ช่างปั้น
หยิบก้อนดินตรงหน้ามาพินิจ
ในใจคิด จะปั้นดาว พราวฟ้าใส
มือแสนล้า บรรจงปั้น มั่นในใจ
จะปั้นดาว ดวงใหม่ ให้งามดี
ดินก้อนน้อยเริ่มเห็นเป็นรูปร่าง
หัวใจช่าง ก็สุขล้น จนเหลือที่
จากก้อนดินไร้ค่า มาวันนี้
ดาวจรัส รัศมี ที่ส่องฟ้า
ช่างปั้นหยิบ ดินก้อนใหม่ ตั้งใจปั้น
ใจยังฝัน ปั้นดาวสวย ด้วยรู้ว่า
ดาวจะส่อง แสงสว่าง กลางนภา
มีคุณค่า งดงาม ยามราตรี
ดาวคิดถึง คนปั้นไหม ไม่เคยคิด
ในดวงจิต อยากเห็นดาว พราวสดศรี
วันใดดาว เศร้าระทม ตรมชีวี
ช่างคนนี้ พร้อมจะรับ ซับน้ำตา .....
ความเห็น (3)
แวะมาทักทาย อ่านบทกลอนเศร้านิดๆ น่ารักค่ะ
มาอ่านบทกลอนและก็ชื่นชม
แด่ช่างปั้น ที่ปั้นดิน ให้เป็นดาว
สุกสกาว ส่องสว่าง ทางไสว
จากก้อนดิน ได้สูงส่ง บนฟ้าไกล
แม้อย่างไร ไม่เคยลืม ช่างปั้นดาว
จะขอเป็น ดาวจากดิน ในนภา
จะขอเป็น ดาวบนฟ้า ฤดูหนาว
แผ่ไอรัก สู่ช่างปั้น ตลอดคราว
เมื่อรวดร้าว น้อยแสง จะกลับมา
มิได้กลับ มาเพียง ให้เติมแสง
แต่กลับมา ขอกำลังแรง เพื่อวันหน้า
หากไร้ช่าง ดาวก้อดับ ล่วงนภา
ดินเป็นดาว ไร้ค่า เมื่อลืมครู