มึงเป็นคอมป่าววะ !?

มึงเป็นคอมป่าววะ !?

 

"... แดง แด้ง แดง ..เธอใส่บิกินีสี-แดง - -"

อยู่ ๆ บักหมูก็เสือกร้องเพลงบ้าบอนี้ขึ้นมาในระหว่างที่พวกเรากำลังเดินไป
หาที่นั่งกันใต้ร่มมะขาม
       
        "ไหนวะ ไผ ๆ ใส่กุงเกงในสีแดง ข้อยมักหลาย ๆ"   บักโกรกถามขึ้นมาลอย ๆ
        "พวกสาว ๆ คอมว่ะ พวกเธอใส่สีแดง"  บักเหลนตอบให้มัน

        ผมนั่งลงที่แคร่ไม้ทั้งยิ้มทั้งหัวเราะ  
        "กูชอบไอ้ที่เอิ้นกันว่า จีติงว่ะ  ชอบเส้นที่ลงไปแอบกะซอกดากเธอ ฮ่า-ฮ่า -
การเป็นหนึ่งเดียวของเส้นสีแดงกะซอกดาก พวกมึงคิดดูดิ  กูอยากใส่ดูมั่ง อยากรู้
ว่าเธอทั้งหลายนั้นทำความรู้สึกลงไปตรงพื้นนั่นอย่างไร"
        "มึงก็ไปร่วมกะพวกโน้นดิ เผื่อเขามีแจก - พวกสีแดง ๆ ทั้งหลายอ่ะ  
มึงก็เป็นคอมด้วยมิใช่รึ พณฯ ทั่น"  บักหมูกล่าวกับผม, เออดินะ
        "มันก็เป็นคอมกันทั้งหมดแหล่ะว่ะ ทั้งโลก - "  ผมว่าให้
        "เออ- พอพูดเรื่องแดง ๆ นี่ เออ- เหลือง ๆ ด้วย ข่าวว่าพวกที่เขาเรียกกันว่า
ศิลปิน ๆ นี่ มันมีตังส์กันเบอะเลยนะ  ดีกว่ากู-พวกมึง"  บักหมูเริ่มเข้าเรื่องให้ปากและ
หัวขี้เลื่อยพวกเรา
        "กูอ่านข่าวที่ร้านเน็ทเมื่อวาน-ศิลปินดัง ๆ พวกหนึ่งไปสีแดง พวกหนึ่งไปเหลือง
- เออ ข้าง ๆ ที่กูนั่งมีสาวคนหนึ่งมองมาที่กู ดูว่ากูนั่งอ่านไร"
        "อ้าว แล้วมึงไม่ได้กำลังส่องแคมหรา วัน ๆ กูเห็นแต่อยู่ร้านเน็ท"  บักโกรกถาม
ไปอีกงั้น
        "ก็กำลัง แต่ตอนรอเครื่องว่าง ไอ้คนที่นั่งก่อน มันเล่นไอ้บล็อก ๆ มันอยู่
กูก็ยืนดูมัน แล้วถามมันว่าทำไร มันบอกอัพบล็อกครับ  กูก็ถาม ไร บล็อก ๆ มันก็ชี้นิ้ว
แล้วสาธยายให้ฟัง พอหมดเวลามันก็ลุกไปเปิดไอ้บล็อกที่มันอ่านไว้ กูก็นั่งอ่านต่อจากมัน
อืม พออีน้องคนนั้นมองมาก็นึกว่าไร กูก็มองไปตรงร่องอกเธอ กำลังจะลงลึกเธอก็พูดขึ้นว่า -
เวรแล้วไง นั่น !  ข่าวนั่นจริงหรือพี่  นั่นมันนักเขียนดังทั้งนั้นนี่ที่ขึ้นเวทีสีแดง-"

         "เฮ้ย ! แจ่มป่าว ๆ สาว เท่าไหร่ว่ะ - อก"  บักเหลนขัดจังหวะ
         "กูก็ลืมไปเลย ก็แม่สาวเจ้าจ้อเรื่องนั้นซะเอากูมึนดิ  แม่น้องนางโกรธ ด่าลั่นว่า
กลับไปนี่นะพี่หนูจะเผาให้หมดหนังสือไอ้ - - พวกนี้ ทำไมมันเป็นงี้โว้ย นี่หน่ะพี่นักเขียน
คนนี้ ๆ ในดวงใจหนูหมดเลยนะ กี่เล่ม ๆ ซื้อของแ- - มาหมด"  
         "มึงมัวแต่มึนจนเสียโอกาสเลยนะนั่น ช่วงที่เธอโกรธ จะหายใจเร็ว ใจเต้น 
อกก็เต้นตาม ฮ่า-ฮ่า"  เอาอีกละบักเหลนเอ๋ย มันละชอบจริง ๆ ขัดแนวนี้
        "เออ จริงว่ะ ก็แม่คุณเล่นด่าคนเดียว ทุบโต๊ะแล้วลุกหอบหนังสือ สะพายย่ามออก
ไปเลยนิ  กูละเสียดายไม่ทันได้ทำความรู้จัก  เออ แ - - เพราะนักเขียนคนดัง ๆ นั่นจริง ๆ"

