ตาโป๋คำฉันท์ เรื่องธรรมดาที่ไม่ธรรมดา
นอกจากนายชิต บุรทัตจะแต่งสามัคคีเภทคำฉันท์ วรรณคดีคำฉันท์เรื่องเยี่ยมที่นักเรียนได้เรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6แล้ว ยังมีผลงานอีกเรื่องหนึ่งเป็นคำฉันท์เรื่องสั้น ๆ ที่ใช้คำสามัญ แต่งเรื่องธรรมดาสามัญ แต่ทว่าผู้แต่งสามารถเดินเรื่องได้อย่างมีอารมณ์สนุก เห็นภาพบุคลิกตัวละคร ได้บรรยากาศ มีความเร้าใจชวนติดตามอ่านจนกระทั่งจบ จึงขอยกมาให้นักเรียนได้เห็นเป็นแนวทางในการฝึกหัดแต่งฉันท์โดยเริ่มจากเรื่องง่าย ๆ ในชีวิตประจำวัน ไม่จำเป็นต้องเริ่มแต่งฉันท์ด้วยเรื่องพิเศษในโอกาสสำคัญเท่านั้น
ตาโป๋คำฉันท์นท์
(โคลงสอง)
ผิว์ทราบเรื่องตลอดไซร้ ท่านว่าขออย่าได้
อ่านซ้ำอีกเลย แลนา
(อินทรวิชียร ฉันท์ ๑๑)
ยังมีทุสภา- วะชราปะรังเค
แข้งขาพิการเป๋ เปะปะนามะตาโป๋
อยู่ท่าเขมาเค- หะสถานกระท่อมโซ
ห่อนใช่จะใหญ่โต ขรุขระจวนจะพังเค
แกทำอะไรใด ก็มิได้เพราะขาเป๋
แต่ดีเพราะมีเอ- กะวิชาและเจนใจ
เป่าปี่ชวาดี ผิมิมีมนุษย์ใด
ดีกว่าก็คือใคร ล่ะก็คือชราโป๋
หากกาละใดแก และจะแผ่วิชาโชว์
ผู้คนเสาะสนโส- มนะมากและมาฟัง
เข้าของก็ให้ตอบ และก็ชอบ บ่ ชิงชัง
ชื่อเสียงสิโด่งดัง ดุจะปี่ชวาแก
เช้าวาระวันหนึ่ง ก็จะซึ่งจะต้องแล
ตัวแกมิแยแส กะอะไรและใครเลย
ฉวยปี่ชวาได้ แขยะไป ณ ที่เคย
คือป่าสมอเฉย จิตะครึ้ม ณ อารมณ์
เห็นตอสมอใหญ่ เหมาะกะใจนิยมสม
นี่แหละดีลม ก็ระรื่นสบายหนอ
วางสักกะเท้านั่ง อุตุยังสมอตอ
ขาเป๋แหมะไว้พอ บ มิคว่ำคะมำหงาย
คว้าปี่ชวาเป่า เหมาะเจาะเร้าระเบงระบาย
ลมดีก็ดัง-อ๋าย แอะอิแอ้อิแอ๋ออย
แก้มตุ่ยกระแสแซ่ เตาะติแต้ติต่อยตอย
โหยแหบและหวนลอย เสนาะจังหวะกังวาน
เกิดการณ์ บ ควรเหตุ เฉพาะเจตนาพาล
เป่าไปมิได้นาน ทุระพาละมามี
ด้วยเจ้าชะนีอุต- (ตะ) ริสุดละแสนดี
รู้เรื่องก็เกิดปี- ติและอยากจะใคร่ฟัง
ไต่เถาสะบ้าแอบ น่ะแน่ะแทบจะถึงหลัง
โป๋ครูครึคร่ำยัง บ มิเห็น ฤ รู้ตัว
ฝ่ายเจ้าชะนีเล่า ก็เขย่าสะบ้ารัว
เฒ่าโป๋ก็ยังมัว มนะมุ่นกะปี่แก
สั่นใหญ่อะไรหวา ผงะหน้าเผยอแล
พอรู้ก็ร้อง –แหม อะพิโถพิถังเอ๋ย
มากวน บ ควรที่ ชิ ชะนีมิดีเลย
เป่าเอาอะไรเหวย เถอะวะเลิกละป่วยการ
เงื้อไม้จะปามัน ก็มิทันละลนลาน
ได้ทีชะนีพาล ละเลาะโผนกระโจนหนี
พอใบสมอมา แปะปะตา ณ ทันที
โป๋ครูก็รู้ดี ชะชะกูมิดูเสีย
ต่อไปจะเป่าปี่ ผิว์ฉะนี้ละนัวเนีย
ต้องดูและตรวจเยีย- จะมิควร ฤ ควรไฉน
ถ้าดูมิดีเรา ก็ บ เป่าละต่อไป
พูดแล้ว ณ ทันใด เกะกะลุกเงอะเงโง
กลับท่าเขมาบ้าน เหยาะแหยะซานเซอะเซโซ
เรื่องเฒ่าพิการโป๋ ยุติทีก็ดีเอย
(โคลงสอง)
หากมิเชื่อจุ่งได้ เปิดแบบเรียนเร็วให้
อ่านแล้วแลดู รูปเทอญ
ที่มา กลวิธีสอนเด็กให้เรียนเขียนบทกวี โดย ศิวกานต์ ปทุมสูติ
หมายเลขบันทึก: 286710เขียนเมื่อ 13 สิงหาคม 2009 09:22 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 21:17 น. () สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (10)
สนุกค่ะ
อ่านยากดีค่ะ
แต่ฮาดีคร้า
สนุกมากเลยครับบ (เค้าเป็นหน้าม้า)
อ่านสนุกและไพเราะ
ขอบคุณคุณครูค่ะ
วิศรุต 6/6
อ่านมะ รู้ จังหวะอ่ะครับ
ครูมาอ่านในห้องให้ ฟังหน่อยครับบบบบบบบ
อัมพิกา6/6
หนุกดีคะ
สวัสดีค่ะ ลูกศิษย์ที่รักทุกคน
ครูดีใจนะคะ ที่นักเรียนรู้จักใช้เวลาให้เกิดประโยชน์ด้วยการค้นคว้าเพิ่มเติม
ฉันท์ที่ครูยกมาให้ดูนี้ชื่อว่า อินทรวิเชียรฉันท์ ๑๑
การอ่านไม่ยากเลยค่ะ อ่านเหมือนกาพย์ยานี ๑๑เพียงเพิ่มครุ ลหุเข้าไปเท่านั้น
ลองอ่านดูนะคะ
วาศิณี วิลาวรรณ
ตาโป๋...คำฉันท์ หนุกมากกกกกกกกกกกกก
สวัสดีครับ...
ได้รู้ความ.."ตาโป๋..เป่าปี่" ก็ครานี้เอง
ขอบคุณครับ
สวัสดีค่ะ 
คุณเลิศฤทธิ์ ศรีหงส์
อยากแนะนำให้ลองอ่านขุนช้างขุนแผน ซึ่งว่ากันว่าถ้าใครไม่เคยอ่านจะไม่ใช่คนไทยอย่างแท้จริง หรือจะทดลองอ่านเล่นนิด ๆ หน่อย ๆ ก่อน ในเรื่องราวดี ๆ เกี่ยวกับภาษาไทยก็ได้ค่ะ