ปาย ตอน ปายฝน..ที่แตกต่าง 3

วันเอาทิตย์ ที่ 16 สิงหาคม 2552 พระอาทิตย์ส่องแสงพราวมาปลุกฉันให้ตื่นในยามเช้า ฉันงัวเงียตื่นขึ้นมาก่อนเพื่อนสาว ไม่รู้ว่าเมื่อคืนเธอหลับสบายดีไหม???....เพราะก็เห็นพลิกตัวแทบจะทุกๆ ครั้งที่ฉันรู้สึกตัว เตียงที่นี่อาจจะไม่ได้หนานุ่มอย่างที่เธอเคยสัมผัสนอนทุกคืนวัน แล้วเธอจะนึกด่าฉันในใจบ้างไหมที่พาเธอมาลำบากถึงที่นี่ ถ้าเธออยากจะต่อว่า..ฉันก็พร้อมจะน้อมรับและเอ่ยคำว่า "ขอโทษ" แต่ถ้ายังไม่ให้อภัย..ทริปหน้าก็อย่าหวังเลยว่าจะมี อุ๊บ! (จะเข้ามาอ่านไหมเนี่ย???....เค้าล้อเล่น)

เตียงนี้หนา..นอนฟังเสียงน้ำปาย

เศษซากอารยธรรมส่วนหนึ่งของสองสาว..ณ กระท่อมริมน้ำ

ฉันจัดการตัวเองให้เรียบร้อยก่อนมานั่งริมระเบียง (ไม่กล้านอนเปลญวนแบบทุกทีเพราะกลัวมันจะรับน้ำหนักตัวกลมๆ ไม่ไหว อิอิ) ยามเช้าแรกของการมาเยือนปายทุกครั้งของฉันต้องเริ่มต้นที่นี่ ละอองหมอกเหมยพร่างพราวแม้จะไม่ใช่ฤดูหนาว สักพักเพื่อนสาวก็ตื่นแล้วเดินเข้ามาถามว่า.. "คุณรำคาญเค้าไหมเพราะดูเหมือนคุณจะไม่ได้นอนเลย พลิกตัวทีไรก็เจอคุณนอนลืมตาทุกที.." ก็เลยต้องอธิบายเสียยกใหญ่ว่าจริงๆ แล้วฉันก็นอนหลับฝันดีท่ามกลางเสียงสายฝนโปรยปรายทั้งคืนนั่นล่ะ เพียงแต่..ฉันจะตื่นบ่อยเท่านั้นเอง ดังนั้นทุกๆ ครั้งที่เธอลืมตาขึ้นมาก็เลยเจอฉันยิ้มแฉ่งอยู่ตรงหน้า เธอส่งค้อนให้หลายวงก่อนจะวิ่งลงไปถ่ายรูปดอกไม้หน้าที่พักด้วยอาการตื่นเต้นเต็มที่ อย่างกะที่เชียงใหม่ไม่มีนะเนี่ยยัยคนนี้ เฮ้อ!

ดอกไม้สดชื่น..ด้วยพราวน้ำฝนในยามเช้า (ของเธอ)

