...บ้าบอ...(ไร้สาระ)

รับโค้ดเพลง ใช้ทั้งชีวิต...ไว้คิดถึงเธอ คลิกที่นี่

เนื้อเพลง ใช้ทั้งชีวิต ไว้คิดถึงเธอ – ฟิล์ม รัฐภูมิ

เวลากลางคืน ก่อนหลับตานอน ก็ยังคิด ถึงเธอ จับหัวใจ
เวลาที่เหงา ก็เปิดฟังเพลง ที่เป็นเพลงของเรา อยู่เรื่อยไป
ก็ยังใช้ชีวิต อยู่ไปวันๆ ยังฝันว่าเธอ อยู่ข้าง กาย
ทุกความทรงจำ ยังเก็บเธอไว้ ไม่ลบเลือนไป สักที

อยู่ตรงนั้น ก็หวังว่าคงมีความสุขดี
เเต่ว่าคน ที่อยู่ตรงนี้ ไม่เคยลืมเธอ ได้เลย

หนึ่งลมหายใจ ที่เธอใช้เพื่อคิดถึงกัน
ในเวลาสั้นๆ ก็คงไม่นาน เเล้วเธออาจลืม ฉันไป
เเต่ลมหายใจ เข้าออกของฉัน นั้นยังไม่เคยมีใคร
ได้โปรด รู้ไว้ สักนิด มีคนใช้ทั้งชีวิต เพื่อคิดถึงเธอ

ไม่ว่าตัวเธอ จะห่วงใยใคร ใจฉันก็ยังห่วงเเค่ เธอ
หากเธอมีใคร ที่คอยดูแล เป็นความรักแท้จริง ที่ได้เจอ
หากว่าเธอไปดี ก็คงดีใจ เเต่ถ้าไม่ มีใครอยู่ข้าง เธอ
รักฉันยังคง รออยู่เสมอ เก็บไว้ให้เธอผู้เดียว

อยู่ตรงนั้น ก็หวังว่าคงมีความสุขดี
เเต่ว่าคน ที่อยู่ตรงนี้ ไม่เคยลืมเธอได้เลย

หนึ่งลมหายใจ ที่เธอใช้ เพื่อคิดถึงกัน
ในเวลาสั้นๆ ก็คงไม่นาน เเล้วเธออาจลืม ฉันไป
เเต่ลมหายใจ เข้าออกของฉัน มันยังไม่เคยมีใคร
ได้โปรด รู้ไว้ สักนิด มีคนใช้ทั้งชีวิต เพื่อคิดถึงเธอ

เเละความเป็นจริง ส่วนลึกในใจ ยังคงรอคอย อย่างมีหวัง
หากว่าเธอเสียใจ ให้ รู้ ยัง มี ฉัน ที่ รอ อยู่..

หนึ่งลมหายใจ ที่เธอใช้ เพื่อคิด ถึงกัน
ในเวลาสั้นๆ ก็คงไม่นาน เเล้วเธออาจลืม ฉันไป
เเต่ลมหายใจ เข้าออกของฉัน มันยังไม่เคยมีใคร
ได้โปรด รู้ไว้ สักนิด มีคนใช้ทั้งชีวิต เพื่อคิดถึงเธอ

ได้โปรดรู้ไว้สักนิด ว่าวันนี้ ฉันใช้ชีวิต ไว้เพื่อรัก เธอ..

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ตอนนี้ผมกำลังเข้าใจชีวิตในบางอย่างเพิ่มมากขึ้นแล้วละครับ บางสิ่งบางอย่างหากว่าเราไม่เจอเข้ากับตัวก็คงไม่สามารถรับรู้ถึงความรู้สึกนั้นได้อย่างแท้จริง...สิ่งที่คนอื่นกำลังมองว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระแต่แท้ที่จริงแล้ว มันเป็นเรื่องใหญ่และหนักหนา ในบางครั้งแค่มีบางอย่างมากระทบความรู้สึก ก็รับรู้ถึงความเจ็บปวดได้อย่างมากมายเลยละครับ

        สำหรับบันทึกนี้เช่นเคยครับไม่มีความรู้ใดในทางวิชาการ อาจจะดูเป็นเรื่องที่ไร้สาระ แต่ผมอยากจะเขียนให้เธออาจจะเป็นครั้งท้าย มอบให้แทนความคิดและความรู้สึก ที่ต่อจากนี้ไปมันจะกลายเป็นเพียงอดีตไปเท่านั้นครับ ในช่วงหลายเดือนที่ผ่านทำให้ผมได้เรียนรู้อะไรมากมาย สิ่งที่ผมเคยมั่นใจว่าใช่ แค่ช่วงเวลานานไม่นานสิ่งนั้นก็กลายเป็นไม่ใช่อีกต่อไป ในความรู้สึกอย่างนี้  ยอมรับว่านี่คือครั้งแรกจริงๆในอาการและความรู้สึกเช่นนี้...

