ชีวิตที่เลือกเกิดไม่ได้
อิคคิวเปรียบเสมือนตุ๊กตาที่มีชีวิต ที่พวกเราทุกคนเฝ้าคอยดูแลอยู่ทุกวัน ดิฉันคิดอยู่เสมอว่า ถ้าอิคคิวโตมาในครอบครัวที่เพียบพร้อมกว่านี้ เขาน่าจะได้รับการดูแลที่ดีกว่า และความอบอุ่นจากครอบครัวน่าจะทำให้อิคคิวพัฒนาการดีขึ้นอย่างต่อเนื่อง ถึงแม้ว่าความรักที่พวกเรามีให้ จะเทียบไม่ได้กับความรักของแม่ แต่อิคคิวก็คือขวัญใจของทุกคน
เรื่องเล่าจาก ตึกเด็ก
โรงพยาบาลของเราเป็นโรงพยาบาลเล็กๆที่ตั้งอยู่รอยต่อเขตแดนของประเทศ ทำให้นอกจากบริการคนไทยด้วยกันแล้ว ยังมีผู้ป่วยจากประเทศเพื่อนบ้านมาใช้บริการอยู่เสมอ ดิฉันเป็นพยาบาลที่ตึกเด็กมา 3 ปี พบเด็กที่มีปัญหาทางเดินหายใจ ตัวเขียว ต้องใส่ท่อช่วยหายใจจากโรคขาดสารอาหาร เนื่องจากการป้อนข้าวตั้งแต่แรกเกิด เดือนหนึ่งไม่ต่ำกว่า 10 ราย แม้ว่าทางเราจะพยายามให้ความรู้มากเพียงใด แต่ก็ยังไม่อาจที่จะต้านกระแสความเชื่อในท้องถิ่นได้
เรื่องที่ดิฉันจะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องของเด็กชายตัวเล็กๆคนหนึ่ง ที่ชีวิตเลือกเกิดไม่ได้ เมื่อประมาณกลางปี 2551 ที่ห้องฉุกเฉิน ได้ทำการตรวจ เด็กชายวัย 7 เดือน มาด้วยอาการหายใจหอบ ตัวเขียว และชักเกร็ง ซึ่งเป็นเด็ก ต่างด้าว ที่ข้ามมารักษาเหมือนกับเด็กคนอื่นๆ ตอนนั้นแพทย์เจ้าของไข้ เล่าให้ดิฉันฟังว่า เด็กคนนี้น่าจะเป็น ปอดอักเสบ และโรคหัวใจจากการขาดสารอาหาร อาการหนักมาก โอกาสรอดน้อย หรือถ้ารอดก็อาจจะเป็นผักได้ จะต้องใส่ท่อช่วยหายใจและส่งไปรักษาที่ รพ.จังหวัด และหลังจากนั้นดิฉันก็แทบจะไม่ได้ข่าวเจ้าตัวเล็กอีกเลย
จนกระทั่งวันหนึ่ง ดิฉันมาขึ้นเวรบ่าย ก็ทราบว่าจะมีเด็กคนหนึ่งที่ทาง รพ.จังหวัด จะส่งตัวกลับมารักษาต่อที่ รพ.ใกล้บ้าน และแล้วก็มีเด็กชายคนหนึ่งถูกเข็นเข้ามาจากทางห้องฉุกเฉิน ครั้งแรกที่เห็น เด็กคนนี้หน้าตา น่าสงสาร มรดกที่ติดตัวมาก็คือ เสื้อผ้าเก่าๆหนึ่งชุด ผ้าขนหนูสีตุ่นๆ ที่แทบจะมองไม่เห็นสีเดิมเลย และเจ้าหมีแพนด้าตัวโตอีก 1 ตัว แต่ที่เศร้ายิ่งกว่าคือ เด็กคนนี้ถูกทิ้งไว้ที่โรงพยาบาล จากปัญหาทางด้านเศรษฐกิจและครอบครัว พวกเราทุกคนได้ตั้งชื่อให้ว่า “อิคคิวซัง”
