ครอบครัวสารบุตร

        

     การมีครอบครัวที่อบอุ่นเป็นเป้าหมายของการมีชีวิตคู่ของทุกคน  อย่างน้อยพร้อมหน้ากันพ่อแม่ลูก ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นของการใช้ชีวิต  แต่เป็นชีวิตจริงที่ไม่มีใครอยากจะเอาไปล้อเล่น  ก่อนปี 2547 เดือน ธ.ค. ซึ่งครอบครัวของเราไม่มีลูกน้อยมาเสริมความเข้มแข็งของครอบครัว ความรู้สึกเหมือนอะไรในชีวิตที่ขาดหายไป

             ตอนที่ยังไม่แต่งงาน  คิดไม่ออกหรอกค่ะว่าชีวิตแต่งงานจะเป็นอย่างไร  บางคนกลัวมากที่จะมีชีวิตคู่  ด้วยกลัวว่าจะมีคนมาคอยบงการชีวิตให้ทำโน่นทำนี่(เหมือนเพื่อนๆที่ชอบแซวดิฉันเสมอว่าบังคับให้สามีทำโน่นทำนี่อยู่เรื่อยไม่มีความเป็นตัวของตัวเอง)  ณ. ปัจจุบันฉันบอกสามีว่า รู้ไหมว่าที่ครอบครัวเรามีวันนี้ได้เพราะเราช่วยกัน ประคับประคองกัน มีปัญหาช่วยกันแก้ไข  พึ่งพาอาศัยกันตลอดเวลาได้

              ดิฉันเป็นข้าราชการมีสามีเป็นเกษตรกร ดิฉันไม่เคยสนใจเลยว่าสิ้นเดือนมาจะต้องได้เงินเดือน เพราะไม่เคยมี  เงินเดือนของดิฉันเองก็จ่ายไว้ที่ออมทรัพย์สาธารณสุข  เพราะเอาเงินมาลงทุน  สร้างบ้าน  ซื้อรถ หมดหนี้รถ  หมดหนี้บ้าน ทำธุรกิจครอบครัวเล็กๆ  เกษตรพอเพียงเลี้ยงหมูเลี้ยงวัว ปลูกผัก  10 ปีผ่านไป ไม่รู้ว่าเงินอยู่ที่ไหน มีเงินเก็บหรือเปล่า  รู้แต่ว่าเวลาที่ลูกต้องการใช้เงิน  สามีต้องการใช้ครอบครัวเราจะไม่เคยขาดเลย ฉันคิดว่า ทำนามีข้าวกิน ปลูกผักไว้ข้างบ้าน  มีการออมเงินไว้ 10-15% ของรายได้  อีก 20 ปีข้างหน้าลูกๆจะได้ไม่เดือดร้อน ชีวิตข้าราชการอย่างเราจะหวังอะไรไปมากมาย ขอเพียงความสุขในครอบครัว  ได้สร้างประโยชน์กับสังคมยามที่สังคมต้องการบ้างบางโอกาส

              การเป็นคนที่มีคุณค่า  คงไม่ขึ้นอยู่กับว่าเรามีบ้านหลังใหญ่  มีเงินใช้มากมาย แต่น่าจะอยู่ที่การเป็นที่ยอมรับ  เป็นที่ให้เกียรติของคนในสังคมเดียวกันหรือสังคมที่แตกต่าง..............ทุกคนยอมรับในบทบาทหน้าที่ของเรา

                  คนที่เรารักไม่ว่าจะขาวหรือดำ  จะต่ำจะเตี้ย หรือว่าอ้วนหรือว่าผอมเราก็รัก ความเหมาะสมของคู่รัก  คงมองแต่ที่รูปลักษณ์ภายนอกไม่ได้ แล้วก็คงให้คนภายนอกมามองไม่ได้  สิ่งสำคัญคือ  คนสองคนที่รักกันต้องมั่นคงในความรัก  และรู้คุณค่าของคำว่ารัก ความหมายมันคงอยู่ตรงนั้นมากกว่า