มุมอดีต..ที่เคยผ่านมา (ของฉัน) จากกระท่อมริมน้ำวิลล่า เดอ ปาย

ปัจจุบัน..มุมเดิมในวันนี้ (ของฉัน) จากกระท่อมริมน้ำ วิลล่า เดอปาย

ได้เวลาจะออกไปชมเมืองในยามเช้าแล้วหนา ฉันว่าจะพาเพื่อนสาวซ้อนท้าย "น้องบลู" ออกไปชมตลาดยามเช้าเสียหน่อย แต่ดูเหมือนว่าเราสองคนจะตื่นสายไปนิ้ด..ด..ดนิด สารภาพว่าไม่นิดหน่อยก็ได้ เอาเป็นว่าเราพากันตื่นสายจนพลาดการใส่บาตรก็แล้วกัน ไปตลาดยามเช้า..ตลาดก็วายเสียแล้ว งั้นต้องไปหาอะไรทานกันจะได้อารมณ์ดีๆ เพื่อนสาวบอกว่าต้องทานโจ๊กลุงอ็อดเจ้าดัง (คราวก่อนฉันไม่ได้ทาน) แต่ฉันบอกว่าอยากจะทานน้ำเต้าหู้-ปาท่องโก๋เมืองปาย สรุปที่ก็จะไปทานน้ำเต้าหู้-ปาท่องโก๋ก่อนแล้วจึงจะไปทานโจ๊กสมุนไพร ฉันจึงพาเธอไปที่ร้านปาท่องโก๋เมืองปายด้วยความคิดถึงปาท่องโก๋ตัวเล็กๆ น่ารักๆ อร่อย ไม่อมน้ำมัน ปรากฏว่า..เพื่อนสาวติดใจจนต้องซื้อใส่ถุงไปทานกะโจ๊กด้วย อิอิ ขำมากตอนที่ฉันจะจอดรถมอเตอร์ไซค์ตรงที่ห้ามจอด (เพราะร้านอยู่ตรงสี่แยกไฟแดงพอดี--ไม่ไกลจากร้านส้มตำหน้าอำเภอนัก) ก็ร้านอยู่ตรงสี่แยกไฟแดง ดังนั้นแถวหน้าร้านจึงเป็นที่ห้ามจอด ฉันลังเลว่าจะจอดตรงหน้าร้านเลยดีไหม??? เพื่อนสาวบอกว่า.. "จอดไปเถอะคุณ ตำรวจยังไม่ตื่นล่ะมั้งเนี่ย เช้าขนาดนี้" ก็มีป้าแก่ๆ เดินผ่านมาแล้วพูดเปรยๆ โดยไม่เจาะจงว่าพูดกับฉันหรือพูดกับใครว่า.. "จอดผิดที่ เดี๋ยวโดนจับ.." ฉันเลยต้องเข็นรถไปจอดเสียข้างทางที่ไม่มีเส้นแดงขาว พี่ผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งในร้านก่อนแล้วก็บอกว่า "จอดไปเถอะน้อง ตำรวจที่ไหนจะมาจับเช้าขนาดนี้" อืม..ม..ม ฉันควรจะทำยังไงดี แต่เพื่อจิตสำนึกที่ดี..เข็นไปจอดในที่ๆ ควรจอดดีกว่าเนอะจะได้ไม่มีปัญหาในภายหลัง

ปายหนาว..ครั้งแรกกับร้านนี้ (ที่แล้ว) อย่างโดดเดี่ยว

ปาท่องโก๋เมืองปาย..อยากให้ได้มาชิมกัน ^^ คราวนี้มาเป็นคู่

จากนั้นก็ถึงตาร้านโจ๊กสมุนไพรลุงอ็อดเจ้าดัง จำได้ว่าเห็นร้านรถเข็นของแกแวบๆ อยู่แถวๆ หน้า 7-11 ว่าแต่.. 7-11 อยู่ตรงมุมไหนของเมืองล่ะเนี่ย??? ซิ่งมอเตอร์ไซค์เพลิน..ไปหน่อย จนเพื่อนสาวสะกิดบอก.. "คุณๆๆ จอดๆๆ เจอแล้วๆๆ นั่นไงร้านโจ๊กลุงอ็อด" เอี๊ยด..ด..ด ทำไมไม่บอกกันให้เร็วกว่านี้นะ และเงยหน้ามาอีกทีฉันก็เจอ.............ยิ้มแฉ่งของ ดร.ภูฉาย ณ พัทลุง นั่นเอง (ท่านใดที่เข้ามาอ่านในตอนนี้อาจจะไม่รู้ว่าชายผู้นี้เป็นใคร ต้องขอเชิญท่านย้อนกลับไปอ่านปาย ตอน หัวใจมีไว้ให้เดินทาง 4 (ตอนจบ) ) เงยหน้ามาเจอกับอาจารย์ที่มาเล่นดนตรีเปิดหมวกเต็มๆ นึกในใจว่าจะทักดีไหม? แต่ไม่อยากขัดจังหวะการร้องเพลงของอาจารย์เลยลงจากมอเตอร์ไซค์ไปนั่งทานโจ๊กเคล้าเสียงเพลงที่บรรเลงโดยอาจารย์ดีกว่า อิอิ หรูเริ่ดไหม?

