ความเงียบเหงา

                ยามค่ำคืนที่มืดมิด  ถนนสองข้างทางมีแต่ความเงียบสงัด  เสียงจักจั่น  เรไร  ร้องเรียกท่ามกลางแสงไฟที่ส่องสว่างบนพื้นถนน

                ชายวัยยี่สิบสี่  รูปร่างสูงผอม  ใบหน้าแฝงด้วยความเศร้า  แววตาหม่นหมอง  ขี่จักรยานคู่ใจ  ฝ่าความมืดจุดหมายสู่โรงพยาบาลซานคามิลโล  ท่ามกลางความสับสนวุ่นวายสายตาคู่นั้นมองหาใครสักคนที่จะพูดคุยด้วย  ทันใดนั้นชายคนนั้นได้พบกับข้าพเจ้า  ข้าพเจ้ายิ้มให้  ชายคนนั้นกล่าวสวัสดี  และได้สนทนากับข้าพเจ้า  จึงพอทราบว่าเขาเคยประสบอุบัติเหตุด้านสมอง  ได้รับการผ่าตัดเมื่อหลายปีก่อน  จึงทำให้เขาพูดช้า  คิดช้า  จึงไม่ได้เรียนหนังสือ  ไม่ได้ทำงาน  อยู่บ้านกับครอบครัว  ช่วยแม่ค้าขาย 

                พอเริ่มดึก  เขาก็ขอตัวกลับบ้าน  และบอกว่าจะมาใหม่  “ผมดีใจที่มีคนคุยกับผม”  เขาพูดและเดินจากไป

                หัวค่ำของวันใหม่  ชายคนเดิม  เดินมาพบกับข้าพเจ้าพร้อมถุงที่บรรจุส้มผลเล็กที่เหี่ยวเฉาส่งข้าพเจ้า  “ผมตั้งใจซื้อมาฝากครับ”  ข้าพเจ้ายิ้มและกล่าวคำขอบคุณ

                เขาจะแวะเวียนมาบ่อยครั้ง  พร้อมมีของฝากข้าพเจ้าทุกครั้ง  แม้วันเวลาจะผ่านเนิ่นนานสักเพียงไหน

                จากคนที่เงียบเหงา  เขากลายเป็นคนที่มีรอยยิ้ม  เปี่ยมไปด้วยความสุข  มีความหวัง  มีพลังที่จะดำเนินชีวิตต่อไป

 

 

                                                                       คุณชัชชญา           รุ่งสว่าง

                                                                      ผู้ช่วยพยาบาลแผนก  X - Ray