นานมากแล้ว

นานมากแล้ว ที่ชีวิตผมต้องระหก ระเหินเดินทาง
ความเปลี่ยนแปลงมีอยู่ตลอดเวลา ....
.. บ่อยครั้งกับการเริ่มต้น
ทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ ผู้ร่วมงานใหม่.. และความเป็นจริงรอบข้างใหม่ ๆ
วันที่ผมตัดสินใจรับงานที่นี่ ไม่มีเวลาให้คิดมากนัก..
ไม่ได้ใส่ใจด้วยซ้ำ ว่าตัวเองต้องเผชิญกับอะไรบ้าง
รู้อยู่อย่างเดียวว่าชีวิตเปลี่ยนแปลงอีกแล้ว โชคชะตาเล่นตลกกับผมอีกแล้ว
...........................
จะรู้สึกอย่างไรถ้า.. ไปยืนอยู่ท่ามกลางคนไม่รู้จัก..
แน่นอนว่ามีผู้คนผ่านเข้ามาให้รู้จักมากมาย
จะเลือกยังไง... จะรู้ได้ยังไงว่า.. เข้ามาหาเราเพราะอะไร
.................................
เมื่อเวลาผ่าน ทำให้ผมรู้จักผู้คนมากขึ้น เข้าใจความเป็นไปรอบข้างมากขึ้น
คนที่เคยคิดว่า ไว้ใจได้.. กลับไม่น่าไว้วางใจ...
เพื่อนที่เคยคิดว่าจะมี.. กลับไม่เป็นดั่งหวัง...
ทุกย่างก้าว.. ทุก ๆ การกระทำกำลังถูกจับตามอง ถูกจับผิด...
ทั้งทั้งที่ในใจเชื่อมั่นในความถูกต้อง และความสุจริต
............................................
ผู้คนเรียกร้อง โอกาส.... เรียกร้องการแก้ตัว...
แต่กลับไม่เคยมีใครคิดให้อภัย... ในความเป็นตัวตนของผม
ทั้งทั้งที่มันดำรงอยู่ สั่งสมมานาน จนไม่อาจเปลี่ยนแปลงโดยง่าย...
........................................................
จากวันที่เริ่มต้น...
จนถึงวันนี้... เพื่อนที่คิดว่าเคยมี..
กำลังเดินหนีไป... ทั้งทั้งที่ผมพยายามอย่างที่สุดที่จะฉุดดึงไว้
.....................................
มันไม่ง่ายนักหรอกนะ ที่จะเริ่มต้นมีเพื่อนใหม่...
..ในท่ามกลางผู้คน และสภาพการณ์ที่ไม่อาจวางใจใครได้อีก....
..............................
ก็ได้แต่หวังว่า...
พรุ่งนี้.. ผมจะตื่นมาแล้วมีแรงมากว่านี้..
...
เพราะการเก็บกระเป๋าเดินทาง... มันไม่สนุกนัก