวกพยาบาลขาว ยืนแปรงฟันเรียงกันหน้าอ่างล้างมือสามอ่าง... ตั้งแต่เป็นวิสัญญีพยาบาล ฉันใส่หมวกและชุดขาวพยาบาลนับครั้งได้...
ฉันมองเห็นหมวกขาว สามใบเรียงกัน ขยับไปมานิดๆ... ทำให้ฉันอดเผลอนึกถึงอดีตไม่ได้... มีความสุขพิลึก
น้องคนหนึ่งออกจากห้องน้ำมาเรียกฉัน
“พี่ติ๋ว... ห้องว่างแล้วค่ะ”
“โอ...ขอบคุณค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ... พี่กำลังมีความสุขกับหมวกพยาบาล”
ฉันกับน้องๆคุยกันเรื่องหมวกพยาบาล พวกเธอวิพากษ์วิจารณ์เรื่องเนื้อผ้าของหมวก ความพอดีกับศีรษะที่ใส่ ความกระชับ และการดูแลรักษา
ฉันบอกน้องๆว่า
“สมัยพี่เป็นนักเรียนพยาบาลที่จุฬาฯน่ะ หมวกพยาบาลนี่ต้องใช้หมวกยี่ห้อไนติงเกลเท่านั้นนะ”
“โน่น...ต้องไปซื้อถึงบางลำพู พาหุรัตโน่น จะมีขายอยู่ร้านเดียว... ชื่อร้านอะไรจำไม่ได้แล้ว ....”
“ว่าแล้วก็นึกถึงอดีต... นี่อีก... ชุดว่ายน้ำ ตอนสมัยพวกพี่เรียนวิชาว่ายน้ำ ชุดว่ายน้ำต้องยี่ห้อ Speedo เท่านั้นนะ one-piece แบบขาเว้าถึงระดับสะโพก ยังไม่เว้าถึงเอวนา ขนาดต้องฟิตแนบตัว ยานโทงเทงไม่เอา สมัยก่อนน่ะยี่ห้อนี้เป็นเกรดA แพงหูฉี่”
“ชุดเค้านี่...อื้อฮื้ออออ....แนบตัว ไม่มีคัฟฟองน้ำด้วยนะ เนื้อผ้าล้วนๆ...เนียน แนบเนื้อ ชี้โน่น ทิ่มนี่ให้เห็นกันจะจะ”
น้องๆหัวเราะ
...เค้ามีเหตุผลว่า เวลาว่ายน้ำเราต้องการความคล่องตัว ไม่ต้องรุงรังกับอะไรที่ไม่จำเป็น ชุดที่เป็นกระโปรงไม่ต้องพูดถึงเลย อาจารย์ที่สอนจึงเลือกให้ใช้ยี่ห้อนี้เท่านั้น เพราะทน กระชับ และยืดหยุ่นดี ใส่พร้อมกับหมวกของ Speedo ด้วยเช่นกัน เก็บผมให้เรียบร้อยก่อนลงสระ ไม่งั้นอุดตันท่อน้ำวน และเวลาตะแคงหน้าหายใจก็จะไม่สะดวก
แล้วก่อนลงสระว่ายน้ำ พวกเรานักเรียนพยาบาล ก็ใส่ชุดว่ายน้ำ วาบหวิว ยืนเรียงกันเป็นแถวหน้ากระดานรอบสระ ในรุ่นนั้นน่ะถ้าจำไม่ผิด 124 คน ใครเป็นกันยังไง ก็เห็นกันไปหมด ไอ้คนมีอะไรอวดเพื่อนก็ดีไป ดูออกจะภูมิใจ แต่ไอ้คนที่ไม่มีอะไรจะอวด ก็แอบโกรธอาจารย์ว่าไม่ปล่อยลงสระซะที