วันแรกที่มานั้น อิคคิวยังมีอาการเกร็งเป็นพักๆ ทุกครั้งที่เกร็งก็จะเขียว ต้องอยู่ใกล้ๆถังออกซิเจนตลอดเวลา พัฒนาการช้ามาก ยังชันคอไม่ได้ ดูดนมไม่เป็น และมีเสมหะเยอะมาก อิคคิวได้แต่นอนลืมตา กระพริบตาปริบๆ เรียกความสงสารและรอคอยความเมตตาจากทุกๆคน ข้อมูลที่เรามีอยู่คือเบอร์โทรศัพท์แม่ ที่มีแต่ไม่สามารถติดต่อได้ ชื่อแม่และชื่อหมู่บ้าน ที่อยู่อีกฝั่งของแม่น้ำโขง ทำให้การติดตามหาญาติของอิคคิวเป็นไปด้วยความยากลำบาก แต่เราก็ยังไม่ละความพยายาม ทุกคนต่างมีความหวังเล็กๆว่า อิคคิวจะต้องได้เจอแม่
อิคคิวกลายเป็นส่วนหนึ่งของตึกเรา และเป็นที่รู้จักกันดีใน รพ. ทุกคนก็มักจะแวะมาเยี่ยม และพูดคุยด้วยตลอด ด้วยความที่ไม่มีญาตินั้น จึงจำเป็นต้องดูแลอยู่ภายใน Nurse station กิจกรรมที่พวกเราทำให้ในแต่ละวันนั้น คือ การอาบน้ำตอนเช้าๆ การทำความสะอาดทุกครั้งที่อุจจาระหรือปัสสาวะ พลิกตะแคงตัวและจัดท่านอนให้ การเคาะปอด ดูดเสมหะก่อนมื้ออาหาร การให้อาหารทางสายยางอย่างช้าๆ การกระตุ้นพัฒนาการ ไม่ว่าจะเป็นการพูดคุย การโอบกอด การนวดสัมผัส (Baby massage) เปิดเพลงบรรเลงเบาๆให้ฟัง และการทำกายภาพบำบัดยามว่าง ( Passive Exercise) ทั้งหมดนี้เป็นความรักและความเมตตาที่พวกเราทุกคนช่วยกันมอบให้หนึ่งชีวิตเล็กๆ ที่เลือกเกิดไม่ได้ และให้ด้วยหัวใจของความเป็นมนุษย์ด้วยกัน ถึงแม้ว่าในบางครั้งยอดผู้ป่วยจะเยอะ และกิจกรรมการพยาบาลเยอะมาก แต่ชีวิตน้อยๆคนหนึ่ง ที่มองเราด้วยสายตาที่ใสซื่อและบริสุทธิ์ ทำให้พวกเราไม่เคยทอดทิ้ง ต้องแบ่งเวลาเพื่อมาดูแลทุกครั้ง
ทุกคนล้วนแล้วแต่มีเป้าหมายเดียวกัน คือ ต้องการเห็นอิคคิวมีพัฒนาการดีขึ้น และไม่เกิดภาวะแทรกซ้อน จึงได้มีการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันกับ สหวิชาชีพ ไม่ว่าจะเป็นแพทย์เจ้าของไข้ พยาบาล นักกายภาพบำบัด และเภสัชกร ช่วยกันดูแลให้ได้รับบริการแบบองค์รวม (Holistic Care) และให้ความช่วยเหลือทุกๆด้าน
อิคคิวเปรียบเสมือนตุ๊กตาที่มีชีวิต ที่พวกเราทุกคนเฝ้าคอยดูแลอยู่ทุกวัน ดิฉันคิดอยู่เสมอว่า ถ้าอิคคิวโตมาในครอบครัวที่เพียบพร้อมกว่านี้ เขาน่าจะได้รับการดูแลที่ดีกว่า และความอบอุ่นจากครอบครัวน่าจะทำให้อิคคิวพัฒนาการดีขึ้นอย่างต่อเนื่อง ถึงแม้ว่าความรักที่พวกเรามีให้ จะเทียบไม่ได้กับความรักของแม่ แต่อิคคิวก็คือขวัญใจของทุกคน แต่สิ่งใดเล่าจะสำคัญเกินกว่า สายใยรักระหว่างแม่กับลูก ที่ไม่มีทางตัดขาดได้ รพ.ของเรานั้นมีผู้ป่วยจากประเทศเพื่อนบ้านมาใช้บริการอยู่เสมอ เราได้ฝากจดหมายเล่าถึงอาการในปัจจุบัน และรูปถ่ายไปถึงแม่ ซึ่งใน ขณะนั้นอิคคิวอายุได้ 11 เดือนแล้ว
