%~%~นี่แหละมันคือประการณ์ชีวิตนะน้องรัก เหอะๆ~%~%
เมื่อประมาณสองเดือนก่อน นาได้รับโทรศัพท์จากทางบ้านว่า น้องชายแท้ๆของนาได้แอบหนีเข้ามาอยู่กรุงเทพฯมาโดยที่ไม่บอกใครเลยค่ะ เอามาแค่กระเป๋าเสื้อผ้าใบเดียว ตังค์ค้ารถก็อาศัยเพื่อนที่มาด้วยกันมา พอน้องมาถึงกรุงเทพแล้วค่อโทรกลับไปบอกทางบ้านว่าตอนนี้อยู่ที่กรุงเทพแล้ว
นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกนะค่ะที่น้องชายสุดที่รักเข้ามากรุงเทพ จำได้ว่าก่อนหน้านี้น้องเคยมากรุงเทพแล้วสองครั้ง ครั้งแรกเดิมทางมาอยู่สมุทรสาคร อยู่ได้แค่เดือวเดียวค่ะคงจะทนชีวิตแบบอยุ่ตัวใครตัวมันในกรุงเทพไม่ไหว อีกอย่างเราเราก็ไม่มีญาติที่รู้จักในกรุงเทพเลยค่ะ ถึงจะมีเราก็คงไม่กล้าไปรบกวนเขาเพราะว่าเขาก็มีครอบครัวและภาระหน้าที่ ที่ต้องรับผิดชอบอยู่แล้ว และเจ้าน้องตัวดีก็ต้องโบกมือลากรุงเทพไปช่วยพ่อกับแม่ทำงานที่บ้านตามเติมค่ะ
ด้วยวัยที่คึกคะนองก็คงอยากจะมาลองให้ชีวิตอยุ่เมืองหลวงบ้าง เห็นแต่ในทีวี โอ้โห ช่างเป็นเมืองที่คนบ้านนอกอย่างเราๆฝันอยากมาอยู่กันเสียจริง...และการมาอยู่ครั้งที่สองก็ไม่นานค่ะ เพียงอาทิตย์เดียวเท่านั้น เจ้าน้องรักก็อยากกลับไปบ้านอีกซะแล้ว
และครั้งนี้ละน่า..ถือว่าเป็นครั้งสำคัญ คนทางบ้านคงคิดในใจว่าอีกไม่เกินหนึ่งเดือนแน่นอนไอ้เจ้านี่ต้องอยากกลับบ้านแน่นอนค่ะ...น้องชายกับเพื่อนที่เดินทางมาจากบ้านเข้าไปทำงานอยู่บริษัทแห่งหนึ่งค่ะ การทำงานไม่มีเวลาตายตัว คือมีงานเมื่อไหร่ก็ก็ต้องไปเมื่อนั้น แม้จะดึกดื่นเทียงคืนก็ต้องไปค่ะ ขั้นแรกเขาให้เข้าไปทำงานในอัตราค่าจ้างเดือน 6000 บาทค่ะ มีโอทีให้ต่างหาก มีที่พักและอาหารในเวลาทำงานให้
เวลาผ่านไปหนึ่งเดือน ปากฏว่าทุกอย่างโดนหักหมดเลยค่ะ เวลาทำงานถ้าเหลืออีก 5นาทีจะครบ ชม. ก็จะให้ไปตอกบัตรก่อน ก็เป็นว่าวันนั้นก็จะไม่ได้ค่าโอทีค่ะ พอตกมาสิ้นเดือนโดนหักค่าโน้นค่านี่ ปรากฏว่า น้องเหลือเงินเดือนแค่ 2900 บาทค่ะ อยู่ไปก็คงไม่รุ่งแล้วละมั้งค่ะอย่างนี้ เหอะๆๆ
