"ไวรัสฟ้าประทาน.. เพื่อ 7 วันแห่งการทบทวนตัวเอง -- วันที่สี่..แม้อาการดีขึ้นแต่อย่าเพิ่งได้วางใจ"
วันเสาร์ที่ 18 กรกฎาคม 2552
เช้าวันนี้ต้องตื่นขึ้นมาด้วยเสียงโทรศัพท์ของหลานชายวัย 5 ขวบกว่าๆ เจ้าหลานทำเสียงอ่อยๆ เหมือนจะร้องไห้ เมื่อรู้ว่าข้าพเจ้าไม่สบาย แถมยังเซ้าซี้ถามอยู่นานว่า.. ข้าพเจ้าจะตายไหม..??
“แม่บอกโฟทว่า..ใครเป็น ‘ไข้หวัด 2009 2552’ แล้วจะตายนี่นา” เจ้าหลานตัวแสบเรียกชื่อไข้หวัดซะเต็มยศ ทั้ง ค.ศ. ทั้ง พ.ศ. เลยทีเดียว
ข้าพเจ้าอดขำไม่ได้ แล้วก็ต้องปลอบบวกอธิบายให้เข้าใจ “ถ้าร่างกายแข็งแรงก็ไม่ตายหรอกครับ อายังสาวอยู่เลย แข็งแรงด้วย แต่โฟทเป็นเด็กยังไม่แข็งแรง โฟทต้องดูแลตัวเอง ไม่ไปดื้อจนติดหวัด รู้เปล่า..??”
พอเข้าใจอย่างนั้น เจ้าโฟททำเสียงจุ๊บๆ สองสามที บอกว่าให้กำลังใจข้าพเจ้าให้หายเร็วๆ แล้วก็ได้ยินเสียงตะโกนก่อนวางสายไปว่า จะไปเล่นเกมส์ต่อ..
ตกบ่าย..อาจารย์แหววโทรมาถามไถ่อาการด้วยความเป็นห่วง เนื่องจากเมื่อตอนเที่ยงมีข่าวเด็กตายอีกคนจากไข้หวัดที่ข้าพเจ้ากำลังเป็น อาจารย์แหววพูดซะน่ากลัวให้ข้าพเจ้ารู้สึกว่า.. “คนนั้นเขาตายคาหอเลยนะ..เอ็ง!!”
จากนั้นก็เมาท์ๆ ให้ฟังเรื่องที่ไปทานข้าวกับอาจารย์ต้อยเมื่อวานนี้ จากนั้นก็คุยกันเรื่องงาน ที่อาจารย์พยายามให้ idea ใน “การออกแบบการให้ความช่วยเหลือกรณีแม่เซาะเล้ง” ที่จะต้องพาไปพิสูจน์สัญชาติกัมพูชาในไม่ช้า แล้วก็มาต่อที่เรื่องวิทยานิพนธ์ของข้าพเจ้าที่กำลังจะคิดๆๆๆๆ วางแผนๆๆๆๆ ไปในทิศทางเดียวกัน..
วางสายจากอาจารย์แหวว.. แม่อาจารย์แหววก็โทรมาไม่ห่างกันเท่าไหร่เพื่อถามไถ่อาการของเราเช่นเดียวกัน ข้าพเจ้าเล่าให้แม่ฟังว่า..ไข้ลดแล้ว เหลือแค่อาการเหนื่อยๆ เมื่อยๆ อีกนิดหน่อย ไม่ช้าก็ออกไปวิ่งเล่นได้แล้ว..!!
