หญิงชรากับอาหาร
จากการที่ไปตรวจตลาด รวมทั้งร้านอาหารอยู่บ่อย ๆ ได้พบเห็นภาพแบบนี้เป็นประจำ
ตลาดสด น่าซื้อที่กำหนดเกณฑ์ไว้ว่า แผงขายสินค้าเกี่ยวกับอาหารต้องสูงไม่ตำกว่า 60 เซนติเมตร ยาย
บอกว่ายายทำไม่ได้หรอก ยายขายผักได้วันละไม่กี่บาท
ยายคนนี้ก็หลังค่อม ทอดขนมขาย เลี้ยงตัวเอง ทอดแล้วก็วางต่ำใกล้เท้า
ขนมโบราณ หากินยาก บางคนเรียกขนมกง ยายอุตส่าห์นั่งปั้น ทำอย่างนี้ทุกวัน
และยายคนนี้ก็กำลังสาละวนอยู่กับการทำกล้วยทอดขาย ไม่ถูกหลักสุขาภิบาลหลายข้อ เช่นห้ามคนขายขึ้นไปนั่งบนแผง เพราะเท้าอยู่ไกล้อาหาร ห้ามใส่เสื้อไม่มีแขน ยายก็บอกว่ามันร้อน..
หญิงชราเหล่านี้ต้องเลี้ยงตัวเอง จึงต้องดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด แนะนำเรื่องอะไรไปยายก็มักลืม แล้วก็ไม่มีใครช่วยเหลือ ทำอะไรมากก็จะเหนื่อย....ยายจึงทำได้แค่นี้
ความเห็น (11)
มองภาพคุณยายเหล่านี้แล้วธรรมฐิตนึกอะไรได้หลายอย่างเลยขอรับ..
สาธุสามครั้ง..
บางทีหลายเรื่อง หลายอย่าง มักสวนทางกัน
- มันต้องมีนวัตกรรมอะไรสักอย่างสินะ
- ที่จะสอดคล้องกับเกณฑ์ได้
- หรือว่า เราต้องค่อยๆ มองหาตัวอย่างที่ดีดี มีที่ไหนมั่งไหมคะ
ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมที่บล๊อกเจนนะคะ...อ่านแล้วเห็นภาพชีวิตในชนบทไทย ที่ยากต่อการเปลี่ยนแปลงจริงๆค่ะ
เจนเป็นเด็กบุรีรัมย์ เมื่อก่อนคุณยายทำขนมตาล ขนมกล้วยขาย คิดแล้วก็เหมือนคุณยายเสื้อสีฟ้าในภาพข้างบนที่นั่งอยู่บนแคร่..แต่เงินที่ได้จากการขนมตาลก็ส่งแม่และน้าๆเรียนจนจบ และมีเจน มีโอกาสทางสังคมอย่างทุกวันนี้..
เป็นชาวสาธารณสุข ก็เข้าใจว่ามันไม่ถูก ไม่ควร ..แต่วิถีนี้ยากที่จะเปลี่ยนแปลงนัก..อาจจะเพราะมันมากกว่าคำว่าอาชีพ..แต่มันคือชีวิตของคุณยาย
ที่แคนาดา ร้านอาหารไหนมีกลิ่นอาหารจากการทำข้างหลังร้านเข้ามารบกวนในส่วนบริเวณที่ลูกค้านั่ง อาจจะถูกปิดร้านได้ เพราะใช้ที่ดูดกลิ่น ดูดควันไม่เหมาะสม ผัดกระเพราะที่แคนาดาเลยหาทานได้ยากในร้านอาหาร เพราะร้านอาหารกลัวถูกปิด หากมีลูกค้าคนอื่นไปร้องเรียน..เป็นเรื่องแน่ อีกเรื่องที่ร้านอาหารจะถูกปิด ก็คือหากมีลูกค้าไปร้องเรียนว่าทานอาหารจากร้านนี้แล้วท้องเสีย..เจ้าหน้าที่จะมาสอบสวนและสั่งพักใบอนุญาตเปิดร้านชั่วคราว จนกว่าจะปรับปรุงคุณภาพ...โหด แต่ได้คุณภาพจริงๆค่ะ
สวัสดีค่ะพี่ nana
บางทีกฏเกณฑ์ไม่จำเป็นต้องใช้สำหรับคนบางกลุ่มก็ได้นะค่ะ แต่เราจะมีวิธีไหนน้อ ที่จะทำให้คนอยู่ในกรอบเดียวกัน และไม่ทำให้พวกเขาต้องเดือนร้อน ....
