อุปมาเรื่อง ครู: ขอแค่เป็นผืนดิน อันอุดม

เด็กมีธาตุแห่งการเรียนรู้เฉพาะตน

ประโยคนี้อ้างที่มาไม่ได้ครับ

เข้าใจว่าเคยได้ยินมาจากไหนสักแห่ง ผมพยายามเอามาเรียบเรียงให้มันชัดเจนขึ้นครับ

คือเขาว่า

ครูไม่ใช่เรือจ้าง ที่คอยส่งลูกศิษย์ถึงฝั่งแล้วเขาก็ถีบหัวเรือส่ง

ครูไม่ใช่ช่างแกะสลัก ที่ฉลุเฉลา ไม้ให้ได้รูปทรงที่สวยงาม ไม่ใช่จิตรกร ที่แต่งแต้มลูกศิษย์ที่เปรียบเสมือนผ้าขาว ให้กลายเป็นงานศิลปะ

เขาว่า ครูคือผืนดินอันอุดม สำหรับให้เมล็ดพันธุ์ ได้เติบโต งอกงาม ครับ

ศิษย์ทุกคนมีธาตุแห่งการเรียนรู้ตามแบบของตน มีวิถีและลีลาการเรียนรู้ในแบบของตน

หน้าที่ของครูไม่ใช่การดัดแปลงธาตุแห่งการเรียนรู้นั้น หากแต่ส่งเสริมให้ศิษย์เติบโต งอกงามตามแบบเฉพาะของตน

เมล็ดมะม่วงก็จะได้เติบโตเป็นต้นมะม่วง ออกดอกผลให้สังคมได้กินใช้

ขณะที่บางเมล็ดอาจจะเติบโตเป็นถั่วงอก แต่ด้วยดินอันอุดม เขาจะเป็นถั่วงอกที่สมบูรณ์ที่สุด

มุมมองต่อครูแบบนี้ ผมว่างดงามไปอีกแบบนะครับ