วันนี้ข้าพเจ้าเริ่มเบื่อๆ กับการอยู่ในห้องอย่างมากถึงมากที่สุด หลังจากเขียนบทความเกี่ยวกับแม่เซาะเล้งไปสักพัก ก็ลุกขึ้นมาเก็บกวาดห้อง จัดตู้เสื้อผ้า รีดผ้า ล้างห้องน้ำ จนเหงื่อออกมากมาย ข้าพเจ้ารู้สึกเหนื่อยๆ ใจเต้นแรง แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย ออกแรงมันก็ต้องเหนื่อยเป็นธรรมดา จากนั้นก็ไปอาบน้ำ.. ด้วยความที่รู้สึกร้อนจึงไม่ยอมเปิดน้ำอุ่นอาบแบบทุกที อาบเสร็จก็รู้สึกสบายตัวดี มาเปิด laptop เพื่อจะทำงานต่อ กลับรู้สึกปวดหัวรุนแรงขึ้น ไอ้ที่เหนื่อยก็ยังไม่หายเหนื่อย ข้าพเจ้าเริ่มเอะใจ เอาปรอทมาวัดไข้ดู อ้าวววว..ไข้ขึ้นครับท่าน จากที่เมื่อเช้าไม่มีไข้แล้วนะเนี่ย.. ตอนนี้มันพุ่งไปที่ 38.5 องศา อีกแล้ว เริ่มกลัวขึ้นมาจับใจ คิดในใจ “ไม่น่าเลยตรู ไม่น่าซ่า ทำนู้นทำนี่มากมายเลย”
พอหาข้าวทานเสร็จก็ทานยาแล้วก็ล้มตัวลงนอนทันที ดูเวลาก่อนหลับตาประมาณ 2 ทุ่ม เห็นจะได้ ข้าพเจ้าหลับไปอย่างรวดเร็ว เพิ่งจะสะดุ้งตื่นขึ้นมาได้ไม่นานเพราะรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำ เอาปรอทมาวัดไข้อีกรอบ..
เฮ้อ..ไข้ลดแล้ว ค่อยยังชั่ว..!!
รีบมานั่งบันทึกเหตุการณ์วันนี้ก่อนที่จะลืม พร้อมกับ วางแผนงานใน calendar อีกนิดหน่อย..
นี่ก็กำลังจะไปนอน.. แล้วจะบอกตัวเองว่า.. “อย่าซ่าอีก ขอร้อง”
ปล. โทรถามเพื่อนหมอ.. จึงได้ความและโดนด่ามาว่า.. ในช่วงที่ยังกินยาต้านเชื้อไวรัส “โอเซลทามิเวียร์ (Oseltamivir)” หรือ ชื่อทางการค้าที่เรียกว่า “ทามิฟลู (Tamiflu)” ไม่ครบ dose เนี่ยยย.. ขอร้องแกเลยว่าอย่าสะเออะซ่าเด็ดขาด..!! ช่วยไปอยู่นิ่งๆ พักผ่อนเยอะๆ ทำตัวเป็นคนป่วยหน่อย.. ไอ้บ้า..!!
-- เรื่องนี่สอนให้รู้ว่าแบบนี้นะคะ (จ๋อย..ไปเลยตรู)
ความเห็น (2)
ว่าแล้ว ก็ทันสมัยนะ ที่มีโอกาสเป็นหวัดสายพันธุ์ใหม่
ประชดนะเนี่ย
จะเล่าให้ฟังว่า วันนี้ เจ้าภาสมันสั่งสอนว่า อย่าดุลูกศิษย์ต่อหน้าคนอื่น
... อย่างกะฉันอยากดุพวกมันนัก ไม่ว่า ต่อหน้า หรือลับหลัง
ความจริง ฉันว่าจะเลิกตามดุพวกเอ็งล่ะ เหนื่อยว่ะ
ไม่ต้องเป็นหวัดสายพันธุ์ใหม่ ก็เหนื่อยอ่ะ ดุไป ก็เท่านั้น
- เป็นกำลังใจให้หายเร็วๆนะคะ
- ไม่คิดเลยว่ามันจะระบาดอยู่ในเมืองไทยเยอะอย่างนี้
- เป็นห่วงพ่อแม่พี่น้อง ทางเมืองไทยจริงๆ
- เราอยู่แคนาดา ไม่ค่อยได้ข่าวการระบาดที่แคนาดาเลยค่ะ
- หรือว่าเขาเก็บเป็นความลับดีมากก็ไม่รู้
- เพราะเห็นเพื่อนคนนึงที่เขาติดเชื้อ ก็ถูกเก็บเป็นความลับ...ลับจริงๆ เพื่อนไม่มาเรียนได้ 5 วัน พวกเราถึงพากันถามครูว่า เพื่อนเราเป็นไรป่วยนานจัง ..ครูก็ไม่บอก จนมีเพื่อนคนนึงไปเยี่ยมเขาที่บ้าน..ถึงได้พากันรู้..เก็บมิดชิดดีจริงๆ