        ย้อนกลับไปอ่านเรื่องเก่าๆที่ผมเคยเขียน ดูเหมือนจะมีแต่เรื่องที่ผมรู้สึกผมน้อยใจเธอมากๆหรือไม่ก็แทนคำขอโทษที่ผมรู้ว่าผมผิดจริงๆ และเรื่องที่กำลังจะเขียนต่อไปนี้ไม่รู้ว่าจะแทนความรู้สึกอะไรดี แต่เมื่อมาถึงจุดนี้ผมคิดว่าควรจะยอมรับความจริง ถึงแม้ว่าเธอยังไม่เคยบอกผมว่า สิ่งที่ผมกำลังคิดอยู่นี้มันจริงไหม แต่เหตุการณ์ทุกอย่างที่ผ่านเข้ามา ก็รู้แล้วละว่า ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว....

        ถ้าเรารักใครสักคน ความห่างไกลมันจะทำให้เรารู้สึกคิดถึงกันมากขึ้น(จริงเหรอ?) ก็น่าจะจริงนะครับ เอาความรู้สึกของผมเองเป็นตัวชี้วัดเลย ยิ่งห่างมาก ก็ยิ่งรู้สึกคิดถึงมาก ได้เข้าใจถึงคำว่า “แทบขาดใจ” มันรู้สึกได้อย่างนั้นจริงๆครับ สิ่งที่ทำได้ก็คงมีเพียงรอและก็รอ...ไม่ว่าจะด้วยความรู้สึก เหงา เศร้า หรือว่าเสียใจเพียงใด แต่ว่าชีวิตมันก็คงดำเนินต่อไป ผ่านไปวันแล้ววันเล่า เริ่มมีสิ่งเข้ามาเติมเต็มช่องว่างของความรู้สึกนั้น ทำให้ได้รู้ว่าอีกฝั่งของท้องฟ้าก็ยังมีอะไรดีๆอยู่ตรงนั้นเหมือนกัน...

        แต่ทุกครั้งที่ผมอยู่คนเดียวเงียบๆ ผมก็มักจะคิดถึงเรื่องเก่าๆ ทุกอย่างยังคงวนเวียนอยู่ในหัวผมอยู่เสมอ เข้าใจก็รู้นะว่าสิ่งที่เธอกำลังเปลี่ยนไปนั้น เธอก็คงจะมีเหตุผลของเธอ นั่นคงเป็นสิ่งที่ดีสุดที่เธอกำลังทำอยู่ ไม่ว่าเธอจะอ้างเหตุผลมาร้อยแปด แต่ว่ามันไม่ได้ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย ยิ่งห่างก็ยิ่งคิดมาก ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บ...เรื่องราวระหว่างเราเริ่มต้นมาอย่างไรก็ตามแต่ จุดจบก็คงจะเห็นได้เด่นชัดแล้วยังไงมันก็จะไม่มีวันกลับไปเหมือนเดิมเพราะเราต่างคนก็มีเส้นทางการดำเนินชีวิตต้องเจอใครต่อใครมากมายมีแต่จะลืมกันไปก็เท่านั้น....