วันนี้อาร์มมีกิจกรรมดีดีจากการแลเปลี่ยนเรียนรู้มาฝากค่ะ 3 คำถามจากกิจกรรม World Cafe ในงาน GotoKnow Forum ครั้งที่1
มีของที่ระลึกจาก GotoKnow ให้ด้วยนะค่ะ
- ขอบคุณทุก ๆ ท่านที่แวะมาเยือนค่ะ
- โดยเฉพาะคุณJen ที่ได้เล่าประสบการณ์จากแคนาดา ถ้าเมืองไทยทำอย่างนี้บ้าง สักครึ่งของแคนาดาก็จะดีขึ้นเยอะ
- ผู้สูงอายุที่ต้องมาขายผักขายของเลี้ยงชีพมีอีกเยอะ ในตลาดสดและตลาดนัด บางคนน่าสงสารเหมือนในวงเวียนชีวิต ถูกลูกหลานทอดทิ้ง
- แวะมาขอบคุณที่ไปเยี่ยมค่ะ
- .........
- ถือโอกาสแลกเปลี่ยนซะเลย
- บางมุมที่น่าวิเคราะห์ก็คือ
- ..........
- เกณฑ์ที่ตั้งขึ้นนั้นต้องการผลอะไร
- ..........
- จะได้ไม่ติดรูปแบบ
- และสามารถประยุกต์ต่อได้
- ..........
- ถ้าหากเข้าใจ
- อาจจะช่วยใ้ห้
- แนะนำวิธีที่ใช้ได้และผ่านเกณฑ์ได้
- และสอดคล้องต่อบริบทของยาย
- ...........
- หลายเรื่องถ้า่ไปรับ
- มาตรฐานฝรั่งมาใช้ทั้งดุ้น
- โดยไม่เข้าใจผลที่ต้องการว่าคืออะไร
- คนไทยชนบทเขาก็ยากที่ปรับใช้ได้นะค่ะ
- ...........
- วิถีไทยๆมีแง่งามอะไรอยู่เยอะ
- สังเกตดูๆเหอะ
- เวลานำมาตรฐานฝรั่งเข้ามาใช้
- ความงามมันหดหาย
- ไปมากมาย
- แบบไปแล้วไปลับ
- กู้ไม่กลับคืนอย่างน่าเสียดาย
- ...........
- ขอบคุณค่ะ
- ขอบคุณค่ะ คุณหมอเจ๊คนสวย
- ไอ้เกณฑ์ที่เขาตั้งขึ้นมา เห็นว่าเป็นการคุ้มครองประชาชนผู้บริโภคให้ได้กินอาหารปลอดภัย
- แต่บริบทของแต่ละท้องถิ่นต่างกันจริง ๆ ค่ะ
ยายขายผัก ขายชนม มันเป็นวิถีชีวิตของเขา รู้สึกว่าตั้งแต่สาวจนแก่ ก็คงใช้วิธีการเดิม
สมัยก่อนอาจจะไม่สกปรกเหมทอนทุกวันนี้ เชื้อโรคสายพันธ์ใหม่ก็แยะ แต่บรรดายายเหล่านี้ เคยทำอย่างไรก็ทำอย่างนั้น
ฉะนั้นเพื่อให้สมดุลย์กับความเปลี่ยนแปลงนี้ ในยุคนี้ จะต้องสร้างและปลูกจิตสำนึกให้คนรุ่นใหม่ เพื่อที่จะพัฒนาคนรุ่นเก่าคะ
แล้วนำคนรุ่นเก่า มาเรียนรู้ให้ทันโลกที่เปลี่ยนแปลงคะ
สวัสดีคะ
- โอ้โฮ..คุณสุ ขอบคุณที่ขยันมาเยี่ยม
- กบมองว่าการขายของยายคนนี้ ไม่ serious เท่าไหร่เพราะผักที่ยายขายอย่างไรเราก็ต้องล้างทำความสะอาดอีกครั้งก่อนทำอาหาร
- ส่วนยายคนนี้ ก็ดูธรรมดานะคะ ทานได้ถ้าน้ำมันไม่ดำ เพราะยายก็ดูใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย มีโต๊ะวางขายสูงกว่าพื้น ทำเสร็จใหม่ๆ ทานได้ ถ้ายายไม่เก็บของเก่ามาวนเวียนขาย
- มียายคนที่ 3 นี่ล่ะคะจิ๊กโก๋ไปหน่อย ห่วงแกจะยกเท้าผ่านไปมา แล้วไปปะปนกับชุดน้ำจิ้ม อร่อยเหาะ ฮะ ฮ่ะ