        "อืม- นั่นหล่ะ เธอหล่ะคอมตัวจริงอีกคน"  ผมพูดกะหมู่ตรงหน้า 
        "เธอจะเป็นสีแดงได้ไง ก็ด่าพวกแดงอยู่"  บักโกรกถามผม
        "พวกอุดมคติ อุดมการณ์หรือไม่ มันก็พวกแดงทั้งนั้นแหล่ะ  ไอ้ทุนนิยมก็เลือดแดง 
ไอ้สังคมนิยมคอมมิวนิสต์ก็เลือดแดง  พวกมึงกะกูก็เลือดแดง เป็นคอมกันทั้งหมดแหล่ะ
อยู่ที่ว่ามันแดงเป็นกันหรือป่าว มันคอมเป็นกันหรือป่าว community, comprendre โว้ยยย ! "
         "มึงกำลังจะเทศนาในแดดร้อน"  บักโกรกว่าขึ้น

แดดช่างร้อนได้ดังแดดจริง ๆ  หมาขี้เรื้อนตัวหนึ่งเดินเข้ามาหาพวกเรา ผมมองมัน 
แต่ก็ไม่มีใส่ใจกะมัน - มันเดินเข้าไปนอนใต้แคร่ไม้

        "กูกำลังได้ยินเสียงเพลงป่าปฏิวัติว่ะ  เหมือนมันร้องดังมากับแดดและฝุ่นข้างถนน"
บักหมูเอ่ยขึ้นอย่างกับกวีหนุ่มพูดจีบสาวที่ใต้ถุนโรงเรียน
        "สังคมไทยเราต่อไปจะเป็นสังคมแบบสังคมนิยม  กูเชื่อตามตาแก่คนหนึ่ง 
แกเคยพูดให้ฟัง  การแยกฝ่ายแยกข้างกำลังอนิจจังไปสู่ความเป็นคอม  
ทุนนิยมและอำนาจรัฐจะสั่นคลอนจนถึงที่สุด  กูเชื่อ - ทางออกนั้น คือความเป็นคอม"
        "ไปเป็นคอมฯ  เพราะว่าไอ้พวกที่เขาเรียกกันว่าซ้ายอกหัก ที่กำลังเต้นแร้งเต้นกานั่น
นำสังคมไปหรา  กูไม่เชื่อว่ะ-"  บักหมูนักส่องแคมขัดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์
        "ไอ้พวกนั่น ก็อนิจจัง ไม่เห็นเหรอะ มันเปลี่ยนไปทั้งนั้น  ทุกอย่างกำลังเปลี่ยนแปลง
นั่นคืออนิจจัง   พวกที่ไม่เข้ากะฝ่ายไหนนี่มีมากกว่า เป็นคอมนิ่ง ๆ คอยดูพวกที่กำลัง
กัดกินกระแส - กระแสนั้นหลั่งไหลไปตามแรงตนและแรงอื่น มันมีที่สุดของมัน"
        "มึงอย่าปะรัทชะยาดิวะ  กูไม่รู้เรื่อง  กูว่าคุยเรื่องสาวดีกว่า แ- คุยเรื่องกางเกงใน
สีแดง เสือกพาออกไปโน้น"  บักโกรกขัด  
        "เออว่ะ  แดงบิกินี ร้อนแรง แดงพวกนั่นก็ร้อนบ้า แดดก็ร้อน กูอยากบ้า" 
        "นั่นแหล่ะ  แดงในใจ แดงภายนอก บักหมูเอ๋ย"  ผมเย้ามัน
        "มึงยิ่งคอมชัด ๆ เลย บักหมู มึงกำลังจะเป็นหนึ่งเดียวกะกระแส"
        "แม่น บักเหลน แต่มันกำลังเป็นแดงในกระแสร้อน บ่แม่นแดงในกระแสอุ่น -
แดงในกระแสอุ่น คือทั้งหมดเป็นหนึ่ง อยู่ร่วมกัน-ดังเลือดแดงอุ่นในร่างกายเรา ไม่ทำให้
เดือด ไม่ทำให้วิปริต วิบัติ  เราจึงเป็นอยู่ได้โดยไม่ฉิบหาย"

         "เฮ้ !  ไอ้หมาขี้เรื้อน มึงเป็นคอมป่าววะ"  
บักโกรก ก้มหน้าแหกปากถามหมาใต้ถุนแคร่
         "กูว่า มันต้องเป็นคอมบริสุทธิ์ว่ะ  เพราะมันไม่ทำให้ใครเดือนร้อน เพียงแต่มัน
ขี้เรื้อนเท่านั้นแหล่ะ"  บักเหลนตอบให้มัน

        ....