ฉันชื่อบุษบา...นิยายแห่งชีวิตของหมาน้อยลายจุด
ฉันชื่อบุษบา...นิยายแห่งชีวิตของหมาน้อยลายจุด
ฉันเป็นหนึ่งชีวิตที่ต้องเกิดมาบนโลกใบใหญ่ๆใบนี้ ฉันเป็นหมาน้อยเกิดมาตัวขาวๆหลังจากนั้นไม่กี่เดือน ก็เริ่มมีจุดดำๆขึ้นตามตัวของฉัน ฉันสวยน่ารัก ใครๆก็อยากรับฉันไปเลี้ยงดู
แต่ฉันโชคไม่ดีเหมือนอีกหลายตัว ฉันเป็นโรคผิวหนังเป็นขี้เรื้อนเหม็นและขนร่วง เจ้านายฉันไม่รักฉันแล้ว เขาเอาฉันไปทิ้ง... ทิ้งไว้ข้างถนน
ฉันต้องหนีไปแอบที่ข้างซอกตึกในเมืองใหญ่ โอ้! ฝนตกแล้ว...แล้วฉันจะทำอย่างไร? ตัวฉันเปียก...เปียกหมดแล้ว หนาว...หนาวจัง ฉันคงต้องตายแน่แท้ ฉันกลัว...กลัวมาก
ฉันไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น แต่โชคฉันยังดี...โชคดีที่มีคนใจบุญมาช่วยฉัน เธออุ้มฉันใส่รถยนต์ป้ายแดง รับฉันไปเลี้ยงดู และพาฉันไปหาหมอเพื่อรักษาโรคผิวหนังของฉันจนหายดี
ฉันสวยขึ้น น่ารัก ใครๆเห็นใครก็ชอบ ฉันกลับมาเป็นขวัญใจของนายคนใหม่ ซึ่งดูแลฉันเป็นอย่างดี ด้วยที่ฉันยังเด็ก ที่ชอบซุกซนตามประสา ฉันลืมบอกไปว่านายใหม่ของฉัน มีเพื่อนๆอีก สองสามคนที่อยู่บ้านหลังนี้ ฉันชอบเล่นกัดถุงเท้า กัดรองเท้าของเพื่อนๆนายใหม่ของฉัน เขาโกรธมากและไม่อยากให้ฉันอาศัยอยู่ที่นี่อีกแล้ว
ฉันต้องย้ายออกจากที่นี่ เพราะมีข้อสรุปจากในที่ประชุมของสมาชิกบ้านสาวโสดหลังนี้ ว่า ฉันเป็นตัวปัญหา...
ฉันไปอยู่บ้านใหม่ ใหญ่กว่าเดิม แต่ก็อยู่ได้ไม่กี่วัน เขาไม่อยากเลี้ยงฉัน บอกว่ายุ่งและวุ่นวาย ให้ฉันไปอยู่ที่ฟาร์มเลี้ยงกุ้งที่กลางทุ่งโน้น... อยู่ที่ก็เกือบจะโอเคน่ะ แต่แล้ว เวรกรรมอะไรของฉันน่ะนี่! ...ฟาร์มเลี้ยงกุ้งขาดทุน...ต้องปิดฟาร์ม
เมื่อฟาร์มปิด...เขาพาฉันกลับไปอยู่ที่บ้านหลังใหญ่...ใหญ่มาก แต่ที่นี่มีสมาชิกหมาๆมากมายหลากหลายสายพันธุ์ มีเจ้าถิ่นที่แสนจะดุร้าย ฉันเคยเป็นคุณหนูนี่น่า แย่งอาหารกินไม่ทันหรอก ฉันอดข้าว ไม่มีใครเหลียวแล...ฉันเริ่มผอมและเริ่มเป็นขี้เรื้อนอีกครั้ง...