น้องบลูที่เกือบจะ..ชนกับ ดร.ภูฉาย ณ พัทลุง (บุคคลในตำนานของฉัน)

ดร.ภูฉาย ณ พัทลุง กับการสร้างความสุขให้ผู้คนด้วยเสียงเพลงริมทางเดิน

กลับมาที่ฉันซึ่งมานั่งทานโจ๊กสมุนไพรลุงอ็อดอีกฝั่งถนน ใครๆ ก็ต่างเขียนในเวบไซต์ว่าถ้ามาปายต้องมาทานโจ๊กร้านนี้ให้ได้ ฉันพลาดมาหลายหนแล้วก็เลยตั้งใจมากที่จะสั่ง..โจ๊กหมู ส่วนเพื่อนสาวสั่งโจ๊กรวม แล้วพอชามโจ๊กมาวางตรงหน้า..ฉันก็คุ้ยๆๆ หาไข่ ทำไมชามฉันไม่มีไข่ o_O ไม่จริงใช่ไหม???....ไข่ซ่อนอยู่ตรงส่วนไหนของชามล่ะเนี่ย คุ้ยๆๆ จนเพื่อนถามด้วยความสงสัยว่า "คุณ..คุ้ยหาอะไรคะ?" พอรู้ว่าฉันหาอะไรเท่านั้นก็ขำกลิ้ง เธอบอกฉันว่า.. "ทีหน้าทีหลังก็สั่งด้วยว่าใส่ไข่ และ..นี่ๆๆ เค้าไม่กินผัก กินแทนเค้าหน่อย อ่ะๆๆ เอ๊ะ..อย่าเอาชามหนีสิ ไหนบอกว่าจะตามใจเค้าไงล่ะ"

ร้านโจ๊กสมุนไพรในตำนานๆ ของใครๆ

เฮ้อ! ตั้งใจละเลียดทานโจ๊กโดยใช้เวลานานกว่าใครๆ เพราะชามโตมาก (ฉันไม่ค่อยชอบทานโจ๊ก) ส่วนเพื่อนสาวก็ทานหมดชามในเวลาไม่เท่าไหร่แล้วขอตัวไปนั่งดื่มกาแฟร้านรถเข็นแถวๆ นั้น ทิ้งกันได้ลงคอนะคนเรา ฉันเลยกำชับให้เธอถ่ายรูป ดร.ภูฉาย มาให้ได้ แล้วฉันก็นั่งละเลียดทานโจ๊กต่อไปอย่างตั้งใจ และคิดในใจว่า "เมื่อไหร่มันจะหมดวะเนี่ย???" ก็อิ่มจะตายอยู่แล้ว ขืนเรียกเก็บตังค์ตอนนี้..เจ้าของร้านต้องคิดว่าเราทานโจ๊กเขาไม่อร่อยแน่ๆ แงๆๆ นักท่องเที่ยวหลากหลายที่ได้ยินกิตติศัพท์ของโจ๊กร้านนี้ต่างก็แวะเวียนมานั่งทานกันหลายชุด ไอ้ฉันก็เกรงใจอยากจะลุกเพื่อให้ได้มีที่ว่างให้คนอื่นได้นั่งบ้าง แต่จะให้ทำไงล่ะ..ก็ยังไม่หมดชามเนี่ย ได้แต่เชื้อเชิญคนแปลกหน้าให้ได้นั่งร่วมโต๊ะด้วยกัน (แบบว่าโต๊ะมีน้อยไง) จนในที่สุดก็หมดชาม..รีบลุกเรียกลุงอ็อดกับศรีภรรยามาเก็บตังค์ในทันใดเลยก่อนจะเดินไปหาเพื่อนสาวที่ร้านรถเข็นขายกาแฟ เพื่อนนั่งจิบกาแฟอย่างสบายใจ (หนอยแน่ะ! ฝากไว้ก่อน) แถมยังสนใจเจ้าปาท่องโก๋ของยายแก่ๆ ที่ทอดขายอยู่ใกล้ๆ ไม่สนใจเปล่า..ให้ฉันสั่งให้ด้วยหนึ่งตัว หนึ่งตัวใหญ่ยักษ์พอสมควรและบังคับให้ฉันต้องทานด้วย โอ๊ย..ย..ย ทำไมต้องเป็นฉัน