และเมื่อประมาณต้นเดือนที่แล้ว(เดือนสิงหาคม) น้องชายก็โทรมาหาว่าได้ออกจากงานแล้วนะ ตอนนี้ไม่รู้จะไปไหน ไม่รู้จักใครที่นอนก็ยังไม่มีเลย...นาพักอยู่หอพักหญิงค่ะ จะพามาที่หอก็คงไม่ได้ค่ะเพราะว่าเขาไม่ให้คนนอกเข้า แต่ก่อนจะเรื่องที่อยู่ก็ต้องนั่งรถยาวไกลไปรับแถวเดอะมอลล์บางแคเลยละค่ะ
นาพาน้องไปเช่าห้องอยู่ไม่ไกลจากแถวนาอยู่มากนักค่ะ แต่นอนไม่มีตังค์เลยสักบาทโชคดีที่เพื่อนให้ยืมตังค์ก่อนให้ไปจ่ายค่าเช่าและค่ามัดจำล่วงหน้าค่ะ จำนวน 3000 บาท และก็หางานใหม่ให้เขาทำ ขั้นแรกของการทำงานต้องเสียค่าประกันก่อน 1500บาท จำนวนเงินไม่ใช่น้อยเลย จะโทรกลับไปขอทางบ้านก็คงไม่ไหว ช่วงนั้นตังค์กู้ออกพอดีเลย ก็เลยได้เงินประกันเข้างานให้เหอะๆ
การทำงานของน้องก็เหมือนจะไปได้สวย รายได้ก็ถือว่าโอเคค่ะ คุ้มกับค่าประกันงานที่เสียไป...จนน้องชายได้เข้าไปรู้จักกับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งทำงานอยู่ในที่เดียวกัน โอเคค่ะ นาก็เห็นผู้ชายคนนี้ บุคลิก การพูดการจาก็ดูเป็นผู้ใหญ่ดีค่ะ สมกับอายุเขาดี ดูเหมือนเขาจะเป็นห่วงเป็นใยน้องชายนาดีมากเลยค่ะ บ่อยครั้งเขาจะโทรมาหานา บอกถึงพฤติกรรม เวลาน้องทำงานว่าเป็นยังไงบ้าง
สิ้นเดือนสิงหาคม เยี่ยมค่ะ!! น้องชายสามารถหาตังค์ได้พอที่จะมาคืนเพื่อนที่ยืมเขาเช่าห้องนั่นละค่ะ ....ถ้าไม่ติดตรงที่ ก่อนวันที่จะเกิดเรื่อง ผู้ชายคนที่ว่านั้น ได้เอาตังค์ จำนวน 3000 บาท พร้อมทั้งมายื่มโทรศัพท์น้องชายไป บอกว่าเดี๋ยวจะเอามาคืนให้ เช้าวันถัดมา ตรงที่น้องชายทำงานอยู่ได้เกิดปัญหา พนักงานทีมีอยู่ ลาออกพร้อมกันหมดเลยค่ะ ร่วมทั้งผู้ชายคนที่ว่านี้ด้วย
จำได้ว่าเมื่ออาทิตย์ที่แล้วผู้ชายคนนี้เขาก็โทรมาบอกนาว่า ตอนนี้ตังค์และโทรศัพท์น้องชายอยู่กับเขาเดี๋ยวตอนเย็นเขาจะเอากลับมาให้ ช่วยติดต่อน้องชายให้หน่อย ตอนนี้แบตโทรศัพท์หมดแล้ว...พอบ่ายๆหน่อยเขาก็โทรตู้มาอีกครั้ง ว่าติดต่อน้องชายหรือยัง และตอนนี้เขาก็ยังอยู่ที่เดิมอยู่ยังไม่ได้กลับมา...จากวันนั้นเขาก็หายเงียบไปเลยค่ะ ไม่ติดต่อมาอีกเลย....
