ไม้เกาหลังของป๋า
ป๋าเป็นพ่อสามีของฉัน อายู 86 ปี ไม่ค่อยแข็งแรงเพราะมีอาการถุงลมโป่งพองเนื่องจากเคยสูบบุหรี่จัดมาก่อน ปัจจุบันต้องสูดยาซิมไบคอทและสไบริวาทุกวัน ป๋ามีอาการหลงลืมจำอะไรไม่ค่อยได้แต่ยังอ่านหนังสือออกทั้งหนังสือไทยและหนังสือจีน และสามารถอ่านคำภาษาอังกฤษง่าย ๆ ได้
ป๋ามีไม้เกาหลังอยู่อันหนึ่งซึ่งป๋าซื้อเองและใช้มานานมากแล้วจนต้องซ่อมแล้วซ่อมอีก ฉันเคยซื้อไม้เกาหลังอันใหม่ให้แต่ป๋าไม่ชอบเพราะส่วนที่แกะสลักเป็นนิ้วมือนั้นหนาเกินไปเกาแล้วไม่หายคัน ไม้เกาหลังของป๋ามี ด้ามจับเป็นไม้แกะสลัก ปลายข้างหนึ่งเจาะรูสำหรับเสียบก้านไม้ไผ่เล็ก ๆ แล้วมีมือที่แกะจากไม้ไผ่มีนิ้วยื่นออกมาสำหรับใช้เกาเสียบอยู่บนอีกปลายหนึ่งของก้านไม้ไผ่ บนหลังมือวาดรูปนกหนึ่งตัว เหนือรูปนกมีอักษรจีนสามตัวคือ เห่า จื้อ ชิ้ว เป็นภาษาแต้จิ๋วป๋าแปลให้ฟังว่า “มือของลูกกตัญญู” คนที่คิดคำสามคำนี้แล้วเขียนลงไปบนไม้เกาหลังนี้ช่างอัจฉริยะจริง ๆ ป๋าหยิบมันขึ้นมาเกาหลังเมื่อไรมันก็เกาหลังให้ป๋าหายคันเมื่อนั้นไม่เคยเกี่ยงงอนเลย สมกับเป็น “มือของลูกกตัญญู”จริง ๆนะ
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น