กาแฟจากร้านรถเข็น..ริมทาง

อิ่มเต็มที่ก็พากันซิ่งน้องบลูกลับที่พักเพื่อเก็บกระเป๋า วันนี้ฉันจะพาเพื่อนสาวย้ายไปพักที่ Aqua Resort แต่กว่าจะได้ไปกันจริงๆ ก็ปาเข้าไปจะเที่ยงวันเพราะมัวแต่นอนหลับ ชักเข้าใจล่ะว่า "หนังท้องตึง หนังตาหย่อน" นี่เป็นอย่างไร ตื่นนอนอีกทีก็ได้ฤกษ์แบกเป้ขึ้นหลังเตรียมจะซิ่งน้องบลูออกสู่โลกกว้าง ปรากฏว่า..เพื่อนสาวบอกรถสตาร์ทไม่ติด เฮ้ย! ไหงงั้น จะเที่ยงแล้วเนี่ย รีบกดหมายเลข 086-2722016 เพื่อโทรหาพี่เด่นแต่พี่แกไม่รับสายซะงั้น เหงื่อเริ่มตก..เพราะนึกเสียดายห้องพักถ้าไปไม่ทันแล้วเกิดมีคนมาริบห้องสวยๆ ไปซะแทนเรา ไหน..ฉันขอลองเป็นคนสตาร์ทน้องบลูอีกที..ติดแฮะ รีบพากันซิ่งน้องบลูไปที่ร้าน AYA กะว่าจะต้องเปลี่ยนไปใช้คันอื่น พอบอกปัญหาไป..พนักงานสาวๆๆ ก็บอกว่า "ต้องเอาขาตั้งขึ้นก่อน รถถึงจะติด" ฉันยั๊วะมาก..นึกฮึ่มๆ อยู่ในใจ "แม่ง..ง..ง ไม่ยอมให้ตรูเปลี่ยนรถ" สายตาก็มองหาพนักงานผู้ชายกะว่าจะคุยกันรู้เรื่องมากกว่านี้ ก็เจอพี่ผู้หญิงที่คาดว่าจะเป็นหัวหน้า..จึงขอเปลี่ยนรถ พอบอกปัญหาของเราไป..เธอก็บอกเหมือนน้องพนักงานสาวๆๆ นั้นเปี๊ยบว่า "ลองเอาขาตั้งขึ้นสิ ตอนสตาร์ทรถต้องเอาขาตั้งขึ้นด้วยถึงจะติด" เพื่อนสาวยังโมโหเขาอีก บ่นอุบ "รถแบบนี้ที่บ้านก็มี" ฉันลองเอาขาตั้งขึ้นแล้วสตาร์ทก็ปรากฏว่ารถติดจริงๆ ด้วย หน้าแตกชะมัด ถามเพื่อนสาวว่า.. "ตกลง ตอนแรกคุณไม่ได้เอาขาตั้งขึ้นใช่ไหม? เค้าก็สตาร์ทต่อจากคุณนี่ล่ะ อาย (ว่ะ).. รีบไปกันเถอะ" (คือด้วยความเคยชินของฉัน จะสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์ทุกครั้งก็ต้องเอาขาตั้งขึ้นไง เลยไม่รู้ว่า..พอไม่เอาขาตั้งขึ้นแล้วมันจะสตาร์ทไม่ติด) สองสาวขายหน้าชะมัด หลบไปเลียแผลที่Aqua Resort ดีกว่า ฮือๆๆ T_T พรุ่งนี้ตอนเอามอเตอร์ไซค์มาคืนจะมองหน้าพนักงานสาวๆๆ ในนี้ยังไง (วะ)เนี่ย???

โปรดติดตามตอนต่อไป..

เขียนใน GotoKnow โดย เนปาลี
ใน one day

คำสำคัญ (Tags): #การเดินทาง#ความสุข#ปาย#ปายฝน#เนปาลี

หมายเลขบันทึก: 290928เขียนเมื่อ 25 สิงหาคม 2009 15:43 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 21:23 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (37)

ครูเอ

เขียนเมื่อ 25 สิงหาคม 2009 16:07 น. ()

มาบันทึก หนาวนี้จะไปอีกรอบค่ะ

ระวัง....ตุ๊กแกนะคะ อิอิ

เนปาลี