ตังค์ก็ไม่ได้โทรศัพท์ก็ยังให้เขาอีก ดีแท้น้องเรา เหอะๆๆ เพื่อนที่มาด้วยกันกับน้องก็อยุ่ไม่ได้ค่ะ ต้องกลับบ้านไปก่อน จะกลับไม่มีตังค์กลับก็ต้องยื่มกับน้องชายก่อนละค่ะ เบ็ดเสร็จแล้วก็น่าจะเกือบๆ 3000บาท เขาบอกว่าเดี๋ยววันที่ 1 จะโอนคืนมาให้เมื่อถึงบ้าน ณ ปัจจุบันนี้ก็หายไปเลยค่ะ เหอะๆๆ
สรุปแล้ว ใน 2 เดือนที่ผ่านมา โอเค น้องชายมีรายได้เกือบ 10000 บาท คำนวณแล้วเห็นแต่ตัวเลขค่ะ เงินจริงไม่มีสักบาท เหอะๆๆ ตลกชะมัด ก็รู้สึกสงสารน้องเหมือนกันค่ะ ทำงาน งกๆๆ ไม่มีวันหยุดเลยในเดือนแรก แต่ก็ไม่ได้ใช้ตังค์สักบาท ได้แต่จ่ายค่าห้องไป แถมหนี้ก็ยังไม่ได้ใช้ ต้องเก็บตังค์หาใหม่ซะงั้น กรรมจริงๆ
คนเรานี่รู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆค่ะ ความจริงแล้วผู้ชายคนนั้นเขาทำงานที่นั้นนานมากๆ ถือว่าเป็นรุ่นแรกๆเลยที่ทำงานอยู่ตรงนั้น ตอนนี้ได้ข่าวว่ามีหลายๆคนเหมือนกันที่ตกอยู่ในสภาวะเดียวกันกับน้องชายค่ะ และตอนนี้เขาก็กำลังตามหาตัวผู้ชายคนนี้อยู่ หนีไปอยู่ตรงไหนแล้วก็ไม่รู้
นี่ก็คงเป็นอีกหนึ่งประสบการณ์ที่ให้น้องชายเขาได้เรียนรู้ชีวิตไป ตอนนี้ก็ทำอะไรไม่ได้ค่ะ นอกจากตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อไปสิ่งที่ผ่านเข้ามาก็ถือซะว่าเป็นประสบการณ์สอนให้เขาได้เรียนรู้ชีวิต ก็ยังลุ้นๆอยู่ค่ะ ว่าเจ้าน้องตัวดี อยากจะโบกมืออำลากรุงเทพเมื่อไหร่ อิอิ
นาว่าการที่น้องมาอยุ่อย่างนี้ ทำให้รู้สึกได้ว่า นาเป็นห่วงน้องๆมากๆเลยค่ะ บางทีก็กลัวเขาจะอยู่ไม่ได้ กลัวเขาจะเหงา โดยเฉพาะเรื่องการเดิมทางกลัวเขาหลงๆมากๆ แต่ว่าทุกสิ่งทุกอย่างต้องเกิดการเรียนรู้ค่ะ ตอนนี้เขาก็คงปรับตัวได้แล้ว อยู่ ณ ตรงนี้ เราก็มีกันอยู่แค่สองคนพี่น้อง ถ้าไม่ห่วงน้อง ก็ไม่รู้ว่าจะให้ไปห่วงใครละค่ะ อิอิ อีกอย่างตอนนี้ก็พอได้ขอตังค์น้องใช้บ้าง ฮ่าๆๆๆๆๆๆ (พี่ที่ดีจริงๆ อิอิ)
ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาอ่านนะค่ะ ขอให้มีความสุขทุกๆท่านค่ะ
หมายเลขบันทึก: 297456เขียนเมื่อ 14 กันยายน 2009 14:32 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 21:32 น. () สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (6)
น้องนาเป็นประสบการณ์จริงๆๆด้วย เป็นการเรียนรู้ อย่าไว้ใจใครที่เราไม่รู้จักเขาดีครับ สู้ๆๆครับ
- คนเก่ง..เรียนรู้จากประสบการณ์ตัวเอง
- คนฉลาด..เรียนรู้จากประสบการณ์คนอื่น
- มีคนทำให้ดูมากมาย..ไม่จำเป็นต้องลองล้มเหลวเอง..
- ไม่จำเป็นต้องเสี่ยงยาเสพติดเอง..ก็รู้ว่ามันไม่ดีนะจ๊ะ..ฝากให้น้อง ๆ ที่อยากลองได้คิดสักนิด
พี่นาครับ
ขอให้น้องชายพี่นาโชคดี พบเจอแต่คนดีๆนะครับ
ยาว ...มั่กๆ อิอิ
รอขึ้นเครื่องบินอยู่ เดี๋ยวมาอ่านนะ อิอิ
ขอบคุณสำหรับประสบการณ์ ตรงๆ ที่ได้เผื่อแผ่ผุ้อื่น..เฮ่อ... คนเราสมัยนี้ รู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ นะน้องนา
คิดถึงจ้ะ มีอะไรให้พี่ช่วยไหม คริคริ