ฉันโชคดีอีกครั้ง ที่นายเก่าคนที่เก็บฉันมาจากซอกตึกครั้งนั้น เธอแวะมาเยี่ยมฉัน...เพื่อดูว่าฉันอยู่ดีกินดีแค่ไหนกับบ้านใหม่ของฉัน...เธอตกใจมาก เมื่อเห็นว่าฉันผอมโซ...เธอเสียใจที่เธอไม่สามารถจะดูแลฉันได้...เธอทำหน้าที่ติดต่อหาบ้านใหม่ให้ฉันอีกครั้ง...
ฉันได้บ้านใหม่ แล้วฉันอยู่บ้านหลังนี้ ฉันอ้วนท้วน สวยงามน่ารักไม่เป็นขี้เรื้อยอีกแล้ว มีหนุ่มๆมีจีบฉัน ฉันมีลูกแล้วหนึ่งครอกๆละเจ็ดตัว มีคนมาขอลูกฉันไปเลี้ยงจนหมด...
ตอนนี้ฉันแก่มากแล้ว ฉันอายุ เก้าปีกว่า เขาบอกว่าต้องคูณเจ็ดเข้าไปจะได้อายุเท่าคน...เก้าคูณเจ็ด เท่ากับ หกสิบสาม ความจริงแล้วก็ยังไม่แก่เท่าไหร่หรอกน่ะ...แต่ชีวิตฉันต้องระหก...ระเหิน...ฉันป่วยอีกครั้ง ครั้งนี้ฉันไม่ไหวแล้ว...ไม่ไหวจริงๆ...
ฉันขอลาก่อนน่ะ ชาติหน้ามีจริงฉันขอเกิดใหม่ให้ชีวิตดีกว่านี้น่ะ...
สุดท้ายนี้ฉันอยากฝากบอก...ให้คนอยากเลี้ยงสัตว์(หมา)ด้วยน่ะ หากคุณไม่พร้อม กรุณาอย่านำมาเลี้ยงเลย เพราะคงจะมีอีกหลายชีวิตที่ต้องกลายเป็นสุนัข(หมา)ข้างถนน...คงจะมีน้อยตัวนักที่โชคดี อย่างฉัน...ฉันคือบุษบา...หมาแก่ลายจุด...ขอขอบคุณป้าแอร์ที่เก็บฉันมาจากซอกตึก ขอขอบคุณลุงจามที่รับเลี้ยงดูฉันจนฉันแก่ตาย และขุดหลุมฝังฉันในวันที่ฉันหมดลมหายใจ...................^_^
ความเห็น (20)
แล้วว่างจะมาอ่านค่ะ
มาจองก่อนค่ะ
berger0123สวัสดีค่ะ
•ขอบคุณภาพสวยๆน่ะค่ะ
•บุษบาเป็นน้องหมาที่น่าสงสารค่ะ...เลยอยากจะเขียนบันทึกไว้ ให้หลายๆคนได้อ่าน ไว้เป็นข้อคิด...เมื่อคุณคิดที่จะนำน้องหมามาเลี้ยง
•ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณหนูรี...สงสารหมานะคะ ระหกระเหิน แต่ยังดีมีคนชุบเลี้ยง
เหมือนมีกรรม...ต้องไปอยู่หลายที่...ไม่ต่างกับคน...
แดงสวัสดีค่ะคุณพี่แดง
หนึ่งชีวิตเหมือนกัน...ขอบคุณค่ะ
อ้าว...บุดบาตายแล้วหน่อ...น่าเห็นดูนิ...ยายว่าพรื้อมั่งล่ะ
คุณBigPigสวัสดีค่ะ
ใช่แล้วค่ะ เจ้าบุดตายแล้ว...มันน่าสงสาร...ก่อนจะตาย...ตาก็มองอะไรไม่เห็น...กลับเข้าบ้านไม่ถูก...ต้องอุ้มเข้าบ้าน...ไม่สบายอยู่ไม่กี่วัน ก็หลับตายเอง อย่างสงบ...ยายก็เงียบๆไป..สงสารเจ้าบุด...แต่ก็หมดเวรหมดกรรมแล้วแหละน่ะ
เค้าไปสบายแล้วครับ
หมดเวรหมดกรรม....
เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งค่ะ ถ้าไม่พร้อมจะเลี้ยงมัน ก็อย่าเลี้ยงตั้งแต่แรกจะดีกว่าค่ะ
หมามันก็มีจิตใจ มีความรักเหมือนคนค่ะ แต่มันพูดไม่ได้ค่ะ
รินทร์
สวัสดีค่ะคุณรินทร์
•ขอบคุณน่ะค่ะ เจ้าบุดไปสบายแล้วหมดเวรหมดกรรมแล้ว แต่ก็สงสารและยังคิดถึงมันอยู่
•เจ้าบุดเป็นหมาที่ อินดี้หลานชาย รักมันมาก ถ้ารู้ว่าหมาตาย คงจะร้องไห้เหมือนเคย เพราะวันก่อนเจ้าจูนตาย พอรู้ข่าวก็ร้องไห้ใหญ่เลย
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะberger
ขอบคุณที่แวะมาอีกรอบ ...ขอบคุณมิตรภาพที่แสนดีค่ะ
สวัสดีค่ะคุณหนูรี
มาเยี่ยมชมบันทึกดีๆ นะคะ
อ่านเรื่องนี้แล้วน่าสงสารบุษบาจังค่ะ
ต้นเฟิร์น สวัสดีค่ะ
•ขอบคุณค่ะที่แวะมาเป็นกำลังใจให้...เป็นเรื่องของหมาน้อยตัวหนึ่ง...แต่ให้ข้อคิดกับผู้คนได้เช่นกันน่ะค่ะ...กว่าจะหมดเวรหมดกรรม...
นาง นงนาท สนธิสุวรรณสวัสดีค่ะ คุณพี่นงนาท
ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมและลงชื่อไว้...ขอบคุณที่ช่วยกันอนุรักษ์ประพณีอันดีงามน่ะเจ้าค่ะ
สงสาร บุษบา จังค่ะ เกิดชาติใหม่คงไม่เป็นหมา อีกแล้วมั้ง
สวัสดีค่ะ
•บุษบา เป็นหมาที่น่ารักมาก ฉลาด พูดคุยด้วยก็จะเข้าใจ โดยเฉพาะถ้าเราบอกว่า...กินข้าว...กินข้าว...เร็วๆๆ มันก็จะรีบวิ่งเข้าบ้านทันที ทันใด จนเพื่อนบ้าน ต้องอมยิ้มและพูดว่า...มันรู้เรื่องจริงน่ะนี่
•ขอบคุณค่ะ
ลุงชายบอกเมื่อหลายวันก่อนว่าบุษบาตายแล้ว แต่ถึงตอนนี้ยังไม่กล้าบอกอินดี้เลย เมื่อวานเดินไปโรงเรียนเจอหมาพันธุ์เดียวกับบุษบา อินดี้ยังบอกว่าคิดถึงบุษบาเนอะแม่เนอะ แล้วยังถามอีกว่าแม่ว่าบุษบาน่าจะตายยัง ก็เลยถามเขากลับว่าแล้วถ้ามันตายอินดี้จะเป็นยังไง อินดี้บอกว่าก็เศร้าซิแม่...เลยไม่ได้บอก แค่บอกว่าค่อยกลับไปดูตอนที่ไปบ้านยายแล้วกันนะว่าบุษบาเป็นไงบ้าง ...กะว่าไปถึงบ้านยายแล้วจะโยนให้ป้ารีตอบดีก่า หุหุ
วลักษณ์กมล จ่างกมล
เอ้อ...แล้วจะบอกอินดี้ว่าไงละนี่...
พี่รีเล่าเรื่องอ่านแล้วเศร้าจ้งเลย...ทำให้รู้สึกว่าคนหรือหมามันก็ไม่ต่างอะไรกันเลยนะ ถ้ามีเรื่องเล่าสนุกๆจะเข้ามาอ่านใหม่นะ
สวัสดีค่ะ...ป้อม
•พี่น่ะสงสารเจ้าบุดมากเลยค่ะ...แต่มันโชคดีแล้วล่ะ ไม่เจ็บปวดอีกแล้วหมดเวรหมดกรรมเสียที
ขอบคุณน่ะค่ะ