จำได้ว่าคราวแรกไปยืนรอบสระว่ายน้ำของจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย โก้ซ้า.....แต่จำไม่ได้แล้วว่าคณะไหนบ้างที่อยู่ใกล้... เพราะเอาแต่ก้มหน้ากันงุดๆ เหนียมอายกันด้วยไปจากบ้านนอก แต่ไอ้เพื่อนๆที่มันอยู่กรุงเทพนอยู่แล้ว ไม่เห็นมันจะรู้สึกอะไรกันเลย จะว่าไปก็ไม่รู้จะอายใครเหมือนกัน เพราะทั้งสระวันนั้นก็มีอาจารย์ที่สอนเป็นผู้ชายอยู่คนเดียว
...ยังต้องวอร์มกันอีก นั่งขอบสระเตะขาให้ขาเหยียดตรง ปลายเท้างุ้ม... พร้อมได้ที่ก็ลงสระ เกาะขอบสระตีขากันอีกหลายยก
นั่นรู้สึกจะเป็นครั้งเดียวที่ใช้สระของจุฬาฯ ที่เหลือก็ไปที่ YWCA เวลาจะไปเรียนก็นั่งรถของวิทยาลัยไป...ขอให้ได้ออกนอกหอ นอกวิทยาลัย ก็เป็นพอละ...สนุ๊กสนุก...พอชักว่ายน้ำเป็นก็ชักติดใจ ออกจากหอทุกเสาร์-อาทิตย์เพื่อฝึก... เอาจนเป็น แม้ว่ายได้ไม่สวยแต่ก็พอกล้อมแกล้มได้ออกกำลังกายไม่อายใครเวลาลงสระ ติดแต่ท่าผีเสื้อเท่านั้นที่ว่ายไม่เป็นและไม่พยายามหัด เพราะหุ่นไม่ให้
...เพื่อนเราได้แฟนเป็นอาจารย์สอนว่ายน้ำที่สระไปคนหนึ่ง แต่เราไม่ได้อะไรติดมือกลับมานอกจากว่ายน้ำเป็น
ว่าแล้ว ก็อยากไปยืนขอบสระเป็นหมู่คณะอีก...เฮ้อ....
...เป็นผู้ เป็นคนได้ทุกวันนี้นอกจากบุรพการีและครูบาอาจารย์แล้ว ก็เพราะวิชาชีพพยาบาลโดยแท้...
...อ้าว...ลืมเข้าห้องน้ำ
ความเห็น (3)
ให้หลับไปเป็นนักเรียนอีก ??? ม่ายอาว....เด็ดขาด
คิดถึงความหลังมันก็มีอะไรให้ชื่นใจอยู่หรอกค่ะ
ทั้ง เพื่อนร่วมชั้น (เพื่อนทั่วไปและเพื่อนเลิฟ) พี่ๆ (มีทั้งแสนใจดีและแสนโหด) และน้องๆ (ที่น่ารักและน่าหยิก)
รวมถึงอาจารย์ที่แสนรัก และแสน....เกรง.....กลัว
แต่ถึงอย่างไร ถ้าเลือกได้ว่าจะหมุนนาฬิกาชีวิตกันใหม่ได้ จะเลือกเป็นพยาบาลไม๊....
นาทีนี้ยังตอบว่าเลือกค่ะ เลือกเป็นพยาบาลแน่นอน ใครจะว่าอย่างไรก็แล้วแต่
ไม่ได้มีอุดมการณ์อะไรสูงส่ง เพียงแต่พอใจชีวิตที่ได้เป็นผู้ให้มากกว่าผู้รับ
ชีวิตพยาบาลมีแต่ให้คุณกับทุกคน ไม่มีโทษจะให้ (เป็นปรัชญาเกินไปไม๊เนี่ย...)
ภูมิใจชีวิตที่ผ่านมาและภูมิใจชีวิตที่จะใช้ในอนาคตค่ะ
คิดถึงเรื่องเก่าเเต่หนหลัง ระวังเขาจะว่าเรา...นะคะพี่ติ๋ว มาเเสดงความยินดีย้อนหลังกับ APN คนล่าสุดของโรงพยาบาลศรีนครินทร์ค่ะ
คงยังไม่สายเกินไปนะคะ
หวงเฟยหงส์
อื่ม เมื่ออายุคนเรามากขึ้น
ก็ชอบกินของขม ชมเด็กสวย
รวยความหลัง เป็นธรรมดา
อย่าไปยึดติด ปล่อยวางซะ
ขอบอก
ไปละ