เรื่องเล่าจากศิษย์ที่อินเดีย

คิดถึงลูกๆๆ ที่ห่างหายกันไป แต่ก็ยังคงติดตอกันทางจดหมาย

กราบสวัสดีอาจารย์ที่เคารพ   ก่อนอื่นต้องกราบขอโทษอาจารย์ด้วยนะ ครับ ที่ไม่ได้ตอบอีเมลล์วันนั้นที่อาจารย์เขียนมาหาผม เพราะว่าผมอยู่ในครอสเรียน เค้าห้ามแตะคีย์บอร์ตก่อนได้รับอนุญาต ถ้าผมแตะเค้าจะรู้ว่าผมเล่นอะไรอยู่ เลยไม่กล้าตอบกลับครับ.   ส่วนครูต๋อม ผมเป็นห่วงมากเลยนะครับ ทำงานหนักไม่เคยได้พักเลย จะ เมกมันนี่ ไปถึงไหนครับ ผมอยากให้ครูต๋อมพักผ่อนบ้างครับ คุณครูก็เหมือนกันนะครับ ส่วนน้องอาร์ตตี้นั้น ผมคิดถึงมากเลย ที่บอกว่าเดินได้แล้ว ผมดีใจมากครับ ดีใจมากจริงๆ เพราะที่ผมเห็นน้องตอนสุดท้ายที่บ้านผมตอนที่คุณครูพามางานบายศรี สู่ขวัญ ผม ตอนนั้น น้องยังนอนแล้วก็เป็นทารกอยู่มาก แสดงให้เห็นว่าตอนนี้ผมได้มาที่นี่ก็นานโขแล้ว จนน้องเดินได้แล้ว ผมอยากไปจูงน้องเดินจังครับ ส่วนน้อง อิงค์นั้น คงโตขึ้นมาก แล้วก็สวยเหมือนคุณแม่เสยสินะครับ ตอนนี้บ่นอยากเป็นอะไรครับ ?   ผมอยู่ที่นี่เรียนภาษาอังกฤษอย่างหนัก มาก ครูที่นี่โหดกว่าที่ไทยมากครับ เข้าช้าสิบนาที ถือว่าขาดทั้งวัน ไม่มีใบประกาศให้ถ้าสอบไม่ผ่านขั้น ไม่ให้ออกนอกห้องเรียนก่อนได้รับอนุญาต ไม่ให้โทรศัพท์รบกวนในห้องเรียน ถ้าจับได้ ยึดแล้วไม่คืน (เอาไปบริจาค) กฏเยอะมากครับ ฉนั้น ผมต้องระวังตัวมากครับ โดยที่มาในนาม พระองค์ท่านฯ แล้วด้วย ยิ่งต้องทำตัวให้ดี และระวังให้มากๆครับ เพราะผู้หลักผู้ใหญ่เค้ารู้จักว่าผมมาในนามอะไร เค้าก็เรียกไปคุยด้วย ซึ่งต่างจากเด็กชาติอื่นๆที่ไม่มีโอกาสได้เข้าพบผู้ใหญ่ของวิทยาลัยเลยครับ.   ผมอยู่ที่นี่ต้องพึ่งตัวเองทุกอย่าง ครับ ภาษาอังกฤษ ที่มีอยู่น้อยนิดต้องเอาออกมาให้หมดในการเอาชีวิตรอด ทำอะไรเองทุกอย่าง ถามทาง กินข้าว ไปหาตำรวจ ต่อวีซ่า ฯลฯ ผิดบ้างถูกบ้าง แต่ก็เป็นประสบการณ์ที่ดีที่น่าจดจำครับ รู้ไหมครับว่า ตอนนี้ภาษาไทยผมเลอะเลือนหมดแล้วครับ ถึงขั้นกับถามเพื่อนว่า อ"อะไรแอบแฝงในขมปัง" ทั้งไท่ต้องถามว่า อะไรอยู่ข้างในขนมปัง "กินเพื่อลดความกระหาย" ทั้งๆที่น่าจะพูดว่า กินเพื่อลดความหิว ฯลฯ สะกดภาษาไทยผิด พูดไทยผิดสถานการณ์ คิดคำภาษาไทยไม่ออกที่สำคัญ ตอนนี้ฝันยังฝันเป็นอังกฤษเลยครับ ที่นี่หากินเนื้อสัตว์ยาก กินแต่ผัก จนผมฝันว่า "กิน ลาบ ที่ทำมาจากผักแทนเนื้อ ไม่ใช่ลาบเนื้อ แต่เป็นลาบผัก" ผมแทบบ้าครับ ตอนนี้..แต่ผมก็คิดว่าอีกไม่นานก็คงอยู่ตัวเองครับ อจารย์ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับแล้วก็อาจารย์รักษาสุขภาพนะครับ ผมก็จะรักษาสุขภาพเช่นเดียวกันครับ     ด้วยรักและเครพ คิดถึงเสมอ ฤทธิไกร สอนสุภาพ

[พิกุล]

• อยากให้น้องๆได้มาอ่านและเก็บเป็นตัวอย่าง
• ในการดิ้นรน ได้จ่อสู้
• นี่แหละชีวิตจริง
• คนจริงเท่านั้นที่ผ่านอุปสรรคได้โดยดี
• ฝากภาพน้องมาให้ดูนะ
• 

[ฤทธิไกร]

คิดถึงมากครับ

อาจารย์ และน้องๆ

เด๋วกลับไทยตอนไหน

จะไปเยี่ยมนะครับ

ปล. รูปวาดสวยมากครับ

[พิกุล]

• ตอนนี้น้องๆกำลังวาดภาพห้องคณะกรรมการนักเรียน
• และปรับปรุงห้องfriend corner
• เสร็จวันไหนเดี๋ยวส่งภาพให้ดูจ้ะ
• น่ารักๆๆๆเลย