ตอนที่ 37
ถึงเวลาที่ลูกชายต้องไปโรงเรียน
เมื่อถึงเวลาลูกชายต้องไปโรงเรียน แน่นอนครับตามที่ได้ตั้งใจไว้ให้ไปเรียนที่เดียวกับลูกสาว ผมยังนึกถึงวันที่ไปส่งลูกวันแรก ๆ เมื่อไปโรงเรียนของลูกทั้งสองคนได้ ลูกทั้งสองมีความแตกต่างกันลูกสาวชอบไปโรงเรียนไม่ค่อยมีปัญหาเมื่อถึงเวลาไปโรงเรียน แต่จะมีปัญหาเมื่ออยู่ร่วมกันกับเพื่อนมักจะมีวีรกรรมมาอยู่เรื่อย ๆ จนครูเรียกพบในช่วงไปเรียนแรก ๆ แต่หลังจากขึ้นชั้นประถมแล้วเป็นคนตั้งใจเรียน และเรียนดีมาตลอด
ส่วนลูกชายมีปัญหาตอนจะไปโรงเรียนจะถามทุกวันว่าวันนี้วันอะไรต้องไปโรงเรียนหรือเปล่า ถ้าตอบว่าวันจันทร์ ถึงวันศุกร์ ปล่อยโฮทุกที แกจะถามย้ำอยู่อย่างนั้นการแต่งตัวเพื่อไปเรียนเหมือนไม่อยากจะไปเรียน และเมื่อไปถึงโรงเรียนจะร้องไห้ไม่อยากเข้าห้องเรียนทุกครั้ง ปากก็จะพูดว่าไม่อยากไปเรียน ไม่อยากไปเรียน แต่ก็เดินเข้าโรงเรียนทุกวัน
แต่เมื่อใดที่ถามว่าวันนี้วันอะไรถ้าตอบแกว่าเป็นวันเสาร์ วันอาทิตย์ รู้สึกว่าแกจะดีใจที่ได้อยู่บ้าน เป็นอย่างนี้เกือบ ๆ 3 เดือน ผมยังนึกว่าดีน่ะที่เรียนอยู่ที่เดียวกัน เช้ามีเวลาอยู่กับลูกได้นานหน่อย เย็นก็ไปรับกลับบ้าน
เมื่อเกิดความสงสัยว่าทำไมลูกถึงไม่อยากจะไปเรียน ที่โรงเรียนมีปัญหาหรือไม่ บางวันกลางวันจะแอบไปดูว่าลูกมีปัญหาอะไรหรือไม่ทำไมไม่อยากจะมาเรียน ดูแล้วปรกติทำให้เราหายกังวลไปได้มากว่าที่เรียนไม่มีปัญหา ปัญหาอยู่ที่ตัวลูกเราเองคิดอยู่เหมือนกันว่าเด็กทุกคนคงจะเหมือนกันหมดอยู่ที่ว่าจะใช้เวลาปรับสภาพนานสักเท่าไหร่ ในวันแรก ๆ บางครั้งเห็นลูกของคนอื่นลงไปดิ้นกับพื้น ไม่ยอมเข้าเรียน หนักกว่าลูกเราอีก เขายังใจแข็งทิ้งลูกโดยไม่หันกลับไปดูก็มี แต่บางคนก็อยู่กับลูกจนครูบอกกลับไม่ต้องเป็นห่วงถึงจะกลับ นี่แหละหัวอกพ่อแม่ที่มีความเป็นห่วงเป็นใยลูก
ไม่มีความเห็น