ดุจดาว
ดุจดาว(ชอบชื่อนี้ค่ะ) ดุจดาว

เรื่องเศร้า


วันนี้จึงรู้สึกว่าชีวิตคนเรานี้เอาอะไรแน่นอนไม่ได้เลย เพราะฉะนั้นวันนี้ทำให้คนรอบข้างมีความสุขและทำให้ชีวิตเราดีที่สุดน่าจะดีที่สุดค่ะ

        วันนี้กลับมาจากงานศพของสามีพี่สาว  เห็นพี่สาวร้องให้ก็แอบร้องให้ตาม  การสูญเสียคนที่รัก  คู่ทุกข์คู่ยากเป็นสิ่งที่น่าเศร้าและทรมานมากสำหรับผู้หญิงเรา

        สามีพี่สาวพึ่งจะอายุ  49  ปี เอง  กำลังก่อร่างสร้างตัว  กำลังจะเห็นผลงานที่เค้าร่วมกับภรรยาสร้างมา  คือ  ลูกสาวจบและกำลังทำงานได้ 2  ปี  ส่วนอีกคนกำลังเรียนอยู่ปี 1  พี่เค้ากำลังจะสบายด้วยกัน 

        จริงแล้วสนิทกับพี่สาวคนนี้มาก  เพราะพีเค้าเป็นคนดี  พูดให้กำลังใจและเป็นคนเปิดเผย  จิตใจดี เวลาไม่สบายใจไปคุยกับพี่เค้าจะรู้สึกดีค่ะ  และที่สำคัญดิฉันจำได้   สมัยประถม เด็กๆอายุประมาณ 6-7 ปี  ดิฉันไม่ชอบเรียนหนังสือหรอก  ถ้าไม่ได้พี่คนนี้คงอ่านหนังสือไม่ออกแต่เพราะดิฉันชอบไปเล่นกับพี่เค้า    พี่เค้าชอบอ่านนิทานเล่มละ 1  บาท  ทำให้ดิฉันฝึกอ่านไปกับพี่เค้า  และขอให้พี่เค้าอ่านออกเสียงให้ฟัง  บางครั้งพี่เค้าไม่ว่างต้องทำงานจะพยายามอ่านเอง    ถ้าอ่านไม่ออกจะถามพี่เค้า  พี่ก็จะสอน  และพี่เค้าเรียนเก่ง  แต่สมัยพี่เค้าทางบ้านให้แต่งงานเร็วพี่สาวเลยจบแค่  ปอ. 6   พออายุ  17-18 ปีก็แต่งงาน   แต่เวลาที่ดิฉันกลับบ้านพี่เค้าจะทำเหมือนก่อนที่ดิฉันเป็นเด็กคือ  หาหนังสือมานอนอ่านเล่นกัน  หรือไม่ก็หามะละกอ  มะขาม  มะม่วงแล้วแต่ผลไม้ตามฤดูมาตำส้มตำให้รับประทานในตอนเย็นหรือกลางวันแล้วแต่พี่เค้าจะว่างจากภาระกิจงานครอบครัว   แต่ถ้ากลับบ้านพี่เค้าจะมาเล่นด้วยเกือบทุกครั้ง 

         พอวันนี้ดิฉันทราบข่าวสามีพี่เค้าเสียชีวิตจึงไปร่วมงานศพ   เห็นพี่เค้านั่งหน้าตาเศร้าซึม  ร้องให้  ผมเผ้ายุ่งเหยิง  น่าสงสารพี่เค้ามาก  ดิฉันเข้าไปพูดคุยด้วยและแสดงความเสียใจ  พี่เค้ายิ่งร้องให้  แต่ไม่ได้คุยกับพี่เค้ามากเพราะพี่เค้าต้องต้อนรับแขกในฐานะเจ้าภาพ  ดิฉันคอยนั่งมองดูพี่เค้า  เห็นพี่เค้าเช็ดน้ำตาตลอดเวลา  ยิ่งตอนจะเผาสามีพี่เค้า  เห็นพี่เค้านั่งร้องให้   แอบร้องให้ตามพี่สาว   อยากอยู่เป็นเพื่อนแต่ต้องกลับมาทำงาน    จึงบอกให้ลูกสาวพี่เค้าดูแลแม่ดีๆอยู่เป็นเพื่อนแม่ก่อน  อย่าพึ่งกลับไปทำงาน

      วันนี้จึงรู้สึกว่าชีวิตคนเรานี้เอาอะไรแน่นอนไม่ได้เลย  เพราะฉะนั้นวันนี้ทำให้คนรอบข้างมีความสุขและทำให้ชีวิตเรามีความสุข  รู้จักพอเพียงน่าจะดีที่สุดค่ะ

คำสำคัญ (Tags): #เรื่องเศร้า
หมายเลขบันทึก: 299035เขียนเมื่อ 19 กันยายน 2009 19:41 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 ธันวาคม 2012 13:45 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (6)

เมื่อมีพบก็ต้องมีจาก

แต่เราต้องอยู่เพื่อคนข้างหลัง

วันนี้ผมก็ไปงานศพมา เพียงแต่.. ผู้วายชนม์อายุ 90 ปี 4 เดือน ดังนั้น จึงไม่เห็นความโศกเศร้าในงานเลย

"ชีวิตไม่เที่ยง" สร้างกรรมดีไว้มากๆ ครับ

อีกไม่นานผมคงมีเวลาเขียนต่อ แล้วจะมาบอกครับ ตอนนี้ยังเป็นเทวดาจร แทบไม่ได้นอนบ้านเลย

ตลาดสี่ภาค พัทยาครับ

  • สวัสดีค่ะ
  • แวะมาอ่านเรื่องเศร้า ๆ เห็นใจคนในครอบครัว
  • เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องธรรมชาติ หมดอายุขัยต่างคนก็ต่างไป คนที่อยู่ก็ต้องแบกรับความทุกข์ ความเศร้าต่อไป  เป็นกำลังใจให้นะค่ะ

สวัสดีครับ

@ ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ

ได้ข้อคิดเรื่องการจากพราก

ชีวิตแม้ไม่มาก การจากพรากย่อมเศร้าใจ


พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท