ไม่หลงทาง.... เพราะมีแม่ ........

ไม่หลงทาง.... เพราะมีแม่ ........

กระท่อมชายป่าหลังน้อยๆ
เป็นที่อาศัยของหญิงชรากับลูกชายคนเดียว
มาหลายสิบปี แม่ซึ่งชราภาพมากแล้ว
จะเดินจะเหิน หยิบจับ หรือทำงานอย่างเช่นเคยเป็นมา
ดูจะเป็นเรื่องลำบากเสียแล้ว จึงได้แต่ฝากชีวิตบั้นปลาย
เอาไว้กับลูกชายผู้เป็นที่รัก

"แม่ แม่ ... ขอน้ำฉันดื่มหน่อยสิแม่
เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว" ลูกชายที่เพิ่งกลับมาจาก

ตัดฟืนท้ายป่าร้องบอกผู้เป็นแม่

"รอเดี๋ยวนะ แม่ปวดเข่า เดินไม่ถนัด"    แม่บอก

"มาแล้วๆ น้ำจ๊ะลูก เป็นไงบ้าง ตัดฟืนได้เยอะรึเปล่าลูก"

"ก็เยอะอยู่นะแม่ คงจะขายได้หลายตังค์อยู่
แต่ค่าหยูกค่ายาของแม่ บวกกับค่ารถไปโรงพยาบาลในเมืองอีก
ไหนจะค่าข้าว อีกสารพัด คิดแล้วกลุ้มใจจริงๆ ทำไมภาระเยอะอย่างนี้นะ
ฉันเหนื่อยมากแล้วนะแม่"  เสียงลูกชายพร่ำบ่นอยู่นาน

เงียบไม่เสียงใดๆ ออกมาจากปากของผู้เป็นแม่

แม่ ขึ้นมาบนหลังฉันสิ ฉันจะพาแม่ไปที่แม่น้ำ
ไปนั่งให้สบายใจ ไม่ต้องอุดอู้อยู่แต่ในบ้าน นะแม่นะ ไปแม่เราไปกัน

ลูกชายแบกแม่ขึ้นหลัง แล้วมุ่งหน้าไปยังชายป่าหลังบ้าน
ไม่นานนักลูกชายก็เริ่มเปลี่ยนทิศทางการเดินป่าจากที่แม่คุ้นเคย

"อ้าว! ทำไมไม่เดินทางเก่าล่ะลูก"

"ทางนี้ใกล้กว่านะแม่"

ผู้เป็นแม่รู้สึกสังหรณ์ใจในความผิดปกติ
คิดว่าตนต้องถูกลูกชายนำมาทิ้งไว้ในป่าอย่างแน่นอน
เลยหักกิ่งไม้ข้างทางไปตลอด

เมื่อถึงกลางป่า ลูกชายก็วางแม่ลงตรงพื้น
แล้วหันหลังกลับ โดยไม่มีแม้แต่คำพูดใดๆ

"ถ้าหลงทาง ลูกก็เดินตามรอยกิ่งไม้ที่แม่หัก
ไว้นะลูก " เสียงแม่พูดทั้งน้ำตาอาบสองแก้ม

[ครูทมน์]

ได้อ่านแล้ว.. ทำให้คิดถึงแม่ขี้นมาทันที.... ขอบคุณมากครับ

                                                       ......ครูทมน์.....