ในที่สุดวันที่เราเฝ้ารอก็มาถึง เราได้รับการติดต่อจากญาติว่าจะมาหาอิคคิว ทุกคนดีใจมาก พยายามที่จะแต่งตัวให้เจ้าชายตัวน้อยๆ ของเราให้ดูดี เพื่อรอพบกับแม่ หลังจากที่เราได้คุยกับญาติ จึงได้ทราบว่า แม่ของอิคคิว ยังคงคิดถึงลูกชายอยู่เสมอ แต่ไม่กล้ามาเยี่ยม เนื่องจากมีปัญหาเรื่องค่าใช้จ่าย พวกเราก็ไม่รอช้าที่จะช่วยเหลือ ได้ติดต่อกับสังคมสงเคราะห์ เพื่อช่วยเหลือในเรื่องค่าใช้จ่าย จนกระทั่งสามารถติดต่อกับ สถานสงเคราะห์เด็กอ่อนพิการทางสมองและปัญญา (บ้านเฟื่องฟ้า) อ.ปากเกร็ด จ.นนทบุรี และได้มีเจ้าหน้าที่มาดูแลเบื้องต้นแล้ว
และหลังจากที่ได้รับการติดต่อจากญาติ ไม่นานนักเราก็ได้พบแม่ของอิคคิว เป็นหญิงวัยกลางคน อายุ 30 ปี เดินทางมาพร้อมกับเด็กอีก 2 คน ซึ่งก็คือพี่ชายของอิคคิว ทันทีที่ได้พบกับลูก ก็รีบโผเข้ากอดด้วยความรัก ได้แต่ร้องไห้และเฝ้ากล่าวคำขอโทษลูกชาย ภาพที่เห็นในขณะนั้นทุกคนต่างก็รู้สึกดีใจกับอิคคิว จนแทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ และนี่ก็คงเป็นอ้อมกอดที่อบอุ่นที่สุดแล้วสำหรับอิคคิว
ตลอดเวลาที่อยู่กับแม่ ดูเหมือนกับว่าจะดีใจมาก ส่งเสียงอ้อแอ้ คล้ายคุยกับแม่ตลอดเวลา ยังมีอาการเกร็งบ้างเป็นพักๆ แต่ก็น้อยกว่าทุกๆวันที่ผ่านมา อิคคิวอยู่กับแม่เพียง 1 สัปดาห์ และแม่ก็ได้ขอกลับไปเยี่ยมบ้าน แต่อิคคิวยังไม่สามารถกลับบ้านไปพร้อมกับแม่ได้ เนื่องจากอิคคิวยังมีอาการเกร็ง และเขียวเป็นบางครั้ง ทางแพทย์เจ้าของไข้ยังไม่อนุญาตให้กลับ และหลังจากนั้นทางเราก็ไม่เจอแม่ของอิคคิวอีกเลย
ปัจจุบันอิคคิว อายุได้ 1 ปี 9 เดือน และยังคงเป็นเจ้าชายตัวน้อยๆ ที่คอยรับการดูแลที่ตึกเด็ก อิคคิวมีเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ มากมาย ทั้งในและนอกตึก และทาง www.hi5.com , www.gotoknow.org ที่คอยให้กำลังใจ และความช่วยเหลือต่างๆ อีกมากมาย คำชมต่างๆจากทุกข้อความที่ได้รับ ก็เป็นอีกหนึ่งกำลังใจที่สำคัญต่อดิฉันและพวกเรา ทุกคน ที่จะดูแลต่อไป ไม่ใช่เพียงเพราะเป็นเพื่อนร่วมโลกใบเดียวกัน แต่ด้วยหัวใจของความเป็นมนุษย์ ต่างกันก็เพียงแค่ชีวิตที่เลือกเกิดไม่ได้...
หมายเลขบันทึก: 269814เขียนเมื่อ 21 มิถุนายน 2009 17:57 น. ()แก้ไขเมื่อ 3 พฤษภาคม 2012 20:02 น. () สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (1)
ห่างหายจากการเขียนไปนาน..เพราะมีแต่เรื่องยุ่งๆ แต่เดี๋ยวจะกลับมาเขียนต่อแล้วล่ะค่ะ
