มิตรภาพ
วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งในการทำงาน ดิฉันเข้างานในเวรบ่าย (15.00 น.) ได้พบผู้ป่วยและญาติรายหนึ่ง ผู้ป่วยรายนี้มาด้วยอาการอ่อนเพลีย ไม่มีแรง ผู้ป่วยเป็น CA (มะเร็ง) ระยะสุดท้าย กินอาหารไม่ได้ ใส่สาย Feed อาหาร ขยับตัวไม่ได้ ต้องพลิกตะแคงตัวทุก 2 ชั่วโมง แต่คนไข้ยังพอรู้ตัว เวลาเข้าไปทำหัตถการให้ คนไข้จะขยับปากและกระพริบตาตอบสนองตลอด
ในเวรบ่ายดิฉันเข้าไปทำหัตถการต่างๆ ให้ตามปกติเหมือนทุกวัน แต่ในช่วงเวลาประมาณ 22.00 น. คนไข้เริ่มไม่รู้สึกตัว หายใจเหนื่อยขึ้น แพทย์ได้ขึ้นมาดูและแนะนำญาติว่าควรใส่ท่อช่วยหายใจ และย้ายผู้ป่วยเข้าห้อง ICU แต่ญาติปฏิเสธ เพราะต้องการให้ผู้ป่วยหลับไปอย่างสงบและไม่ทรมาน ดิฉันและพี่ๆ ในแผนกเข้าดูแลผู้ป่วยทุก 30 นาที ดิฉันเข้าไปพบญาตินั่งร้องไห้จึงให้กำลังใจ และปลอบโยนโดยการพูดคุย และในเวลาประมาณ 02.00 น. ผู้ป่วยได้เสียชีวิต ญาติร้องไห้ทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรบ้าง ดิฉันเลยอธิบายว่า “เดี๋ยวทางเราจะเช็ดตัวแต่งตัวให้ผู้ป่วย อีกประมาณ 2 ชั่วโมง ให้ญาติติดต่อที่บัญชี และเตรียมเสื้อผ้าผู้ป่วยมาให้เพื่อที่จะแต่งตัวให้ผู้ป่วยด้วยนะคะ”
พอถึงเวลา หลังจากได้จัดการเช็ดตัวให้คนไข้เรียบร้อยแล้ว ญาติยกมือไหว้และใส่ซองให้ ดิฉันไม่รับและบอกว่า “เป็นหน้าที่ของเราอยู่แล้ว” ญาติจึงรู้สึกปลื้มใจ และประทับใจในการทำงานของเราและกล่าวขอบคุณตลอด ทุกครั้งที่เจอญาติที่ตลาดก็จะทักทายพูดคุยกันเสมอ ดิฉันรู้สึกประทับใจและภูมิใจที่ได้ทำหน้าที่ช่วยเหลือผู้ป่วยและญาติที่เข้ามารับบริการที่โรงพยาบาลของเรา
คุณจันทิมา ต่วนเครือ
ผู้ช่วยพยาบาล Ward 2
ความเห็น (2)
ขอบคุณมากค่ะ ที่มาให้กำลังใจ