รอยยิ้ม และคำพูดคุย

  

          เช้าวันที่  5  กันยายน  2552  เป็นวันที่เราต้องบมาทำงานตามปกติ  เมื่อมาถึงที่ทำงานเป็นเวลา  07.00 น.  ก่อนทำงานเราก็มีการรับส่งเวรอาการผู้ป่วย  จึงทำให้เรารู้ว่าวันนี้มีคนไข้ที่ต้องเตรียมสลายนิ่ว 1 ราย  ในเวลาประมาณ  13.00 น.  เป็นผู้ป่วยชาย  อายุประมาณ  35 ปี  พอถึงเวลาที่ต้องส่งผู้ป่วยขึ้นห้องผ่าตัดเพื่อทำการสลายนิ่ว  ในขณะที่เข็นผู้ป่วยไปนั้นดิฉันได้สังเกตเห็นว่าผู้ป่วยมีความกังวล  ดิฉันเลยถามผู้ป่วยว่ากลัวไหม  ผู้ป่วยบอกว่ากลัว  ดิฉันจึงบอกและพูดคุยกับผู้ป่วยว่าไม่ต้องกลัว  ใจเย็นๆ  เดี๋ยวทำแล้วก็หายปวด 

         พอถึงห้องผ่าตัดก็ส่งผู้ป่วยเข้าห้องผ่าตัดก่อนที่ดิฉันจะออกจากห้องผ่าตัด  ดิฉันได้เรียกชื่อผู้ป่วย  พร้อมยิ้มให้และพูดว่า  “โชคดีนะคะ  ไม่ต้องกลัว  เสร็จแล้วเดี๋ยวจะขึ้นมารับกลับห้องพัก”  หลังจากนั้นดิฉันได้หยุดงานไป  1  วัน  มาทำงานในวันรุ่งขึ้นดิฉันก็เข้าไปทำหัตถการให้ผู้ป่วยตามปกติ  ผู้ป่วยรายนี้ได้ทักทาย  และถามดิฉันว่า  เมื่อวานไม่เห็นมาทำงานเลย  ให้ญาตินำของมาฝาก  ดิฉันกล่าวขอบคุณ  และบอกว่าไม่เป็นไร  ซึ่งทำให้ดิฉันคิดว่าแค่รอยยิ้ม  การพูดคุยทักทายของเราก็สามารถทำให้ผู้ป่วยรู้สึกสบายใจ  และคลายความกังวลใจได้มาก

 

 

                                                                     คุณจำเนียร            เขียวหวาน

                                                                         ผู้ช่วยพยาบาล  Ward 2

 

 

[นาย สุธี เอกอภิสิทธิ์]

เห็นด้วย

รอยยิ้มและคำทักทายเล็กๆๆน้อยๆที่เกิดขึ้นแต่กลับกลายเป็นกำลังใจที่ยิ่งใหญ่ของใครบางคน