        “…เรารู้ไหมในช่วงเวลาหลายเดือนที่ผ่านมาพี่เป็นยังไงบ้าง...ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา จากที่พีคิดว่าเคยรู้จักเราตอนนี้พี่ไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับเราด้วยซ้ำ บางสิ่งบางอย่างมันละเอียดอ่อนมากนะกับความรู้สึก พี่ไม่เข้าใจเมื่ออาการออกว่าเรากำลังห่างเหินทำไมถึงไม่ยอมบอกสิ่งที่มันควรจะเป็นไป บอกกันมาตรงๆน่าจะดีกว่าจะเฉยชากันอย่างนี้นะ....เรามีหน้าที่ ที่ต้องทำหลายอย่างพี่ก็รู้ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งสำคัญ ถ้าเราจะให้ความสำคัญพี่มากกว่านี้ ...ในแต่ละวันไม่มีวันไหนที่ไม่คิดถึงนะ บางทีก็อยากจะลืมเหมือนกัน เพราะยิ่งรอก็ยิ่งรู้สึกทรมานใจสุดๆ ยิ่งรอ..ก็ยิ่งรู้ว่าเราห่างไปทุกที ความจริงเราน่าจะพูดกันด้วยความเข้าใจกว่านี้ ...ทุกครั้งที่คุยกันเราคงว่าพี่ชอบถามอะไรซ้ำๆ หรือทำไมต้องถามอะไรมากมาย ทำไมไม่ถามในสิ่งที่เป็นปัจจุบัน...แต่พี่ก็อยากถามเรากลับไปว่า ถ้าเกิดเราทำให้พี่คลายในความสงสัยสักนิดพี่จะยังระแวงเราอยู่ไหม บางครั้งเราก็ทำเหมือนพี่เป็นอากาศสำหรับเราเหรอ ไม่มีตัวตน คิดอยากจะทำอะไรก็ทำโดยไม่ต้องแคร์ควารู้สึกกัน...บางสิ่งบางอย่างถ้ารู้สึกว่ามันฝีนความรู้สึกตัวเองแล้ว ก็อย่าฝืนมันเลยดีกว่า ....อย่าให้ความหวังทั้งๆที่ เราก็ไม่เหมือนเดิม...”

        อยากให้เราเข้าใจกันมากกว่านี้ พี่พยายามที่จะเข้าใจเราตลอดนะ แต่เราต่างหาก ที่ไม่คิดจะเข้าใจกันเลยสักครั้ง พี่ชอบประโยคหนึ่งเคยมีคนบอกพี่ไว้ว่า “เหตุผลของคน คนหนึ่ง ไม่สามารถใช้กับคนทุกคนได้หรอก” พี่รู้ว่าเรากำลังมีเรื่องปวดอยู่มากมาย แต่ก็ช่วยเห็นใจและเข้าใจพี่สักนิดเถอะ ทุกอย่างที่พี่เคยพูดอะไรกับเราไว้พี่ไม่เคยลืมเลยนะสัญญาอะไรไว้ก็ยังคงจำได้อยู่เสมอ....หากว่ากลับมาเป็นเช่นเคยไม่ได้แล้วพี่ก็อยากให้เรา ยังคงเป็นเพื่อน...เป็นพี่..เป็นน้อง ที่ต่อกันเสมอ ยิ่งปล่อยนานไปเรารู้ไหม ความรู้สึกมันก็ยิ่งไม่เหมือนเดิม

        “ไม่ว่าจะยังไงก็แล้วแต่ก็ขอให้เรารู้ไว้...แม้เส้นทางที่เรากำลังเดิน จะเหน็ดเหนื่อยและเหน็บหนาวสักเพียงใด หากว่าเรากำลังเหนื่อย ท้อแท้ หมดกำลังใจ...ลองมองกลับมาตรงนี้ ที่เดิม พี่ยังรอคอยเราอยู่เสมอ จะไม่ถอยกลับ และเดินหน้าไปทางไหน...ขอให้เราจงได้ปลดปล่อย และผ่อนคลาย อย่าได้กังวลใจในเรื่องใดๆ...จะคอยเป็นกำลังใจให้เรา ด้วยความรักและห่วงใย ณ ตรงนี้ตลอดไป”....

 +++++++++++++++++++++++++++++++++++++

(อ่านแล้วซึ้งดีนะกลอนนี้อ่ะ)

วันที่หนึ่งพฤษภาพาสดใส

เมื่อคนรักในดวงใจได้เปลี่ยนผัน

เปลี่ยนในเรื่องความคิดในชีวัน

แต่หัวใจยังคงมั่นมิผันแปร

เก็บดวงใจมาเรียงร้อยเป็นสร้อยรัก

ผูกสมัครรักเบ่งบานเหมือนจอกแหน

หนูสัญญาจะรักพี่ดุจดวงแด

มอบรักแท้ให้พี่นัทเพียงคนเดียว